Σαν σήμερα (2 Ιουνίου), είναι η μέρα γιορτής για τους φίλους του Παναθηναϊκού, για την συμπλήρωση των 51χρόνων, από την συμμετοχή του τριφυλλιού, στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ.
Μια ομάδα, αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από Έλληνες, είχε την ευκαιρία για την μεγαλύτερη διάκριση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μέχρι να βρεθεί στο Γουέμπλεϊ, χρειάστηκε να περάσει από τους: Ζενες, Σλόβαν Μπρατισλάβας, Έβερτον και Ερυθρό Αστέρα. Βρισκόμενη στον τελικό της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης, είχε άλλο ενα έσχατο εμπόδιο. Το εμπόδιο του Άγιαξ.
Και όμως το πρωτοποριακό ποδόσφαιρο της Ολλανδίας, εξήγαγε το δεύτερο μεγαθήριο της, σημειώνοντας την δεύτερη συμμετοχή ολλανδικής ομάδας, μετά την κατακτήτρια Φέγενορντ. Γιόχαν Κρόιφ, Πήτερ Κάιζερ, Σούρμπιρ, Μπλάκενμπουργκ, και Κρόλ, ήταν λίγοι από τους 11 του Μίχελς του Άγιαξ, που θα «προκαλούσαν»… ζημιά. Όμως οι έντεκα του Παναθηναϊκού, δεν είχαν σε κάτι να ζηλέψουν, έχοντας στο πλάι τους τον κορυφαίο σκόρερ της χρονιάς στην διοργάνωση με 10 γκολ, εν ονόματι Αντώνη Αντωνιάδη, τον «στρατηγό» Μίμη Δομάζο, τον Άνθιμο Καψή, και άλλους πολλούς.
Όμως, παρά την ιδιαίτερη υποστήριξη που είχε η Αθηναϊκή ομάδα από πολλούς Έλληνες, στο 83 χιλιάδων θεατών χωρητικότητας Γουέμπλεϊ, δεν κατάφερε να γίνει, η πρώτη ελληνική ομάδα, που θα κατακτήσει Ευρωπαϊκό τρόπαιο. Οι: Ντικ Φάν Ντάικ, και Άρι Χάαν, έγραψαν το τελικό 2-0 υπέρ του Άγιαξ, και την έβαλαν με το δεξί στον θεσμό, δίνοντας της το πρώτο της τρόπαιο.
Από τότε μέχρι σήμερα όμως, αυτό που χαρακτηρίζει τους τότε παίκτες του ΠΑΟ, είναι το πάθος και η τόλμη τους, που μπόρεσαν και κοίταξαν ένα μεγαθήριο, χωρίς κάτι να τους τρομάζει. Μπορεί να είχαν την ευκαιρία, να στείλουν τον Παναθηναϊκό και όλη την Ελλάδα στα αστέρια, αλλα η ουσία είναι η πίστη στην προσπάθεια. Όπως έλεγε και ο Πούσκας στους παίκτες του στα αποδυτήρια πριν τον αγώνα, «Έντεκα εμείς, έντεκα αυτοί».
Γράφει ο Αντώνης Κυράννας
