Η Μαρία Πολύζου (OLYMPIANS) είναι η πρώτη Ελληνίδα που αγωνίστηκε σε Μαραθώνιο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996, και είναι μέλος της AIM’S Women’s Commission.
Η κα Πολύζου αυτή την περίοδο κάνει χημειοθεραπείες και μετά θα ακολουθήσουν οι ακτινοβολίες και τα χάπια για τα επόμενα 10 χρόνια. Αλλά αντιμετωπίζει τη νέα δοκιμασία σαν άλλον ένα μακρύτερο αυτή τη φορά Μαραθώνιο. Και ασφαλώς συνεχίζει να τρέχει… και να σκέφτεται θετικά…
Υπήρξε πρωταθλήτρια επί 20 συναπτά έτη και κάτοχος του ρεκόρ Ελλάδας, στο Μαραθώνιο δρόμο, ρεκόρ που διατηρείται μέχρι και σήμερα με 2:33:40. Κάτοχος του ρεκόρ Ελλάδας στην κλασική διαδρομή (Μαραθώνας – Παναθηναϊκό Στάδιο) με 2:39:10.
Κάτοχος του πανελλήνιου ρεκόρ στον Ημιμαραθώνιο με 1:13:31. Κατέκτησε το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε Μαραθώνιο, σε Βαλκανικούς αγώνες, σημειώνοντας βαλκανικό ρεκόρ στην Κωνσταντινούπολη το 1990. Προς τιμήν της ακούστηκε ο Εθνικός Υμνος μέσα στην Πόλη.
Κατέρριψε 14 πανελλήνια ρεκόρ. Εχει τρέξει 48 Μαραθώνιους, έχει διανύσει πάνω από 280.000 χλμ., δηλαδή έχει κάνει τρέχοντας πάνω από 5 φορές το γύρο του κόσμου.
Το 2010 επανέλαβε έναν άθλο της παγκόσμιας ιστορίας.
Στην επέτειο των 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα, διένυσε 524 χλμ. τρέχοντας Αθήνα – Σπάρτη – Μαραθώνα σε 7 ημέρες , απόσταση που αντιστοιχεί σε 13 Μαραθώνιους (42,195 χλμ. έκαστος), κάνοντας ένα διάλειμμα μιας ώρας στη Σπάρτη.
Αυτός είναι ο Φειδιππίδειος Αθλος, και η Μαρία Πολύζου είναι η μοναδική γυναίκα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα που κατάφερε να τον επαναλάβει.
Ανακηρύχτηκε Πρέσβειρα του Μαραθωνίου Δρόμου το 2009. Είναι τελειόφοιτη του ΤΕΦΑΑ (Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού Αθηνών) και συγγραφέας του βιβλίου «Ψυχή τε και σώματι, το Χρονικό ενός Αθλου, 524 χλμ.», από τις «Εκδόσεις Μεγάλη Κωπή».
Το 2016 εκδόθηκε το παιδικό παραμύθι με έμπνευση της ζωής της «Ενας γίγαντας που τον έλεγαν Μ.Π.» από τη συγγραφέα Μάγδα Κωστοπούλου-Μπέριου.
Το 2012 δημιούργησε την ομάδα Marathon Team Greece by Maria Polyzou και έχει υποστηρίξει προπονητικά πάνω από 5.000 δρομείς.
Είναι μέλος της AIM’S Women’s Commission από το 2019 και παρουσιάζει μαζί με τον Νίκο Αρμένη την εκπομπή Keep Running στο «STARX».
«Marathon is life, Nothing is impossible»
Πώς ξεκινήσατε να τρέχετε;
Ξεκίνησα να τρέχω στην ηλικία των 12 χρόνων, από το Γυμνάσιο, μου άρεσε πολύ η αίσθηση που αισθανόμουν στο σώμα μου, να είμαι ελεύθερη, αλλά και η εσωτερική χαρά που έπαιρνα μόλις τελείωνα την προπόνηση και τα χιλιόμετρα.
Η πρώτη σας σκέψη όταν τελειώσατε το Φειδιππίδειο Αθλο. Κλαίγατε;
Δεν έκλαψα στον τερματισμό… έκλαψα πολλές φορές κατά την διάρκεια της υπερμαραθώνιας διαδρομής των 524 χλμ. Στον τερματισμό υπήρχε συγκίνηση… υπήρχε μία εσωτερική ειρήνη μέσα μου, ότι είχα καταφέρει να κάνω το καθήκον μου, προς την πατρίδα μου, την ιστορία της, στη Μάχη του Μαραθώνα, στους 192 Αθηναίους Μαραθωνομάχους που κείτονται στον τύμβο και εγώ ήθελα να προσκυνήσω και να τιμήσω.
Ποια είναι τα εμπόδια και οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε;
Η διαδρομή ήταν πολύ μεγάλη, 524 χλμ., μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού της Ελλάδας, και μάλιστα την εβδομάδα που ξεκίνησα η θερμοκρασία ξεκινούσε από τους 38 βαθμούς (100 Φαρενάιτ) και έφτανε μέχρι τους 42 (108 Φαρενάιτ) και 44 βαθμούς Κελσίου! (111 Φαρενάιτ). Η διαδρομή ήταν πολύ δύσκολη, με πολλές και παρατεταμένες ανηφόρες, μέσα από αμπελώνες, από δύσκολους δρόμους, αρκετά βουνά, ανέβηκα το Αρτεμίσιο Ορος, κάμποσα δύσβατα μονοπάτια και πολλές άλλες δυσκολίες.
Τι είναι αυτό που σας φέρνει τη μεγαλύτερη ευτυχία στο τρέξιμο; Στη ζωή;
Πιστεύω ότι το τρέξιμο σου δημιουργεί μία αίσθηση ευεξίας και χαράς, καλής διάθεσης και θετικής στάσης ζωής. Οταν καταφέρνεις να νικάς μια απόσταση, τότε νιώθεις να αποκτάς περισσότερη αυτοπεποίθηση και τα μικρά προβλήματα της ζωής τα ξεπερνάς πιο εύκολα. Το τρέξιμο σού αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή σου.
Τι πιστεύετε ότι ήταν αυτό που σας έκανε να ξεχωρίσετε;
Πιστεύω ότι ένα πράγμα που με ξεχωρίζει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι το τεράστιο πάθος μου για αυτό που κάνω. Ο,τι αγαπώ πολύ το τερματίζω, το κάνω στο έπακρο, τα δίνω όλα… Σε συνδυασμό πάντα με πολλή δουλειά, επιμονή και ατελείωτη υπομονή.
Από πού αντλείτε τη δύναμή σας;
Δύναμη υπάρχει άπλετη στον κόσμο… Δύναμη υπάρχει στον ήλιο που ανατέλλει κι εσύ στέκεσαι και τον βλέπεις έστω και ένα λεπτό και λες πόσο τυχερός είσαι που μία ακόμη μέρα ξημέρωσε για σένα. Δύναμη αντλώ από την αγαπημένη μου και μονάκριβη κόρη μου Αγάπη, ένα ξεχωριστό παιδί, που καταφέρνει με τον τρόπο που χειρίζεται τη ζωή της και τους στόχους της να με εμπνέει και να την θαυμάζω. Από την αγάπη της αντλώ τα πάντα. Δύναμη είναι η αγάπη όλων αυτών των ανθρώπων που στη χώρα μου με αγαπούν και με στηρίζουν. Οι δρομείς μου, οι φίλοι μου. Δύναμη όμως λαμβάνεις όταν κάθε μέρα νιώθεις ευγνώμων για ό,τι σου συμβαίνει και ευχαριστείς το σύμπαν για αυτό.
Οι γονείς σας τι ρόλο έπαιξαν στην πορεία σας στον αθλητισμό;
Οταν ξεκίνησα να τρέχω το 1983 το τρέξιμο δεν ήταν διαδεδομένο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον πλανήτη. Ως γυναίκα ακόμη, έπρεπε να καταφέρω να σπάσω πολλά ταμπού για να μπορώ να τρέχω στο δρόμο και αργότερα να μπορώ να φοράω αθλητικό σορτς για να πηγαίνω σε αγώνες. Γι’ αυτό και οι γονείς μου ήταν αρκετά διστακτικοί για το τρέξιμο και όπως όλοι θέλανε να δίνω περισσότερο βάση στο σχολείο και στην παιδεία μου.
Τι συμβουλή ζωής θα μου δίνατε;
Δεν είναι εύκολο να συμβουλεύεις ανθρώπους. Θα έλεγα μόνο ό,τι κάνω εγώ, δεν χάνω ποτέ το χαμόγελό μου ό,τι κι αν συμβαίνει στην καθημερινότητά μου, έχω απεριόριστη ψυχραιμία και αγωνίζομαι χωρίς να κουράζομαι.
Τι θαυμάζετε περισσότερο;
Ανθρώπους που παλεύουν με δύσκολες συνθήκες για να ταΐσουν την οικογένειά τους, ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο και παλεύουν για να βγει η μέρα τους, τους άστεγους, ανθρώπους που βρίσκονται στα νοσοκομεία και αγωνίζονται για μία μέρα ζωής ακόμα, τα παιδιά με καρκίνο και τις οικογένειές τους. Θαυμάζω τον τρόπο που ο κάθε ένας αγωνίζεται για τη ζωή του. Ολοι κρατάμε το δικό μας σταυρό!
Τι σας κάνει να λυγίζετε;
Λυγίζω… είναι μία πολύ μεγάλη λέξη. Νομίζω ότι όταν κάτι τέτοιο έχει έρθει στη ζωή μου, το έχω ξεπεράσει πολύ γρήγορα. Σοβαρό θέμα υγείας π.χ.
Τι σας έχει λείψει;
Το τελευταίο καιρό τα ταξίδια, ως μητέρα δεν μπορούσα να ταξιδεύω όσο θα ήθελα σε διάφορες χώρες και να αποδέχομαι προσκλήσεις. Τώρα που η κόρη μου πέρασε στο Πανεπιστήμιο νομίζω ήρθε η ώρα να ξανακερδίσω το χαμένο έδαφος.
Πιστεύετε στο άτομο ή στην ομάδα και γιατί;
Δεν μπορεί να υπάρχει άτομο χωρίς ομάδα! Η ενότητα μιας ομάδας και ο καλός ηγέτης είναι αυτά που φέρνουν πάντα τις επιτυχίες.
Πού έχετε ταξιδέψει ως εθελόντρια;
Κοιτάξτε, υπάρχουν αρκετά πράγματα που έκανα όταν ταξίδεψα για να στηρίξω ανθρώπους σε άλλες χώρες, είτε στην Αφρική, είτε στην Ινδία. Πιστεύω όμως ότι το να προσφέρεις, δεν είναι κάτι που θα πρέπει να διατυμπανίζεις και να νομίζεις ότι έκανες κάτι. Ο άνθρωπος έχει όλα τα στοιχεία μέσα του για να παραμείνει άνθρωπος και να έχει υψηλές αξίες και να προσφέρει ανιδιοτελείς υπηρεσίες. Αυτό λοιπόν προσωπικά για μένα είναι η πνοή της ζωής μου.
Στο μουσείο στο Μαραθώνα πώς ακριβώς συμβάλλατε;
Το Μουσείο Μαραθωνίου δρόμου, είναι ένα Μουσείο που βρίσκεται στο Μαραθώνα, και με πάρα πολύ εργασία, με τις αθλητικές μου σχέσεις που είχα με δρομείς από όλο τον κόσμο και διοργανωτές Μαραθωνίων, κατάφερα μέσα στο διάστημα που ήμουν διευθύντρια, να μαζέψω περισσότερα από 2.500 εκθέματα, μετάλλια, κύπελλα, ολυμπιακές δάδες και άλλα προσωπικά αντικείμενα από μεγάλους Ολυμπιονίκες και πρωταθλητές του Μαραθωνίου δρόμου. Φυσικά το Μουσείο δεν θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα ενός και μόνο ανθρώπου. Ο Δήμος Μαραθώνα και ο τότε Δήμαρχος συνέβαλαν στα μέγιστα έτσι ώστε να γίνει ένα από τα πιο σπουδαία μουσεία στον κόσμο που αφορά τους Μαραθώνιους δρόμους.
Διαβάζοντας το βιβλίο σας αυτό που με συγκλόνισε είναι το ότι λέτε ότι από ένα σημείο και ύστερα τρέχει η ψυχή και όχι το σώμα.
Ναι. Ηταν πολύ μεγάλη η απόσταση που έπρεπε να διανύσω έτσι συνεχώς επανέλαβα μέσα μου την έκφραση «δεν είμαι σώμα είμαι ψυχή» και προχωρούσα. Ετσι κατάφερα αυτό να το νιώσω…! Μπορεί όποιος θέλει να διαβάσει τα πάντα για τον Αθλο στο βιβλίο μου «Ψυχή τε και σώματι» το χρονικό ενός Αθλου, από τις «Εκδόσεις Μεγάλη Κωπή».
Το 2009 γίνατε πρέσβειρα των Μαραθωνίων και κρατήσατε τη φλόγα του Μαραθωνίου.
Ναι, είχα την τιμή να ανάψω την φλόγα του Μαραθωνίου, τόσο στον τύμβο του Μαραθώνα, όσο και στο βωμό στην εκκίνηση του Μαραθωνίου δρόμου στο Μαραθώνα. Είχα όμως και την τιμή να ταξιδέψω και να τρέξω με την Φλόγα, στο Μαραθώνιο της Βοστώνης, στην Ινδία, στην Πράγα, στη Γερμανία, στην Κίνα και σε πολλές ακόμη χώρες.
Πού και τι διαλέξεις έχετε δώσει;
Κάνω συνεχώς ομιλίες σε διάφορες εκδηλώσεις και οργανισμούς. Μιλάω για το τρέξιμο, την προπονητική, τη φυσική κατάσταση, το Μαραθώνιο, αλλά κυρίως τα τελευταία χρόνια κάνω ομιλίες που αφορούν τον τρόπο και τα στάδια επιτυχίας ενός ανθρώπου. Γιατί όλα στη ζωή είναι προπόνηση. Επίσης, με καλούν από μεγάλες εταιρείες στη χώρα μας για να μιλήσω στο προσωπικό τους και στους εργαζόμενους, έτσι ώστε να πάρουν έμπνευση για να εργαστούν με περισσότερο ζήλο και να πετύχουν.
Στην τηλεόραση τι ακριβώς κάνετε;
Στην τηλεόραση έχουμε μία εκπομπή με τον δημοσιογράφο, πολιτικό συντάκτη και μαραθωνοδρόμο κ. Νίκο Αρμένη και κάθε εβδομάδα μιλάμε για το τρέξιμο, τους αγώνες, δίνουμε συμβουλές και αναλύουμε θέματα δρομικά.
Γράφετε… πού;
Γράφω σε πολλά άρθρα αλλά κυρίως τα τελευταία χρόνια στην προσωπική μου ιστοσελίδα www.mariapolyzou.com.
Πόσους έχετε προπονήσει;
Ολα αυτά τα χρόνια έχω προπονήσει περισσότερο από 5.000 δρομείς και συνεχίζω με το ίδιο πάθος όπως με τον πρώτο μου δρομέα.
Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή της ζωής σας;
Αυτή τη στιγμή θα έλεγα ο μαραθώνιος ζωής που διανύω και λέγεται «Καρκίνος». Ο Μαραθώνιος αυτός θα διανυθεί πιο εύκολα, και τα χιλιόμετρα όπως και τα στάδια αυτής της διαδρομής θα περάσουν γρήγορα και θα φθάσω στο τέρμα, όπως κάνω πάντα, τόσα χρόνια.
Στις 10 Νοέμβρη θα πάρουμε μέρος στη μεγάλη γιορτή του Αυθεντικού Μαραθωνίου!
Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζετε τον τελευταίο καιρό;
Στα τέλη Ιουνίου, διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος. Νοσηλεύτηκα στο Νοσοκομείο Metropolitan και χειρουργήθηκα με επιτυχία από τον Δρα Βασίλη Βενιζέλο, διευθυντή της Μονάδας Εγχείρησης Μαστού και την ιατρική του ομάδα που είναι κάτω από την επίβλεψη της διευθύντριας Παθολογίας Δρ Ελένης Λινάρδου.
Αυτή τη στιγμή διανύω μια έντονη περίοδο που κάνω τις χημειοθεραπείες και μετά θα ακολουθήσουν οι ακτινοβολίες και τα χάπια για τα επόμενα 10 χρόνια. Πιστεύω ουσιαστικά ότι και αυτός είναι άλλος ένας μακρύς Μαραθώνιος… Συνεχίζω να εργάζομαι με τις ομάδες μου, να τρέχω, να πηγαίνω στο γραφείο και με πολύ θετική σκέψη έχω καταφέρει να μην έχω αλλάξει τη ζωή μου”.
* Της Κατερίνας Πλουμιδάκη στον Εθνικό Κήρυκα
