18 Ιανουαρίου των Αγίων Αθανασίου του Μέγα και Κυρίλλου Πατριαρχών Αλεξανδρείας
Ημέρα σημαντική για την οικογένεια μας.
Μια μέρα χαράς για όλη την Ραφήνα μας αφού η γιορτή αυτή ταυτιζόταν με την ονομαστική γιορτή που Παπαθανάση μας.
Μετά την θεία λειτουργία όλο το εκκλησίασμα, τουλάχιστον εξήντα με εβδομήντα άτομα να περάσουν από το σπίτι για ευχές, και να γίνεται ένας μικρός χαμός, αφου παντού στο σπίτι υπήρχαν καθήμενοι αλλά και όρθιοι γιατί ο αριθμός του κόσμου ήταν αρκετά μεγάλος.
Η κουζίνα για να εξυπηρετηθεί όλος ο κόσμος για καφέδες και τα άλλα κεράσματα , ήταν τουλάχιστον τέσσερεις με πέντε κυρίες που βοηθούσαν ( η Κούλα, η Νίτσα, η Κουμπάρα του Κουραπά, η Θεία Μαρία, η κυρία Νίνα, η θεία Μαριώρα ) κανονικός μπουφές καφετέριας δηλαδή.
Μετά το τέλος της πρώτης φουρνιάς υπήρχε η δεύτερη που ήταν οι υπόλοιποι Ραφηνιώτες που δεν είχαν περάσει το πρωί.
Τα τηλέφωνα δεν σταματούσαν όλη την ημέρα, για όσους για κάποιους λόγους δεν μπορούσαν να έρθουν αλλά και από γνωστούς και πολλούς παραθεριστές που τιμούσαν και σεβόντουσαν τον Πατέρα μας.
Οι ημέρες αυτές είναι ποια παρελθόν και υπάρχουν αυτές οι μνήμες σε μας για να θυμόμαστε αυτή την ημέρα.
Θα ήταν πολύ λίγο να πω ότι η απουσία του είναι αισθητή τόσο σε μας τα παιδιά του όσο και στην Ραφήνα μας.
Πρώτα και πάνω από όλα Ιερέας όχι κατ επάγγελμα, αλλά σαν Λειτούργημα.
Πατέρας – Ιερέας – Ανθρωπος
Γιάννης Ψάλτης
