Κάτι με πιάνει όταν περνάω από εγκαταλελειμμένα χωριά, βυθισμένα πλοία, ανενεργούς και ξεχασμένους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Τι βίτσιο κι’ αυτό, θα έλεγε κανείς, να μιλούν όλα αυτά στην ψυχή σου.
Μαζί σχεδόν με την εσωτερική μας “μετανάστευση” στο Κορωπί, άρχισαν και οι δικές μου εξερευνήσεις στα πέριξ. Είναι πάγεια τακτική μου αυτή. Πρέπει, εκτός των άλλων, να γνωρίζω τις οδούς διαφυγής σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Ουδείς γνωρίζει τι είδους έκτακτες ανάγκες μπορεί να τύχουν…
Έχω περάσει λοιπόν πολλές φορές απ’ το Μαρκόπουλο, καθ’ οδόν προς Πόρτο Ράφτη, Ραφήνα, Αρτέμιδα και Βραυρώνα και, περιέργως, ουδέποτε είχα προσέξει το πέτρινο κτίριο στην είσοδο του Μαρκόπουλου με την επιγραφή “Μαρκόπουλο” πάνω απ’ την είσοδό του.
Το πρόσεξα όμως την τελευταία φορά που πήγαμε στη Χαμολιά, βοηθούντος και του ξαδέλφου μου Βασίλη Υφαντή. “Ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός του Μαρκόπουλου είναι”, μου είπε ο ξάδελφος, και συνέχισε. “Αξίζει νομίζω να του κάνεις ένα αφιέρωμα”. Δεν χρειαζόταν να μου το προτείνει ο Βασίλης. Ο ανενεργός και ξεχασμένος σιδηροδρομικός σταθμός του Μαρκόπουλου είχε ήδη κλείσει θέση στο YouTube και στην καρδιά μου.
Οι πληροφορίες που ακολουθούν είναι από την διαδικτυακή πύλη Μαρκόπουλου – Πόρτο Ράφτη : https://www.marko.gr/aksiotheata/sidirodromikos-stathmos/
Ο σταθμός στο Μαρκόπουλο είναι ένα κομψοτέχνημα τυπικής σιδηροδρομικής βιομηχανικής αρχιτεκτονικής. Η σιδηροδρομική γραμμή Λαυρίου – Αγίων Αναργύρων ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1882 από την εταιρία »Σιδηρόδρομοι Αττικής» ως αντισταθμιστικό όφελος προς το δημόσιο από την μητρική της εταιρία, την »Ελληνική Εταιρία Μεταλλίων Λαυρίου». Η σύμβαση υπογράφηκε επί Χαριλάου Τρικούπη με πραγματικό όφελος προς το δημόσιο, κάτι που φρόντισε να αλλάξει η επόμενη κυβέρνηση του Δηλιγιάννη.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός συνέβαλε στη επικοινωνία των ντόπιων με τον υπόλοιπο κόσμο και έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ραγδαία ανάπτυξη του εμπορίου, σε μια περίοδο που η ληστεία ήταν σε έξαρση και έτσι εξασφάλισε την μεταφορά των προϊόντων. Ο σταθμός διέθετε κυλικείο και χώρους για την φύλαξη των εμπορευμάτων. Φύλακας για αρκετό καιρό γύρω στο 1915 ήταν ο ολυμπιονίκης Σπύρος Λούης.
Το τρένο εκτελούσε 2 δρομολόγια την ημέρα και ο χρόνος μετάβασης προς την Αθήνα ήταν 1 ώρα και 38 λεπτά. Το 1957 η κυβέρνηση Καραμανλή σταμάτησε την λειτουργιά της γραμμής για να την “εκσυγχρονίσει” και το 1962 αποφασίζεται η οριστική διακοπή λειτουργίας της γραμμής.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
