“Όλοι τον έλεγαν Μήτσο. Μπορεί και να μην ήταν αυτό το όνομα του, αλλά απαντούσε. Χρόνια στο χωριό, εκ πεποιθήσεως άστεγος, ήσυχος και πράος, σήμερα μας την έκανε.
Δημόσια δαπάνη θα είναι η τελετή του Μήτσου χωρίς επώνυμο ,χωρίς επικήδειους και σάλτσες. Μια ζωή πονεμένη, μόνη της, άστεγη.
Οι γάτες του νιαουρίζουνε, ίσως κατάλαβαν την απουσία, τα λιγοστά ρούχα και η πραμάτια του, παραμένουν εκεί που ο Μήτσος κούρνιαζε, αλλά δεν κρυβόταν.
Ο Μήτσος την έκανε, σιωπηλά και ανθρώπινα όπως ήταν και η ζήση του. Ας αναπαυθεί”.
Με αυτά τα λόγια ο Γιώργος Πλακίτσης αποχαιρετά τον Μήτσο, που όλοι ήξεραν και όλοι αγαπούσαν. Ο Μήτσος ο άστεγος ή ο Μήτσος με τα σκυλιά, όπως τον γνώριζαν αρκετοί, έφυγε από τη ζωή στο νοσοκομείο Αγία Όλγα.
Από όσα έμαθαν στο χωριό του Μαραθώνα με την πάροδο των ετών, λεγόταν Δημήτριος Κοτζιάς, ήταν γεννημένος το 1956, καταγόταν από τη Λευκίμμη Έβρου και κάποτε ήταν στο Εμπορικό Ναυτικό. Ήρθε στον Μαραθώνα το 1992, άγνωστο πώς και γιατί και μέχρι και την ημέρα που πέθανε, ζούσε είτε στην πλατεία, είτε στην αυλή ενός σπιτιού στο κέντρο της πόλης.
Ο Μήτσος μπορεί να μην είχε ποτέ του χρήματα στην τσέπη, ωστόσο ήταν πολύ περήφανος. Μάζευε ότι θεωρούσε χρήσιμο από τους κάδους απορριμμάτων και το φυλούσε στην αυλή του εγκαταλελειμμένου σπιτιού με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να χρειαστεί να μπουν φορτηγά του δήμου για να καθαρίσουν τον χώρο. Ήταν τέτοια η κατάσταση που χρειάστηκαν δύο μέρες για να αδειάσουν τον χώρο.
Ο Μήτσος δεν υπήρξε ποτέ απειλή για κανέναν στον Μαραθώνα. Ίσα ίσα που όλοι τον αγαπούσαν. Τις τελευταίες ημέρες είχε έντονους πόνους στο στομάχι και ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ τον παρέλαβε για να τον μεταφέρει στο Αγία Όλγα. Πέθανε στο νοσοκομείο όπως έζησε τα τελευταία 32 χρόνια της ζωής του. Ολομόναχος…
