Αν κάποιος ζητούσε από όλες τις γυναίκες να μιλήσουν, οι περισσότερες από εμάς θα είχαμε να καταγγείλουμε έναν ή και περισσότερους βιασμούς, εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενους.
Στον επαγγελματικό χώρο, στον χώρο του θεάματος, στις εφημερίδες και περιοδικά, στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια, στην εκκλησία, στον χώρο του αθλητισμού, στην οικογένεια, στο δρόμο.
Βιασμοί σε μικρά κορίτσια (ή μικρά αγόρια) που αφήνουν βαθιές πληγές, αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του θύματος και διαμορφώνουν ακόμη και ψυχαναγκαστικές προσωπικότητες. Βιασμοί σε μεγαλύτερες ηλικίες που συσσωρεύουν πόνο και οργή, βιασμοί καθημερινοί που καταλήγουν να γίνονται τρόπος ζωής. Βιασμοί που φτάνουν μέχρι τον θάνατο.
Οι προσπάθειες όσων από μας ασχολήθηκαν με το θέμα παλιότερα κουρελιάστηκαν με την πάροδο του χρόνου καθώς εξακολουθούν να διατηρούνται οι ίδιες νοοτροπίες. Της εξάσκησης της όποιας εξουσίας και της σιωπής.
Μάνες, καιρός είναι να μάθετε στ’ αγόρια σας ότι οι γυναίκες (και όσοι είναι αδύναμοι) δεν είναι πεδίο απόδειξης του ανδρισμού τους, της δύναμής τους, της εξουσίας τους. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του θύματος. Και αν είστε ήδη θύμα τολμήστε να δείξετε μεγαλοψυχία και συμπόνια. Θα είναι ένα πρώτο βήμα. Ο πολιτισμός δεν προάγεται μόνος του. Χρειάζεται τη συμμετοχή όλων μας. Της κοινωνίας και της Πολιτείας.
Ένα μεγάλο μπράβο στη Σοφία.
Και στον Κακλαμανάκη.
Λεία Βιτάλη
