Eίμαι από αυτούς που δεν πιστεύουν σ αυτού του τύπου τις γιορτές. Δεν δίνω μεγάλη σημασία και για να είμαι ειλικρινής ούτε που θυμάμαι πότε είναι Κι όμως έρχεται με τον χρόνο η στιγμή που αυτή η μέρα όχι μόνο σε σημαδεύει αλλά σε κάνει να συγκινείσαι και να βουρκώνεις από δάκρυα χαράς και ευτυχίας.
Σήμερα το πρωί με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη στο γραφείο μου. Ένας φάκελλος που έγραφε “Στον μπαμπά μας. Λευκή – Χρήστος”. Τον άνοιξα υποψιασμένος ότι κάτι καλό θα κρύβει μέσα, διότι γνωρίζω τις ευαισθησίες και την ψυχή που έχουν τα παιδιά μου. Όμως δεν περίμενα πως τα λόγια τους θα με έκαναν όχι μόνο να βουρκώσω αλλά με το ζόρι να σταματήσω τα δάκρυά μου. Ευσυγκίνητος γαρ…
Για όλους τους πατεράδες που βρίσκονται στην ηλικία μου, που έχουν περάσει τα μισά του δρόμου, έχουν την μεγάλη χαρά να βιώνουν αυτή την ευλογία να έχουν δηλαδή παιδιά που έχουν τραβήξει τον δικό τους δρόμο, που έχουν κάνει οικογένεια που σου χαρίζουν εγγόνια, χωρίς όμως ποτέ να σταματάς να αγωνιάς, να ανησυχείς, να φροντίζεις, να σκέφτεσαι διαρκώς γι αυτά. Αυτή λοιπόν η γιορτινή μέρα έχει διπλή ανάγνωση.
Από τη μία είναι αυτή που μόλις περιέγραψα: Ένας φάκελλος, μια αφιέρωση, λίγες γραμμές, αρκετή συγκίνηση, πολλά δάκρυα, ευτυχία, χαρά, ευλογία κι ο εγγονός να σου λέει “Χρόνια Πολλά παππού, γιορτάζεις σήμερα”.
Από την άλλη είναι οι θύμησες του πατέρα σου. Ειδικά όταν έχουν περάσει πολλά χρόνια που έχει φύγει από τη ζωή και κάθε φορά, πιστέψτε με πολύ συχνά, που έρχεται στο νου η εικόνα του πατέρα σου σκέφτεσαι “αχ και να ταν εδώ να έβλεπε τα εγγόνια και όλες αυτές τις μικρές οικογενειακές στιγμές που ξεχειλίζουν από αισθήματα”.
Δεν ξέρω πως να το πω, δεν υπάρχουν λέξεις που αντιπροσωπεύουν, που αποτυπώνουν τα συναισθήματα και την αγάπη που νιώθω για εκείνον. Και βέβαια είναι αστείο να συζητάμε πως θα φύγει ποτέ από τις σκέψεις μου, το μυαλό μου και την καρδιά μου.
Και το γαμώτο είναι πως τις περισσότερες φορές νιώθεις ότι μπορούσες να κάνεις κάτι παραπάνω γι αυτόν, όταν ήταν εν ζωή. Ευτυχώς δεν έχω τύψεις, μπόρεσα να του εκφράσω τα βαθιά συναισθήματά μου πριν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Δεν δίνω συμβουλές, ούτε μου αρέσει, αλλά αν θέλετε να ανοίξετε την καρδιά σας στον πατέρα σας κάντε το τώρα και αν μπορείτε κάντε το τακτικά.
Με τα χρόνια χάνονται οι ανθρώπινες αξίες, εξαφανίζονται οι οικογενειακές στιγμές. Κάποτε καθόμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι και στην κορυφή, ως κεφαλή ήταν ο πατέρας, o οποίος έδινε και το πρόσταγμα. Πάντα μέχρι να φύγει ήταν το στήριγμά μου, ότι και να γινόταν ήξερα πως πάντα υπήρχε εκεί. Ένιωθα μια σιγουριά, ακόμα κι αν τον στεναχωρούσα πάλι θα έβρισκε μια λύση για να με βγάλει από το αδιέξοδο.
Για τον πατέρα μου θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο: Από τις βόλτες που με πήγαινε με το τρίκυκλο, τις πορτοκαλάδες, λεμονάδες που πούλαγε έξω από το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, το… κινητό σουβλατζίδικο που είχε για έξτρα μεροκάματο, την ταλαιπωρία που τράβαγε για να με πάει στο γήπεδο να δω μπάλα, την αγωνία του που έφευγα και γύριζα την επόμενη μέρα, την στήριξη στις επιλογές μου, την λατρεία στα εγγόνια και τις περιπέτειες στα νοσοκομεία σχεδόν όλης της Αττικής.
Μεγαλώνοντας πάντως κατάλαβα πως και η δική μου συμπεριφορά είναι ίδια. Σκέφτομαι και λειτουργώ ως πατέρας απέναντι στα παιδιά μου, όπως εγώ το βίωσα. Κι ας το κάνω ασυναίσθητα, έρχεται όμως μετά η στιγμή που λέω “Μα καλά τα ίδια ακριβώς κάνω κι εγώ”. Αυτά που με πείραζαν τότε, προφανώς και πειράζουν τώρα τα παιδιά μου. Έτσι είναι αυτή η σχέση.
Το ρεζουμέ είναι στο τέλος της ημέρας, όταν έρθει η ώρα του ταμείου, τα παιδιά να θυμούνται πως είχαν ένα πατέρα που έκανε τα πάντα για αυτά. Με τα όποια λάθη του, τις εμμονές του κάποιες φορές, τις αντιρρήσεις τους, τις διαφωνίες τους…
Να πως μια γιορτή από το “πουθενά” ενδεχομένως, αποκτά τόσο αξία και τόση σημασία για έναν πατέρα.
Υ.Γ Σας αγαπώ και ανταποδίδω τις ευχαριστίες
Υ.Γ 2 Ξανασυγκινήθηκα με το κείμενο-αφιέρωση
