Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Κοινότοπο; Σίγουρα. Ισχύει όμως στην περίπτωση του Bojack; 100% (που λέει και ο Νίκος Αλέφαντος).
Και ωραία σειρά ήταν για όσο κράτησε (το φανερώνει και το τίτλος του τελευταίου επεισοδίου «Nice while it lasted»), και τελείωσε προκαλώντας στεναχώρια στο φανατικό κοινό της ύστερα από έξι σεζόν. Όμως όπως μας έδειξαν οι δημιουργοί της, όλα τα συναισθήματα υπάρχουν στην ζωή των ανθρώπων, και των ζώων στην συγκεκριμένη περίπτωση, και μέσα στην χαρά θα βρεις λύπη και στεναχώρια και μες στα πιο σκοτεινά συναισθήματα σου θα βρεις ένα σημάδι χαράς. Νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι με αυτό, αν κάνουμε μία αναδρομή σε όσα έχουμε νιώσει στην ζωή μας.
Και επειδή μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, φανταστείτε ότι στα δάχτυλα του αριστερού χεριού σας είναι τα δυσάρεστα συναισθήματα και στα δάχτυλα του δεξιού τα ευχάριστα. Τώρα μπλέξτε τα δάχτυλα των χεριών σας και κρατείστε τα μπροστά σας. Αυτό το μπλέξιμο παρουσιάζεται σε όλα τα επεισόδια των έξι σεζόν, σαν η σειρά να είναι ένας χαρακτήρας με μπλεγμένα τα δάχτυλα των συναισθημάτων του, κοιτώντας τα και προσπαθώντας να τα ερμηνεύσει και να τα ξεμπλέξει.
Αυτό μου το προκάλεσε ξεκάθαρα η σειρά καθ’ όλη την διάρκεια που την παρακολουθούσα από την στιγμή που την ξεκίνησα. Για το «Bojack Horseman» είχα ακούσει και διαβάσει αρκετά διθυραμβικά άρθρα όμως αφορμή για την δική μου αφετηρία θέασης του, ήταν μία ανάρτηση του γνωστού Μάκη Παπασημακόπουλου στο facebook για το επεισόδιο 6 της σεζόν 5 που ονομαζόταν «Free churro» το οποίο κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη είναι αν όχι ο καλύτερος, σίγουρα μέσα στους καλύτερους και ανατριχιαστικούς μονόλογους που έχω παρακολουθήσει, ειδικά όταν το ερμηνεύει ένα άλογο στην κηδεία της μητέρας του γεγονός που το κάνει ξεκάθαρα πιο μοναδικό.
Από εκεί και πέρα η σειρά με είχε κερδίσει ολοφάνερα και την ακολούθησα πιστά μέχρι το τέλος της. Ο Bojack Horseman, ο κύριος χαρακτήρας της σειράς, είναι ένας ήρωας που την δεκαετία του ενενήντα ήταν πασίγνωστος τηλεοπτικός σταρ, όμως τώρα ζει στο Hollywoo (όσοι έχουν δει την σειρά θα καταλάβουν) έχοντας πολλά χρήματα και ένα τεράστιο άλλα άδειο από ανθρώπους σπίτι όπως και γενικότερα η ζωή του θα έλεγε κανείς. Καθ’ όλη την πορεία της σειράς θα παρακολουθήσουμε τον αγώνα του ενάντια στην ματαιότητα των πάντων, τους γνωστούς εθισμούς των διασήμων (ποτά, ναρκωτικά) από τους οποίους δεν διέφυγε και ο ίδιος, ενώ παράλληλα θα δούμε ανθρώπους και μη να έρχονται, να φεύγουν και κάποιοι ίσως να μείνουν στην ζωή του και όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο απλών και ρεαλιστικών διαλόγων που δίνουν στους χαρακτήρες αληθινοί υπόσταση. Είναι κάτι αξιοσημείωτο που έχουν κάνει οι σεναριογράφοι της σειράς το γεγονός δηλαδή να συνδέεσαι και να ταυτίζεσαι τόσο πολύ όχι μόνο με ανθρώπους αλλά και με χαρακτήρες που έχουν μορφή ζώων και πρώτο απ’ όλους τον ίδιο τον πρωταγωνιστή.
Δύο συμπρωταγωνιστές που ξεχωρίζουν και πλησιάζουν πιο πολύ τον Bojack είναι η Diane και η Princess Carolyn, η πρώτη δημοσιογράφος/συγγραφέας που κουβαλά τις δικές τις εμπειρίες και βιώματα και η δεύτερη είναι μάνατζερ η οποία είχε σχέση στο παρελθόν με τον Bojack και τον στηρίζει σε όλη την κοινή τους πορεία εντός και εκτός επαγγελματικών θεμάτων. Προσωπικά πιστεύω δεν είναι τυχαίο που και οι δύο είναι γυναικείοι χαρακτήρες με τους οποίους αναπτύσσει πολύ ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους και έχουν δει την καλύτερη και τον χειρότερη πλευρά του Bojack.Οι συζητήσεις άλλωστε που κάνει με την Diane στην σκεπή του σπιτιού μακριά απ’ όλους θα μείνουν στην ιστορία ως οι πιο αληθινές και σοκαριστικές κουβέντες που έχουν ειπωθεί για την ζωή. Ένα κοινό ερώτημα που θέτουν και οι δύο είναι γιατί σαμποτάρουν οι ίδιοι την χαρά τους και απωθούν τους «καλούς» ανθρώπους από κοντά τους.
Γενικότερα, το παρόν και το παρελθόν εναλλάσσονται στην ζωή του Bojack οποίος κάποιες φορές πληρώνει το τίμημα των πράξεων του και κάποιες άλλες την γλιτώνει. Το χιούμορ σπάει το βαρύ κλίμα και τον συγκλονιστικό σχολιασμό της κοινωνίας και των μελών της σήμερα και κάποιες φορές μας αφήνουν να βουτήξουμε τόσο βαθιά όπως στο προτελευταίο επεισόδιο στην συνάντηση του Bojack με όλους τους ανθρώπους που έχει χάσει.
«Sad is the new fun» λέει η Diane και αν κοιτάξει κανείς γύρω του ίσως συνειδητοποιήσει πόσοι είναι πραγματικά λυπημένοι και πόσοι προσπαθούν ή υποστηρίζουν ότι είναι λυπημένοι στο γενικό πλαίσιο που φαίνεται ότι κυριαρχεί στην εποχή μας.
Αν δεν σας έπεισα ακόμα να παρακολουθήσετε το «Bojack Horseman» ή σας τρομάζουν οι αλήθειες που μπορεί να αντικρίσετε, κάντε μία δοκιμή με το επεισόδιο που μου κέντρισε και εμένα το ενδιαφέρον στην αρχή και αφήστε τα υπόλοιπα στην σειρά.
Ελπίζω να φανέρωσε όσα ήθελα για μία από τις αγαπημένες μου σειρές.
Μέχρι το επόμενο άρθρο, αφήστε τις σκέψεις να σας οδηγήσουν σε λέξεις και τούμπαλιν.
Χρήστος Ιωάννου
