Είναι το ερώτημα αιώνων: Φιλόζωος ή μισάνθρωπος? Φυσικά μαζί με δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη έχω απαντήσει “φιλόζωος”.
Γιατί αν δεν είσαι το πρώτο με όλη σου την ψυχή, μοιραία καταντάς το δεύτερο. Όμως δυστυχώς υπάρχουν και – ευτυχώς λίγοι πιστεύω – μισάνθρωποι. Γι αυτούς θα τα πούμε σε λίγο.
Υπάρχει και η ουδέτερη ομάδα των ανθρώπων που δεν τους ενοχλούν τα ζώα, αλλά δεν τα φροντίζουν ή τα αγαπάνε. Η ομάδα των ανθρώπων που φοβάται τα ζώα, δεν τα πλησιάζει, αλλά δεν σκέφτεται να τους κάνει και κακό. Είναι μιά ουδέτερη ομάδα, αλλά κι αυτή μετριέται σε δισεκατομμύρια.
Γιά όσους αγαπάμε τα ζώα, είναι κυριολεκτικά μέλη της οικογενειάς μας, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και του κόσμου μας, της φύσης, του περιβάλλοντος τι να πω? Τίποτα.
Γιά τους ανθρώπους της ουδέτερης “ζώνης” εύχομαι να καταλάβουν το γρηγορότερο ότι θα γίνουν καλύτεροι, θα γαληνέψουν, θα πλησιάσουν τον Θεό αν βάλουν ένα ζώο, τα ζώα στη ζωή τους.
Από παιδί, όσο έχω μνήμες, θυμάμαι να χαιδεύω μιά γάτα στην αυλή του σπιτιού που γεννήθηκα στα Εξάρχεια. Να αγκαλιάζω έναν σκύλο που ήταν στο διπλανό σπίτι. Να ξαναβάζω στα χορταριασμένα οικόπεδα χελωνίτσες που βγήκαν στο δρόμο. Να “τρελαίνομαι” να με πηγαίνει βόλτα η αείμνηστη αδελφή μου στον Εθνικό Κήπο γιά να δω από κοντά τα ζώα – δυστυχώς – στα κλουβιά.
Ήμουν ευλογημένος που αγάπησα τα ζώα. Που έπαιξα μαζί τους. Που δεν τα φοβήθηκα ποτέ.
Κι όταν ήρθα να μείνω στη Ραφήνα, είχα και τη δυνατότητα, λόγω του κήπου, επιτέλους να αποκτήσω και σκυλιά. Όλα “κοπράκια” του δρόμου. Κουτάβια τα έσωσα. Κακοποιημένα, τρομαγμένα, διψασμένα και πεινασμένα.
Πρώτος πρώτος ήταν ο Βούζμαν που έζησε 12 χρόνια. Μετά η Ιάρα που έζησε επίσης 12 χρόνια. Ο πιό ωραίος ήταν ο Συμεών. Πραγματικός γίγαντας, αν και μιά σταλιά. Χόρτασε αγάπη γιά 11 χρόνια σε αυτόν τον κόσμο. Και σήμερα ζούνε μαζί μας και δίνουν ανείπωτη χαρά και ευτυχία ο Μπούργκος 12 ετών, η “γριούλα” μου η Κανέλα που το καλοκαίρι θα γίνει 19 ετών (!), η γλυκιά Τζούκα που είναι 11 και ο πιτσιρίκος ο Μπαλμπόα μόλις 4, ο φύλακας.
Γι αυτό φοβάμαι τον περίεργο γείτονα που “δυσφορεί” όταν ακούει γαύγισμα, μην πειράξει τα σκυλιά μου. Γι αυτό ανησυχώ όταν με στραβοκοιτάζει. Γι αυτό ταράζομαι όταν μαθαίνω γιά μισανθρώπους που δηλητηριάζουν, κλωτσάνε, πετάνε πέτρες, πνίγουν, κρεμάνε, καίνε, σέρνουν πίσω από αμάξια σκυλιά.
Ή εκτελούν πυροβολώντας στο κεφάλι, όπως ο παρανοικός ασύλληπτος επί έναν μήνα μανιακός δολοφόνος της Ραφήνας. Γι αυτό προσεύχομαι γι αυτά τα σκυλιά με την ίδια δύναμη, όπως γιά τους ανθρώπους μου. Γιατί είναι κι αυτά “άνθρωποι”.
Στη μεσαιωνική Ελλάδα τα ζώα δυστυχώς είναι αποσυνάγωγα. Στην πολιτισμένη Γαλλία ο νόμος χαρακτηρίζει τα ζώα “όντα με συναισθήματα και δικαιώματα”.
Κι αν εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο, πιθανόν θα προσπερνούσες έναν τραυματισμένο από τροχαίο συνανθρωπό σου στον δρόμο, δες αυτό το το συγκλονιστικό βίντεο. Κάποιος τετράποδος δεν το έκανε. Ίσως κλάψεις από ντροπή, όχι από συγκίνηση…
ΥΓ Ευχαριστώ γιά το ευγενικό καλωσόρισμά μου στη δημοσιογραφική irafina.gr τον Μάκη Κελέκη και τον Βαγγέλη Ιωάννου. Φιλόζωοι και οι δύο, γι αυτό και το πρώτο φιλικό άρθρο μου στη σελίδα τους είναι γιά τα ζώα της ζωής μας.
