Φωτιά. Κατεστραμμένα κομμάτια μετάλλου τα οποία έχουν λιώσει σε τέτοιο βαθμό, που ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να καταλάβει ποιο ήταν το σχήμα τους όταν ήταν ολόκληρα. Δύο τραυματισμένοι άνδρες να κείτονται στο έδαφος.
Το ελικόπτερο στο οποίο επέβαιναν μέχρι πριν από μόλις μια στιγμή έχει γίνει θρύψαλα, το κορμί αμφοτέρων έχει τσακιστεί και η πολυπόθητη βοήθεια δε φαίνεται να έρχεται. Θα είναι, μήπως, αυτό το αποκρουστικό τέλος;
Όχι.
Ο Κώστας Μακεδόνας και ο εκπαιδευτής του θα ζήσουν για να πεθάνουν μια άλλη ημέρα- μια ημέρα στο μακρινό, πολύ μακρινό, μέλλον. Όχι εδώ. Όχι τον Απρίλιο του 2008, σ’ αυτή την απόκρημνη πλαγιά της Πάρνηθας.
Θα ζήσουν.
Κι αυτό οφείλεται σε μία και μόνο κίνηση.
Το χρονικό ενός αναβληθέντος θανάτου
Μοιάζει κοινότοπο. Κάτι που το έχουμε δει άπειρες φορές στις ταινίες και που, πια, είναι τόσο ξεπερασμένο όσο και οι αντιανεμικές φόρμες με έντονα χρώματα. Ένας λεκτικός μονόδρομος που θα έπρεπε από καιρό να έχει ασφαλτοστρωθεί με καινούργιες εκφράσεις, θάβοντας την συγκεκριμένη.
Το ημερολόγιο δείχνει άνοιξη του 2008 και ο πασίγνωστος τραγουδιστής Κώστας Μακεδόνας βρίσκεται στο πιλοτήριο ενός ελικοπτέρου μαζί με τον Πασχάλη Μπουρουτζή, τον εκπαιδευτή του και πρώην πιλότο της πολεμικής αεροπορίας.
Ο Μακεδόνας- μέγας λάτρης των αιθέρων και με πτυχίο επαγγελματία χειριστή αεροπλάνων από την ΣΕΧΟΑ (Σχολή Επαγγελματιών Πιλότων της Ολυμπιακής Αεροπορίας)- θέλει να πάρει το πτυχίο και του χειριστή ελικοπτέρου και αυτή του η επιθυμία τον φέρνει το μεσημέρι της 22ας Απριλίου στο «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Σύμφωνα με το σχέδιο που έχει υποβληθεί, η εκπαιδευτική πτήση θα πραγματοποιηθεί στην περιοχή Τατοΐου- Τανάγρας- Λίμνης Μαραθώνα. Το ελικόπτερο απογειώνεται από τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών στις 13.04 και είναι προγραμματισμένο να προσγειωθεί στο ίδιο μέρος στις 14.50.
Ωστόσο, μιάμιση ώρα μετά την απογείωση, η Κόλαση αποφασίζει να πάρει τα ηνία, θέλοντας να φέρει το αεροσκάφος στην πύρινη αγκαλιά της: η τελευταία επαφή με τον Πύργο Ελέγχου γίνεται στις 14.43 κι έκτοτε αρραγής σιωπή.
Ο κινητήρας σβήνει ξαφνικά την στιγμή που το ελικόπτερο βρίσκεται λίγα μέτρα πάνω από το έδαφος, με αποτέλεσμα το μεταλλικό πουλί να συρθεί με την «κοιλιά» στο χώμα και ν’ αρπάξει φωτιά.
Κάπου σ’ εκείνο το σημείο, κατά δήλωση του ιδίου, ο Κώστας Μακεδόνας αποφασίζει να φορέσει τις αντιανεμικές χρωματιστές του φόρμες και να συρθεί στα ελώδη νερά της κοινοτοπίας- μόνο που, βλέπετε, δεν μπορεί και να κάνει αλλιώς προκειμένου να περιγράψει ο άνθρωπος το τι συνέβη:
«Όλη μου η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου».
Η κίνηση που τους έσωσε την ζωή
Ένστικτο; Κάτι που αποκτάται με την εμπειρία και γίνεται, από ένα σημείο και μετά, δεύτερη φύση; Σπασμωδική, μα σωτήρια, αντίδραση ελεγχόμενου πανικού; Ποιος ξέρει- και, εδώ που τα λέμε, ποιος δίνει έστω και μια παλιά δεκάρα;
Αυτό που μετράει είναι ότι πέτυχε: με την πύρινη λαίλαπα να γλείφει το σιδερένιο κορμί του ελικοπτέρου και να το κάνει να λιώνει με τα ειδεχθή φιλιά του, ο Μπουρουτζής προλαβαίνει ν’ ανοίξει την πόρτα, τραβώντας έξω μαζί του και τον Μακεδόνα.
Εν συνεχεία τα πάντα χάνονται σ’ ένα εκκωφαντικό μπαμ! και οι φλόγες στήνουν τρελό πάρτι, κατακαίγοντας τα πάντα και καταστρέφοντας ολοσχερώς ό,τι βρέθηκε στο καυτό τους διάβα. Όμως, έχουν αφήσει- ευτυχώς- ημιτελή μια δουλειά: οι δύο πιλότοι είναι ζωντανοί. Σοβαρά τραυματισμένοι μεν, αλλά ζωντανοί.
Αναπνέουν.
Η διάσωση και η «συναρμολόγηση»
Πίσω στη «βάση». Με το που χάθηκε το σήμα του ελικοπτέρου, στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, την Πολεμική Αεροπορία και την Ολυμπιακή Αεροπλοΐα χτυπάει συναγερμός σε φρενήρεις ρυθμούς.
Αεροσκάφη αρχίζουν να ελέγχουν τις περιοχές που κινήθηκαν ο τραγουδιστής με τον εκπαιδευτή του σύμφωνα με το υποβληθέν σχέδιο πτήσης. Τους παίρνει περισσότερες από δύο ώρες για να τους βρουν: το ελικόπτερο κατέπεσε στις 15.00 στην περιοχή Σφενδάμη της Μαλακάσας και εντοπίζεται μόλις στις 17.10, σ’ ένα εξαιρετικά δύσβατο σημείο.
Μακεδόνας και Μπουρουτζής οδηγούνται ταχύτατα στον Ευαγγελισμό, όπου αρχικά υπάρχει η αίσθηση (και η πληροφόρηση) πως τα τραύματά τους δε είναι σοβαρά και την έχουν γλυτώσει με κάποια ελαφρά κατάγματα.
Η αλήθεια, ωστόσο, απέχει αρκετά: «Πέσαμε στα δέντρα και στα βράχια και τραυματιστήκαμε πολύ σοβαρά. Έμεινα πολύ καιρό στο νοσοκομείο. Έκανα βαρύ χειρουργείο για σπονδυλοδεσίες και πολλαπλά κατάγματα. Είχε γίνει κομμάτια η σπονδυλική μου στήλη. Το ότι σηκώθηκα, περπατάω και δουλεύω ξανά, οφείλεται στους σπουδαίους γιατρούς και σε αυτό που λέμε… θαύμα», θα δηλώσει αρκετά χρόνια μετά το ατύχημα ο τραγουδιστής, δίνοντας μια ξεκάθαρη- και τρομακτική- εικόνα του τι πραγματικά συνέβη.
Τα ερωτήματα για το αν ήταν ανθρώπινο λάθος ή αν επρόκειτο για μηχανική βλάβη του ελικοπτέρου (το οποίο είχε ελεγχθεί 2.5 μήνες πριν το ατύχημα και είχε επιβεβαιωθεί η αξιοπλοΐα του, ενώ είχε περάσει και όλες τις προβλεπόμενες επιθεωρήσεις και συντηρήσεις), ελάχιστη σημασία έχει.
Εκείνο που μετράει είναι πως παρά το γεγονός πως η κατάσταση σ’ εκείνη την πτήση στράβωσε σε βαθμό που τα πάντα να κρέμονται από μια κλωστή, αυτή εν τέλει άντεξε και δεν κόπηκε.
Στο σήμερα, μια δεκαετία και βάλε μετά το ατύχημα, ο Κώστας Μακεδόνας συνεχίζει να τραγουδάει και να πιλοτάρει πάσης φύσεως αεροσκάφη, μιας και η αγάπη του για τους ουρανούς υπερνίκησε το φόβο.
Αυτή η ιστορία έχει ένα ποτήρι ξεκάθαρα μισογεμάτο και τελειώνει, παραδόξως, με happy end. Κι αυτό το ευτυχές φινάλε, εν αντιθέσει μ’ ένα λατρεμένο τραγούδι του πρωταγωνιστή μας, είναι κάτι που θέλουμε να συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις ξανά και ξανά και ξανά κι όχι…
Κι όχι Μόνο μια φορά.
πηγή: makeleio.gr
