“Για σας είμαι ο Βαγγέλης ο Ιωάννου, δημοσιογράφος και θαθελα ο γιος μου να γραφτεί στους μικρούς της Τριγλίας”, του είπα στο τηλέφωνο. Από τότε πάνε πολλά χρόνια που γνωριζόμαστε με τον Πέτρο. Μπορεί και είκοσι!
Ήταν προπονητής του Χρήστου στα πιτσιρίκια της ομάδας. Εκεί απλά ως γονιός όπως οι περισσότεροι από εμάς τους πατεράδες, πήγαινα όταν είχα χρόνο στην προπόνηση και κυρίως στους αγώνες που έδιναν, μια και εξυπηρετούσα και κάποια παιδιά που οι γονείς τους δεν είχαν μεταφορικό μέσο για να συνοδεύσουν τα παιδιά τους. Θυμάμαι μάλιστα πως ο Χρήστος ήταν ο μικρότερος ηλικιακά, ο οποίος ανήκε στις Ακαδημίες της Τριγλίας και με αφορμή τη δική του περίπτωση, ακολούθησαν πολλά παιδιά από το σχολείο του, που ήταν στην ίδια ηλικία και στην ίδια τάξη. Αυτό ήταν. Από τότε η εικόνα που έχω για τον Πέτρο είναι ίδια και απαράλλακτη μέχρι σήμερα.
Παρέα δεν κάναμε, δεν βγαίναμε, δεν μιλάγαμε συχνά. Όποτε και αν βλεπόμαστε χαιρετιόμαστε εγκάρδια και αυτό είναι όλο. Άντε όταν είναι στα κέφια του, που τις περισσότερες φορές είναι να μου πει κανα ανέκδοτο και να γελάω για μέρες. Δεν θα ξεχάσω ένα απ όλα αυτά τα ωραία που μας έλεγε στο γήπεδο. Ήταν πριν ξεκινήσει ένας κρίσιμος αγώνας για την Θύελλα, όταν είπαμε κανα δυό κουβέντες για το ματς και τότε με σοβαρότητα μας λέει: “Δεν ξέρετε τι σύστημα θα παίξουμε;”, “Όχι” του απαντάω σοβαρός, γιατί έχω τσιμπήσει… “Το σύστημα σταυρός. Κάνεις τον σταυρό σου και παίζει!”. Ε καλά. Πέθανα στα γέλια. Και μάλιστα του τόπα πριν το παιχνίδι της Κυριακής με την Ρόδο. Ήταν και το τελευταίο με την Θύελλα πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους.
Προπονητικά δεν θα τον κρίνω. Όχι γιατί δεν μπορώ, ούτε γιατί δεν θέλω. Απλά πιστεύω για τον Πέτρο όπως και για όλους τους άλλους, το τετριμμένο, πλην όμως ρεαλιστικό πως “αυτή είναι η μοίρα των προπονητών”. Έχουν και καλές και κακές στιγμές. Άλλοτε είναι οι προπονηταράδες, κι άλλοτε προπονητές της σειράς!!! Έτσι είναι η δουλειά τους. Ο Ρανιέρι να φεύγει από την Ελλάδα ως πλήρως αποτυχημένος, να παίρνει πρωτάθλημα με την Λέστερ (!!!) στο βρετανικό πρωτάθλημα απέναντι σε όλα τα μεγαθήρια και σήμερα να κινδυνεύει με απόλυση. Τι πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Επίσης θεωρώ πως αν δεν πάει κάτι καλά σε μια ομάδα, χρειάζεται αλλαγή. Κι αυτή όπως όλοι εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι το ξέρουμε καλύτερα απ΄όλους, είναι η αλλαγή προπονητή. Καλώς ή κακώς. Τον Πέτρο θα τον κρίνει η ιστορία. Όπως όλους τους εκάστοτε προπονητές. Και κάτι τελευταίο: Ούτε την διοίκηση της Θύελλας θα κρίνω. Έτσι αποφάσισαν, έτσι κάνουν. Thats all.
Τον Άνθρωπο Πέτρο κρίνουμε εμείς. Και για αυτόν θαθελα να πω, τρεις κουβέντες χωρίς να πρωτοτυπήσω: Πρόκειται για έναν εξαίρετο εκπαιδευτικό, δάσκαλο, παιδαγωγό, για μια ξεχωριστή προσωπικότητα, με ωραίο χιούμορ, καλή φωνή και πάνω απ όλα ευχάριστο συνομιλητή. Αυτό δεν αλλάζει. Τα υπόλοιπα είναι ναχαμε να λέγαμε…
Δεν χανόμαστε Πέτρο, κάπου θα τα ξαναπούμε, να μας πεις κανένα καινούργιο, από το πλούσιο ρεπερτόριο που έχεις στα ανέκδοτα. Προσωπικά θα μου λείψεις από το γήπεδο. Καλή συνέχεια…
Βαγγ.
Υ.Γ. Με συγχωρείς για το σκέτο “Πέτρο” στις συνεντεύξεις τύπου. Δεν μου βγαινε το “Κύριε Πέτρο”, ρε γαμώτο…
