Πλαστοί άνθρωποι. Πλαστοί πρωθυπουργοί. Πλαστοί υπουργοί. Πλαστοί βουλευτές. Πλαστά κόμματα. Πλαστοί συνδικαλιστές. Πλαστές σκέψεις. Πλαστά συναισθήματα. Πλαστές συνειδήσεις. Πλαστά όνειρα. Πλαστές ελπίδες. Πλαστές υποσχέσεις. Πλαστές αλήθειες. Πλαστά ψέματα. Πλαστά ιδανικά. Πλαστοί ήρωες. Πλαστά λόγια. Πλαστοί όρκοι. Πλαστές αποφάσεις. Πλαστή νοημοσύνη. Πλαστή καλοσύνη. Πλαστή κακία. Πλαστό μέλλον. Πλαστό παρόν. Πλαστό παρελθόν. Πλαστές πρωτοβουλίες. Πλαστοί ήχοι. Πλαστές αγκαλιές. Πλαστές χειραψίες. Πλαστά φιλιά. Πλαστές αγκαλιές. Πλαστά συμβόλαια. Πλαστές φωνές. Πλαστές ζωές. Πλαστά έγγραφα. Πλαστές σφραγίδες. Πλαστές γνωματεύσεις. Πλαστές προσλήψεις. Πλαστές υπογραφές. Πλαστές απολύσεις. Πλαστά ερωτήματα. Πλαστές απαντήσεις. Πλαστά ανέκδοτα. Πλαστές κολακείες. Πλαστές φιλοφρονήσεις. Πλαστές φιλίες. Πλαστοί εχθροί. Πλαστοί μισθοί. Πλαστές συντάξεις. Πλαστές πινακίδες. Πλαστά αδιέξοδα. Πλαστές απειλές. Πλαστή κοινωνία. Πλαστός κόσμος. Πλαστή ενημέρωση. Πλαστός πολιτισμός. Πλαστή παιδεία. Πλαστές απεργίες. Πλαστές χαρές. Πλαστές λύπες. Πλαστά σύμβολα. Πλαστοί μύθοι. Πλαστή πίστη. Πλαστά χρόνια. Πλαστές γιορτές. Πλαστοί νόμοι. Πλαστές συμφωνίες. Πλαστές ειδήσεις. Πλαστές ευχές. Πλαστές προσευχές. Πλαστό ταλέντο. Πλαστοί αρχηγοί. Πλαστές φωτογραφίες. Πλαστές ιστορίες. Πλαστά τραγούδια. Πλαστά βραβεία. Πλαστές αναμνήσεις.Πλαστά εισιτήρια. Πλαστοί σύμμαχοι. Πλαστοί στόχοι. Πλαστά σχέδια. Πλαστές απολαύσεις. Πλαστές πανωλεθρίες. Πλαστοί θρίαμβοι. Πλαστές δημοσκοπήσεις. Πλαστές πλειοψηφίες. Πλαστή ευμάρεια. Πλαστές απομιμήσεις. Πλαστές αυθεντίες. Πλαστά επιτεύγματα. Πλαστές επιχορηγήσεις. Πλαστά δώρα. Πλαστές έρευνες. Πλαστές διαφωνίες. Πλαστές διαπραγματεύσεις. Πλαστή ανάπτυξη. Πλαστές ρήσεις. Όλα, μα όλα πλαστά. Εκτός από το χαμόγελο των παιδιών. Εκτός από το αθώο βλέμμα των παιδιών.
Στα χρόνια του οικονομικού «τυφώνα» στη χώρα μας είναι αμέτρητα τα ρεπορτάζ, τα άρθρα και οι συζητήσεις σε όλα τα Mέσα Eνημέρωσης για τα θηριώδη προβλήματα των εκατομμυρίων ανέργων, ανασφάλιστων, αστέγων και χαμηλοσυνταξιούχων. Πολύ σπάνια, όμως, ακούμε γιa τον εφιάλτη της παιδικής φτώχειας.
Κάποιοι θα έλεγαν πως τα φτωχά παιδιά δεν ψηφίζουν ή δεν είναι «πελάτες» των media. Κι όμως την ώρα που διαβάζετε αυτές τις λέξεις, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της unicef, 650.000 παιδιά στην Ελλάδα ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας! Κλείστε τα μάτια και συνειδητοποιήστε το νούμερο.
Ο Άλμπερτ Αινστάιν είχε πει ότι “ο κόσμος θα καταστραφεί, όχι από αυτούς που κάνουν το κακό, αλλά από αυτούς που βλέπουν το κακό χωρίς να αντιδρούν”.
΄Έτσι είναι. Όσοι βλέπουμε το κακό και δεν κάνουμε κάτι για να το αποτρέψουμε, να το απομονώσουμε, να το απομακρύνουμε, να το συρρικνώσουμε είμαστε χειρότεροι από αυτούς που το προκαλούν. Αυτή είναι η τεράστια ευθύνη μας. Και παρά το ότι είμαστε κι εμείς μέσα σε αυτή την κοινωνία που σάπισε«τυφλωμένη» από τη δανεική ευμάρεια και την ψευδαίσθηση του νεοπλουτισμού, πρέπει να αντισταθούμε. Πρέπει να γίνουμε με κάθε δυνατό τρόπο η “ασπίδα” των παιδιών.
