Στον πόλεμο, λένε, το πρώτο θύμα είναι πάντα η αλήθεια. Κι έχουν δίκιο! Αν δεν είναι πόλεμος και μάλιστα Παγκόσμιος αυτό που ζούμε από την περασμένη άνοιξη, τι είναι; Πόλεμος σημαίνει νεκροί. Μετράμε καθημερινά δεκάδες νεκρούς στην Ελλάδα και χιλιάδες σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Μετράμε τραυματίες – κρούσματα, μετράμε την αντοχή των νοσοκομείων των Μονάδων Εντατικής των γιατρών, των νοσηλευτών· την αντοχή τη δική μας που φθίνει σκληρά.
Μετράμε «βόμβες» κάθε απόγευμα: Ποιοι νομοί παρουσιάζουν αύξηση του ιικού φορτίου στα λύματα… Πόσοι διασωληνώθηκαν, πόσοι συνελήφθησαν να παραβιάζουν την απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ, πόσοι… άκουγαν BBC, πόσοι έβλεπαν στο Netflix «The Crown», ποιοι έκαναν πάρτι κρυφά, πόσοι έκρυβαν ασυρμάτους επικοινωνίας με τον… επαναστάτη Τραμπ στα ψυγεία τους (που να βρεις πηγάδια πια;), ποιοι μιλούσαν χωρίς προσωπείο, ποιοι «νεκροί» θυμήθηκαν ότι ζει το «Πολυτεχνείο» ενώ εμείς πεθαίνουμε, ποιοι γνωστοί – άγνωστοι κατέθεσαν στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη στην επέτειο του… « Ίσως». Και η παιδεία; Πάνω που πήγαιναν να μάθουν οι έφηβοι τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου, πάτησαν delete στη μνήμη και άρχισαν τις συνεχείς επανεκκινήσεις…
Και μέσα σε όλα αυτά οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες που μεγαλώνουν το σκοτάδι μας: Ένας άντρας 45 χρονών με νοητικά και κινητικά προβλήματα κρατούσε το χέρι της νεκρής μητέρας του επί δυο μερόνυχτα κι οι δυο με κορονοϊό, μέχρι να τους ανακαλύψουν αυτοί που νοιάστηκαν. Ένα μικρό παιδί παγιδευμένο σε ένα σώμα που μεγάλωσε, σε στάση εμβρυακή, καυτός από τον πυρετό προσπαθούσε να ζεστάνει την παγωμένη μάνα του. Κι αν αυτό δεν είναι η αλαζονική τραγικότητα του πολέμου, τι είναι;
Η κόρη του Μίκη Θεοδωράκη εξέπεμψε SOS: «Πεινάω, δεν έχω ρεύμα»… Κάποιοι συναισθάνθηκαν, κάποιοι άλλοι ειρωνευτήκαν, πολλοί ήταν αφοριστικοί: «Αν πεινάει η κόρη του Μίκη τι να πούμε εμείς;» και κάποιοι άλλοι σιώπησαν κι ήταν σαν να τα είπαν όλα.
Κι ο υπουργός ο αρμόδιος για την Υγεία που έχουμε χάσει, μας ανακοίνωσε με κάθε επισημότητα το πώς θα κάνουμε τα εμβόλια, που ακόμα δεν πήραμε και ακόμα δεν είμαστε σίγουροι αν είναι απολύτως ασφαλή και αποτελεσματικά, το ποιοι θα τα κάνουν πρώτοι και με τι βάρδιες θα εργάζονται οι νοσηλεύτριες… Τέτοιος προγραμματισμός!
Φωνές ανοήτων από τη μια, οιμωγές δεινοπαθούντων από την άλλη. Και στη μέση εμείς, οι ασυμπτωματικοί στις θλιβερές ιστορίες, οι: «το παιδί μου να ΄ν καλά κι ας ψοφήσουν χίλια αρνιά…», οι αίροντας τις αμαρτίες του κόσμου στον μικρόκοσμό μας που συνεχώς συστέλλεται. Πού είναι η αλήθεια σε όλα αυτά; Το πρώτο θύμα των πολέμων βρίσκεται ήδη σε αποσύνθεση;
«Ξέρεις, μου έλεγε μια φίλη, καμιά φορά θριαμβεύει η αλήθεια, όταν πάψει όμως να είναι αληθινή». Κι όταν την ακούσουμε θα είναι πια αργά για όλους! Τελικά ο κορονοϊός είναι το άλλοθι για πολλές αμαρτίες. Πόσοι σωτήρες υπάρχουν στους καιρούς μας, θα το μάθουμε όταν τους σταυρώσουν…
ethnos.gr
