Συγκινεί με το κείμενο του ο ραφηνιώτης Νίκος Μπληζιώτης, ο οποίος πήρε μέρος για πέμπτη φορά στον Μαραθώνιο, και ο οποίος αποδεικνύει ότι στη ζωή δεν υπάρχουν όρια!
Ένας αθλητικός χρόνος….μια ιστορία….
Αξιωθήκαμε και φέτος να σταθούμε στην αφετηρία του Μαραθωνίου Αθηνών και να βαδίσουμε στα μονοπάτια της μνήμης και της ιστορίας. Τα αισθήματα ανάμεικτα.με κυρίαρχο τη θλίψη, για την πρόσφατη απώλεια 99 ανθρώπων.
Παιδιά που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν. Τα τελευταία έξι χρόνια συμμετείχα σε πέντε Μαραθωνίους στην κλασική διαδρομή. Πέντε Μαραθώνιοι πέντε ρεκόρ.
Τους δυο πρώτους τους περπάτησα με την οικογένειά μου. Χρόνοι 07 19΄ και 07 09΄. Τους τρεις επόμενους τους έτρεξα ελαφρά με χρόνους 06 19΄, 05 54΄και 05 46΄.Πίσω απ΄όλα αυτά όμως κρύβεται μια ιστορία , όπως άλλωστε στους περισσότερους Μαραθωνοδρόμους μεγάλης ηλικίας.
Δεν υπήρξα ποτέ δρομέας , γιατί το αιμολυτικό σύνδρομο που έχω εκ γενετής παράγει χολερυθρίνη 5-6 μονάδων και με πνίγει.Από τα 45 χρόνια μου εγκαταστάθηκαν αρρυθμίες που με καθήλωσαν σε ελαφρύ περπάτημα και κανένα “μονό” στο μπάσκετ. Γύρω στα 60 χρόνια μου ισορρόπησα κάπως τις αρρυθμίες μου και βρήκα τρόπο να ξεγελάω τη χολερυθρίνη. Έτσι αποφάσισα με την σύζυγό μου να ξεκινήσουμε ορειβασία. κυρίως με το Ο.Σ ΣΠΑΤΩΝ και στα 62 αποφασίσαμε να περπατήσουμε στα μονοπάτια της μνήμης και της ιστορίας του Μαραθωνίου.
Τους δυο πρώτους Μαραθωνίους τους περπάτησα με αρρυθμίες και με φάρμακα!.Απ΄όλα αυτά μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της προσπάθειας. Κανονικά δεν θα έπρεπε να περπατάω περισσότερα από 5 χιλιόμετρα.
Υπάρχουν λοιπόν όρια; Όχι . Αν κάτι το θέλεις πολύ μπορείς να βρεις τρόπο για να το επιτύχεις.
Πρώτα ονειρεύομαι, μετά το πιστεύω και μετά ψάχνω να βρω τρόπους και δρόμους για να το πετύχω.
Υπάρχουν όμως και όρια, όταν μπει το μέτρο , η ταπεινότητα, και όταν πρέπει να προσφέρεις στην οικογένεια και στην κοινωνία. Θα ήθελα πολύ να μοιάσω σε μερικούς φίλους και φίλες που εθελοντικά συμμετέχουν και προσφέρουν σε διάφορους συλλόγους και φορείς με μεγάλη κοινωνική προσφορά.Καλά τα παραδείγματα, αλλά οι πράξεις λαμπρύνουν των άνθρωπο. Καλή δύναμη σ΄όλους τους εθελοντές. Εάν υπάρχω σε 9-10 χρόνια θα ήθελα να περπατήσω τον επόμενο κλασικό Μαραθώνιο με τα εγγόνια μου.
Αφιερώνω τη φετινή προσπάθειά μου, ως ελάχιστο φόρο τιμής, στη μνήμη των 99 χαμένων από τη λαίλαπα της φωτιάς, στη μνήμη του μέντορά μου αείμνηστου Αντιναυάρχου Λ.Σ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Δημητρίου, στην οικογένειά μου , σε αυτούς που βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου και στους ανήμπορους, Εύχομαι υγεία για όλο τον κόσμο.
