Πόσοι άνθρωποι σήμερα χτίζουν μια δημόσια εικόνα που διαφέρει τελείως από την πραγματική τους ταυτότητα; Έχουν μετατραπεί σε χειριστές των ψηφιακών εαυτών τους, που, τελικά, καθόλου δεν τους μοιάζουν· έχουν το όνομα των δημιουργών τους, κάποια βασικά χαρακτηριστικά τους, αλλά μέχρι εκεί.
Και ο χειριστής είναι αδύναμος, άυπνος, αποκαμωμένος, εθισμένος στην ψεύτικη περσόνα. Η ζωή έχει μετατραπεί σε ηλεκτρονικό παιχνίδι στο οποίο ο καθένας εμφανίζεται με δύναμη, φωνή, εξουσία, ευαισθησία και ομορφιά. Όσα νιώθει ότι λείπουν από την πραγματικότητά του δηλαδή.
Είναι προτιμότερο να δείχνεις αυτό που πραγματικά είσαι. Πόνο, αντί για επίπλαστη ευτυχία. Στρίμωγμα, αντί για αφθονία. Πιο συμπαθής θα γίνεις, αν τελικά αυτό είναι το πρόβλημά σου. Μπορείς, αν θέλεις, και να μη δείχνεις τίποτα. Είσαι πιο σημαντικός από το ψηφιακό σου αποτύπωμα. Δεν είσαι μόνο αυτό που δημοσιεύεις, αλλά όσα κάνεις και λες στο μεσοδιάστημα.
Έχουμε κάνει το «Σκέφτομαι άρα υπάρχω» του Ντεκάρτ «Δημοσιεύω άρα υπάρχω» ή, ακόμα χειρότερα, «Κατακρίνω δημόσια άρα υπάρχω». Τα γράφω όλα αυτά για να τα συνειδητοποιήσω πρώτα εγώ, να το ξέρεις.
Το «Ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά όσο σήμερα» του Σαμαράκη έγινε «Ποτέ οι οθόνες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές τους τόσο μακριά».
Μα δεν μπορεί να σημαίνει πως ό,τι δεν δημοσιεύεται στα κοινωνικά δίκτυα είναι ανύπαρκτο!
Πάντως, αν μου επιτρέπεις, να προτιμάς εκείνον που ντύθηκε, χτενίστηκε, πήρε μετρό, αυτοκίνητο, τα πόδια του και ήρθε να σε συναντήσει. Αυτόν που διέθεσε χρόνο για εσένα. Αυτόν που ψάχνει τρόπο να σε μάθει. Αυτόν που δείχνει ότι πραγματικά ενδιαφέρεται, καθήμενος με τις ώρες δίπλα σου, στην καφετέρια, στη δουλειά, στο σπίτι, χωρίς κινητό, με τη διάθεση να δει πιο μέσα, σε αυτό που αποκαλείς «εγώ».
Ας κλείσουμε, λοιπόν, τα κινητά όσο είμαστε κοντά, για να είμαστε κοντά
Διαβάστε τις πρώτες 30 σελίδες του βιβλίου
