Όταν ήταν 8 μηνών του κρατούσα το μπιμπερό για να πιεί το γάλα του. Με τα φουσκωτά δαχτυλάκια του κρατούσε κι εκείνος το μπιμπερό, αλλά δεν του το άφηνα εντελώς. Θεωρούσα ότι ήταν βαρύ για τα χεράκια του όταν ήταν γεμάτο, κι όταν είχε πιεί αρκετό γάλα και είχε ελαφρύνει, πάλι του το κρατούσα για να το ανασηκώνω και να μη ρουφάει αέρα.
Όταν ήταν 15 μηνών τον κρατούσα πάντα απ’ το χέρι. Περπατούσε από 13 μηνών, αλλά στις βόλτες μας τον κρατούσα πάντα. Στο χωματόδρομο είχε επικίνδυνες πέτρες που μπορούσε να σκοντάψει. Στη βεράντα ήταν γλιστερά. Στον πεζόδρομο του άφηνα το χεράκι, αλλά ήμουν σε ετοιμότητα να τον πιάσω αν εμφανιζόταν κάποιος αδέσποτος σκύλος. Κάποιες φορές, όταν ήθελε να περπατήσει μόνος του, κρατούσα απαλά το μπουφανάκι του στην πλάτη, έτσι ώστε να μη νιώθει ότι τον κρατάω αλλά και να μπορέσω να τον πιάσω αν πήγαινε να πέσει.
Όταν έγινε δυόμιση χρόνων διάλεγε πάντα τα πιο δύσβατα σημεία για να περάσει. Με θάμνους, αγκάθια και βράχους. Ήθελε να σκαρφαλώσει. Πήγαινα κοντά να του κρατήσω το χέρι. Μια μέρα περπατούσαμε σ’ ένα χωράφι και διάλεξε να ανέβει σε μια ξερολιθιά. Πλησίασα να του κρατήσω το χέρι. «Φύγε!» μου φώναξε κι έμεινα κοκκαλωμένη μες το άγχος μου μην τυχόν πέσει.
Σκαρφάλωσε μόνος του. Έφτασε στο επάνω πλάτωμα. Πιο ψηλά από κει που στεκόμουν εγώ. Απομακρύνθηκε. Δεν με είχε ανάγκη. Μόνος του. Δυνατός. Εξερευνητής. Αυτόνομος. Χαρούμενος. Περήφανος. Ικανός. Αποφασισμένος.
Κι αναρωτήθηκα: είναι αγάπη να μ’ έχει το παιδί ανάγκη; Είναι αγάπη να κάνω πράγματα αντί γι’ αυτό, ενώ θα μπορούσε να τα κάνει μόνο του; Μήπως η προστατευτικότητά μου του στερεί την εμπειρία, την αυτονομία, την αυτοεκπλήρωση;
Έψαξα στην βιβλιογραφία τα ορόσημα της λεπτής και αδρής κίνησης, του τι μπορεί να κάνει ένα παιδί μόνο του σε κάθε ηλικία. Διαπίστωσα ότι ήταν έξι μήνες πίσω από το αναμενόμενο. Φυσικά ανησύχησα. Οι πληροφορίες που υπάρχουν στο διαδίκτυο είναι πολλές, και κάποιες φορές αντικρουόμενες. Αλλά και η βιβλιογραφία μοιάζει κυκεώνας όταν σε απασχολεί ένα θέμα.
Μια επίσκεψη σε έναν ειδικό επιστήμονα, προληπτικά, ενημερωτικά, είναι πιστεύω το καλύτερο που μπορεί να κάνει κανείς για να έχει επιστημονικές απαντήσεις στο θέμα που τον απασχολεί. Επιπλέον, ο ειδικός επιστήμονας θα μελετήσει και θα δώσει κατευθύνσεις για το συγκεκριμένο παιδί, στους συγκεκριμένους γονείς.
Πηγαίνουμε στον οφθαλμίατρο για τα ματάκια του, προληπτικά, και καλώς. Πηγαίνουμε στον παιδοδοντίατρο προληπτικά, και πολύ καλά κάνουμε. Γιατί λοιπόν να μην πάμε στον εργοθεραπευτή για την λεπτή και αδρή κίνηση του παιδιού, στην λογοθεραπεύτρια για την επικοινωνία και το λόγο του παιδιού, στον παιδοψυχίατρο για την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη;
Προληπτικά, όταν έχουμε κάποια ερωτήματα που μας απασχολούν, για να πάρουμε επιστημονικές απαντήσεις.
Μαίρη Βελόγλου
Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας
Συνεργάτης του «Λόγος & Έργα»
Ινστιτούτο Επικοινωνίας & Ανάπτυξης Παιδιού
Τηλ. Επικοινωνίας: 6944310900
Η Μαίρη Βελόγλου είναι παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας με πολλά χρόνια εμπειρίας. Έχει εξειδικευτεί στις Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) και στο Θεατρικό Παιχνίδι.
Επίσης, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα και ασχολείται με την Πρώϊμη Παρέμβαση, την ενσωμάτωση παιδιών με ιδιαίτερες ανάγκες στο πλαίσιο του τυπικού εκπαιδευτικού πλαισίου και την παιδαγωγική και θεραπευτική διάσταση του θεάτρου και των εικαστικών τεχνών.
