«Σε μια ώρα θα ’χουν όλα τελειώσει, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, ας πεθαίναμε αγκαλιά πριν τελειώσει, ο τελευταίος χορός, ο τελευταίος χορόοοοοος» τραγουδούσαμε αγκαλιασμένοι και συγκινημένοι το βράδυ της Δευτέρας στα σαλόνια μας, μπροστά στην τηλεόραση, βλέποντας τους τίτλους αρχής του δέκατου και τελευταίου επεισοδίου του ντοκιμαντέρ «The Last Dance» στο Netflix για τους Μπουλς και της Αυτού Μεγαλειότης του Μάικλ Τζόρνταν.
Και αν συνεχιζόταν για να δείξει την νέα εποχή των Μπουλς μετά το καλοκαίρι του 1998, μάλλον οι οπαδοί τους θα το γύριζαν στον Κιάμο και θα τραγουδούσαν «γύρνα πίσω θα πεθάνω, έχω αρχίσει και τα χάνω (τα ματς)», καθώς έχουν να φτάσουν σε τελικούς από τότε.
Η σειρά επεισοδίων που ξεκίνησε την Δευτέρα του Πάσχα και από εκείνη την μέρα περιμέναμε την επόμενη Δευτέρα για τα νέα δύο επεισόδια μαγείας, λησμονιάς και παρασκηνίων. Κάποιοι θυμήθηκαν τα ξενύχτια ή τις κασέτες στο βίντεο – βλέπετε τότε δεν υπήρχε το τεράστιο υλικό και πληροφορίας για τον μαγικό κόσμο του NBA – έπρεπε να σαι αληθινός σκληροπυρηνικός φαν του μπάσκετ πέρα από τον Ατλαντικό. Για άλλους, τριαντάρηδες όπως εγώ, ξύπνησε αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια που ακούγαμε για ένα μπασκετμπολίστα κορυφαίο όλων και βλέπαμε το νούμερο 23 να πετάει στα κλειστά γήπεδα με την γλώσσα έξω, αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας που μαθαίναμε στο σχολείο. Όσον αφορά τους νεότερους, έφηβους και εικοσάρηδες, έμαθαν ότι όσο τεράστιοι και μέρος της ιστορίας του μπάσκετ είναι ο Κόμπε και ο Λεμπρόν, υπήρξε ένα κύριος – froooom North Carolinaaaa που έλεγε ο εκφωνητής σε κάθε παρουσίαση του – που είναι η κορυφαία μπασκετική (και όχι μόνο ίσως) προσωπικότητα που υπήρξε. Και σας το λέει αυτό ένας φαν που λάτρευε και θα λατρεύει τον Κόμπι Μπράιαντ όπως λίγοι.
Σίγουρα διαβάσατε αναλύσεις, είδατε και ιδίοις όμμασι και θυμηθήκατε ή βγάλατε τα δικά σας συμπεράσματα για το ντοκιμαντέρ και για τα γεγονότα εκείνης της εποχής είτε τα γνωρίζατε είτε τα πληροφορηθήκατε τώρα. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, εγώ να σας παρουσιάσω κάποιες στιγμές που ξεχώρισα από το σύνολο αλλά κυρίως από το τελευταίο επεισόδιο. Γιατί καλή και η πρώτη εντύπωση, αλλά αυτό που μένει είναι τι γεύση σου άφησε το τέλος.
Η παρουσίαση της ομάδας πριν από κάθε ματς
Κατάμεστο γήπεδο, κλειστά φωτά, προβολείς στο παρκέ να δείχνουν την εισβολή των ταύρων και την κλασσική μουσική επένδυση του κομματιού «Sirius» του συγκροτήματος «The Alan Parsons Project» να ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα μέχρι την κορύφωση της έκστασης με την εκφώνηση του νούμερου 23 από την Β. Καρολίνα. Συγχωρέστε μου την έκφραση αλλά δεν βρίσκω αλλά λόγια να το πω: Πώς γίνεται να χάσεις όταν μπαίνεις στο γήπεδο με τέτοια κ**λα;!
Τελικά όλοι είμαστε άνθρωποι
«Air», «Black Jesus», «Black Cat», «G.O.A.T» και πόσα άλλα παρατσούκλια του Μάικλ Τζόρνταν που προσπαθούσαν να αποδώσουν το μεγαλείο της προσωπικότητας του εντός και εκτός παρκέ. Όμως στην τελική είμαστε όλοι άνθρωποι. Νιώθουμε, πονάμε, έχουμε πάθη, κάνουμε λάθη, νιώθουμε θεοί, βιώνουμε την ζωή με τα καλά και τα κακά της και αγκαλιάζουμε την φύση μας. Αυτό έδειξε και είναι και ο Μάικλ Τζόρνταν. Έδινε συνέχεια κίνητρο και αφορμή στον εαυτό και σε κανένα άλλο να αποδείξει και να δουλέψει ώστε να αποδώσει τα μέγιστα σε κάθε στιγμή. Μπορεί αυτά που έκανε να φαίνονταν υπεράνθρωπα, όμως ήταν αποτέλεσμα του κόπου, της δέσμευσης, την νοητικής φιλοσοφίας, των λαθών, των παθών, του πένθους, της υπεροψίας αλλά πάνω απ’ όλα της ΘΥΣΙΑΣ και του ΤΙΜΗΜΑΤΟΣ που πρέπει να είσαι διατεθειμένος να υποστείς ώστε να γίνεις ή να θεωρείσαι το νούμερο ένα σε ό,τι και αν κάνεις στην ζωή σου. Αφήνεις στην άκρη οικογένεια, φίλους, προσωπική ζωή, ιδιωτικότητα, ξεγνοιασιά και αφιερώνεις ψυχή τε και σώματι στον σκοπό σου, στην αποστολή σου για όσο χρόνο βρίσκεσαι σε αυτό τον πλανήτη. Αυτό δίνει νόημα σε μια ζωή που διαρκώς ψάχνουμε να την αποκωδικοποιήσουμε.
Ο «Ζεν Μάστερ» Φιλ Τζάκσον
Δεν είναι τυχαίο που καθοδήγησε ομάδες και προσωπικότητες όπως ο Μάικλ Τζόρνταν και ο Κόμπε Μπράιαντ, σε τόσο μεγάλο βάθος χρόνου. Ο προπονητής, ο δάσκαλος, ο γονιός πρέπει να μπορεί να εμπνεύσει και να αποδεσμεύσει το καλύτερο που μπορεί κρύβει το κάθε άτομο μέσα του. Για μένα, αυτός είναι επιτυχημένος άνθρωπος γενικότερα. Όποιος μπορεί να αποδίδει και να εξορύξει το μεγαλείο που κρύβει ο καθένας μέσα του. Οι γνώσεις σε συνδυασμό με την φιλοσοφία που ακολουθούσε στην ζωή του και στην καριέρα του, τον έκαναν τόσο ξεχωριστό και επιτυχημένο προπονητή. Ήξερε τι να πει, πώς να τιθασεύσει, πώς να καθοδηγήσει και πώς να παραχωρήσει χώρο σε κάθε παίχτη που είχε στην ομάδα του και σε κάθε διαφορετική προσωπικότητα και ανάγκες είχε ο καθένας. Τρανταχτό παράδειγμα ήταν ο Ντένις Ρόντμαν ο οποίος ήταν τόσο ελεύθερος, σε υπερβολικό βαθμό ορισμένες φορές αλλά και τόσο δεσμευμένος στην ομάδα που του χάρισε τρία δαχτυλίδια πρωταθλητή. Αποκορύφωμα ήταν η σκηνή μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας χρονιάς όπου έβαλε τους παίχτες να γράψουν τα συναισθήματα τους για τα χρόνια που πέρασαν στην ομάδα, τα διάβασαν και μετά τα έκαψαν σε ένα βαρέλι ως μέρος του πένθους αλλά και της συνέχειας στις ζωές τους.
Τι θα γινόταν αν…
Αυτό το μεγάλο «τι θα γινόταν αν» του 1999 για το ενδεχόμενο επιστροφής τους για άλλη μία χρονιά, με το ίδιο ρόστερ και τον Φιλ Τζάκσον στο τιμόνι, επιχειρώντας να κατακτήσουν το τέταρτο συνεχόμενο πρωτάθλημα και έβδομο τα τελευταία εννιά χρόνια, έμεινε σαν πικρή γεύση στους ίδιους τους συμμετέχοντες με πρώτο εκφραστή τον Τζόρνταν αλλά και σε όλους τους ακόλουθους του αθλήματος. Ο ίδιος ο Μάικλ Τζόρνταν βεβαίωσε ξεκάθαρα ότι θα έδινε το 100% των δυνάμεων του για μια ακόμα πρόκληση στην καριέρα του και βεβαίωσε ότι και όλοι οι υπόλοιποι θα δέχονταν και θα τον ακολουθούσαν.
Το κρίμα των ομάδων την εποχή της κυριαρχίας των Μπουλς
Αξίζει κανείς να αφιερώσει λίγο χρόνο και στους αντιπάλους τόσο στην ανατολική περιφέρεια όσο και στους τελικούς που αντιμετώπισαν οι Μπουλς, κατά την διάρκεια της κυριαρχίας τους την δεκαετία του ενενήντα. Ας κοιτάξει κανείς τα ικανότατα και γεμάτα ταλέντο ρόστερ ομάδων όπως οι Ιντιάνα Πέισερς και οι Γιούτα Τζαζ αλλά και των Νιου Γιορκ Νικς, Σιάτλ ΣούπερΣόνικς και των υπολοίπων που βρέθηκαν στο διάβα τους που όμως είχαν την ατυχία να μην έχουν τον κορυφαίο παίχτη στην ομάδα τους, αλλά και την στόφα του πρωταθλητή που απέκτησαν στην πορεία της κατάκτησης των έξι δαχτυλιδιών. Άλλωστε υπάρχει η διάσημη ατάκα «μίλησε η καρδιά του πρωταθλητή». Επιπλέον, όταν φτάνεις αρκετές φορές τόσο κοντά και δεν μπορείς να τους αποκλείσεις σε βραδιές όπως η δηλητηρίαση του Τζόρνταν, ο τραυματισμός του Πίπεν και η απουσία του Ρόντμαν δίνει αξία στον νικητή σαφέστατα, αλλά ακόμα περισσότερο στον ηττημένο και στην προσπάθεια του να εκθρονίσει ένα τεράστιο αντίπαλο. Μια μικρή αναφορά και στον τεράστιο Καρλ Μαλόουν που μετά την δεύτερη συνεχόμενη ήττα και απώλεια ενός δαχτυλιδιού στην καριέρα του, μπήκε στο πούλμαν των Μπουλς για να συγχαρεί τους νικητές σε αντίθεση με κάποιες άλλες ομάδες που παρόλο ήταν οι απερχόμενοι πρωταθλητές αποχώρησαν νωρίτερα από το γήπεδο χωρίς καμία χειραψία στους αντιπάλους τους.
Ένας για όλους και όλοι για έναν
Ναι ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν ο μεγάλος ηγέτης εντός των παρκέ, όμως καθότι ομαδικό άθλημα το μπάσκετ, δεν θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα ή τουλάχιστον όχι τόσα πολλά, χωρίς την συνεισφορά μικρή ή μεγάλη του κάθε συμπαίκτη του ξεχωριστά. Πάντα σε κάθε επιτυχημένη ομάδα ηγούνται οι αστέρες και οι βασικοί, όμως χωρίς τις ανάσες, τα μαρκαρίσματα και τα κρίσιμα σουτ όταν οι μεγάλοι αστέρες είναι κλεισμένοι από τους αμυντικούς δεν θα γινόταν τίποτα. Γι’ αυτό άλλωστε παίζουν πέντε εναντίον πέντε και όχι πέντε εναντίον ενός. Ωραία η φράση «μια ομάδα μόνος του» για χάριν εντυπωσιασμού, όμως στην ομάδα είναι ένας για όλους και όλοι για έναν. Και αυτό πιστώνεται στον προπονητή Φιλ Τζάκσον που όσο μεγάλη βεντέτα ήσουν ή όσο ταπεινός παίκτης σε έκανε να νιώθεις σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι ενός συνόλου, της ομάδας.
Μια νύχτα από την δική σου ζωή, ολόκληρη δική μας
Φυσικά αναφέρομαι στην τεράστια μορφάρα τον Ντένις Ρόντμαν, τον Ντένις τον τρομερό του NBA. Από την επιτυχία και το ξύλο για την κατάκτηση δύο δαχτυλιδιών με τα «κακά παιδιά» των Ντιτρόιτ Πίστονς, το όπλο στο κεφάλι του μέσα στο αμάξι του στο πάρκινγκ που τον βρήκαν πριν κάνει κάποιο κακό στον εαυτό του, μέχρι την ελευθερία που ήθελε και πήρε από τον Φιλ Τζάκσον αποτελεί ένα ολόκληρο κομμάτι της ιστορίας μόνος του. Έκανε ό,τι ήθελε, όμως στο γήπεδο έδινε τα πάντα ανεξαρτήτου κατάστασης και εκεί κέρδιζε τον σεβασμό όλων.
Μπόνους: θα ήθελα να ήμουν στο κεφάλι του την ώρα που έφυγε εν μέσω της διαδικασίας των αγώνων των τελικών για να πάει να παρτάρει και να παίξει «ξύλο» στο WWE παρέα με τον Χαλκ Χόγκαν και μετά να γυρίσει για να κατακτήσει ένα ασήμαντο Three Peat μωρέ..
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο που αφιερώσατε μέχρι εδώ.
Μέχρι την επόμενη φορά αφήστε τις σκέψεις να γίνουν λέξεις και τούμπαλιν.
Χρήστος Ιωάννου
