Συσπείρωση, σημαίνει εδώ. Δεσμεύει μαζί. Καταλήγει μία γροθιά. Καθώς μου ‘λεγε και η προσφυγοπούλα γιαγιά μου, “η ομόνοια παιδί μου, χτίζει σπίτια κι η διχόνοια τα γκρεμίζει”.
Εν τη ενώσει η ισχύς λοιπόν και ουκ ολίγα τα ρητά και τα παραδείγματα από την αρχαία Ελληνική αλλά και σύγχρονη ιστορία. Ακόμη και σήμερα, αυτή την στιγμή που μιλάμε, σε όλα τα δελτία ειδήσεων όλων των μικρών και μεγάλων καναλιών, καθώς και σε όλα τα ΜΜΕ και σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, το επίδικο και το ζητούμενο είναι ένα: Η ένωση δυνάμεων. Είτε για λόγους γεωπολιτικής, είτε για λόγους γεωστρατηγικής, είτε για λόγους γεωοικονομίας, το επίδικο παραμένει: ΈΝΩΣΗ.
Στην ένωση άλλωστε δεν στηρίχθηκε κάθε μεγάλος εθνικός και υπερεθνικός θεσμός για να διατηρήσει την ύπαρξή του και να επιτύχει τους στόχους του; ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΗΕ, ΠΟΥ και πόσοι άλλοι; Ακόμα και το τρισάθλιο και τρισκατάρατο… κατά την προσωπική μου γνώμη και άποψη ΔΝΤ, επάνω σε αυτή την αρχή έχει βασιστεί.
Τι είναι αυτό λοιπόν που θα κάνει κάποιους-ες να παραθέσουν, αντίθετη αυτής άποψη;
Πώς θα πείσουν, ότι για να επιφέρεις μια συντριπτική πολιτική ήττα στον αντίπαλο, ο οποίος σκέπτεται και πράττει ως Ρωμαίος βασιλιάς, εν προκειμένω ως νέος “Νέρωνας” λόγω των συχνών και επαναλαμβανόμενων πυρκαγιών που ξεσπούν και στα τρία Κοινοτικά διαμερίσματα του Δήμου μας, Ανθούσα -Γέρακα -Παλλήνη, θα πρέπει:
Α. Να αγωνίζεσαι “Δίπλα” από την κεντρική προσπάθεια
Β. Να αγωνίζεσαι παράλληλα αλλά από “μακρΗά” και
Γ. Πως εν πάσει περιπτώσει, το γΙνάτι είναι προς όφελος της τελικής νίκης;
Και μάλιστα, όταν όλα τα παραπάνω χορογραφούνται απροκάλυπτα από ισχυρά “οικομοΥκά” κέντρα, με προσωπικούς, ιδιοτελείς και μικροπολιτικούς σκοπούς και στόχους, έχοντας μπροστάρηδες για την επίτευξη όλων αυτών, ανθρώπους εμπαθείς και εγωιστές. Ανθρώπους που λατρεύουν τις καρέκλες και τα οφίτσια. Ανθρώπους δημαγωγούς και λαοπλάνους. Ανθρώπους όπου εντέλει αποδεικνύεται ότι αδιαφορούν για την ανατροπή του καθεστώτος με διάρκεια άνω των 25 ετών. Και που όλοι γνωρίζουμε την δυσκολία που περιέχει ένα τέτοιο εγχείρημα.
Κάποιοι, θεωρούν εαυτόν φλουρί ΚΩΝΣΤΑΝΤινΑτο…
Κι όμως… Κάποιοι θα προσπαθήσουν να το κάνουν. Κάποιοι άλλοι το κάνουν ήδη. Χωρίς να συνειδητοποιούν ότι οι έριδες, αποτελούν συχνά, τεχνάσματα στα χέρια του “Αυτοκράτορα”, που στόχο έχουν να πλανευτούν και να μετατραπούν σε παραμάγαζα της δικής του “Αρχής”, προκειμένου αυτή να διατηρήσει την εξουσία της. Ίσως όμως και να στοχεύουν σε κάτι τέτοιο. Και αυτό, είναι πιο επικίνδυνο.
Βέβαια, μερίδιο ευθύνης φέρει και το εκλογικό σώμα. Είτε από άγνοια είτε από αδιαφορία για τα κοινά και την πολιτική, λειτουργούν παρορμητικά ή/και ιδιοτελώς. Σε κάθε περίπτωση, η απουσία κριτικής σκέψης είναι εμφανής στις επιλογές τους. Δυστυχώς, είναι κι αυτό ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, χωρίς καμμία διάθεση μετάθεσης ευθυνών για τις εκλογικές αποτυχίες του παρελθόντος, στις πλάτες των πολιτών. Δεν παύει όμως, αυτή η… απολιτίκ νοοτροπία που επικρατεί σε μία μεγάλη μερίδα του λαού μας, “επίτευγμα” του πολιτικού μας συστήματος και του προσωπικού του, να είναι παρούσα και εντός των τειχών της πόλης μας και ένα μικρό αγκάθι στην προσπάθειά μας, αφού θα χρειαστεί κόπος, να εμφυσήσουμε σε όσους περισσότερους μπορούμε, την υγιή πολιτική κριτική σκέψη και συμπεριφορά και να παραγκωνίσουμε το “μίσος και τον αλληλοσπαραγμό” που διέπει τις καφενειακού τύπου προστριβές και αντιπαλότητες.
Σίγουρα πάντως, αν σήμερα ζούσε ο εθνικός μας ποιητής και ήταν ανάμεσά μας, δεν θα άλλαζε ούτε λέξη από τον παρακάτω στίχο:
“…αν μισιούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει η λευτεριά”.
Προφανώς, αυτά όλα είναι λίγο έως πολύ γνωστά σε κάθε έναν και σε κάθε μία που επιλέγει να παρακολουθεί την προσπάθεια που καταβάλλει ο νέος επικεφαλής της Παράταξης “Πόλεις για να ζεις”, ο Πολιτικός Μηχανικός και πρώην Δημοτικός Σύμβουλος της Παράταξης, Γεώργιος Καρατζάς. Το γιατί τα αγνοούν ή καμώνονται πως τα αγνοούν, θα μας το (ξανα)δείξει το αποτέλεσμα των επόμενων Αυτοδιοικητικών εκλογών. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να πράξουμε στο ακέραιο, αυτό που η πολιτική λογική ορίζει: Να προσπαθούμε για την συσπείρωση. Να αγωνιζόμαστε για τη Νίκη.
Για το τέλος, να σας θυμίσω μια παλιά ιστορία από τους “Μύθους του Αισώπου”, για την αναγκαιότητα της ενότητας και την δύναμη που αυτή εκλύει κατά την επίτευξή της. Ίσως γι’ αυτούς που αρέσκονται σε κάθε είδους “παραμύθια”, να είναι πιο εύληπτο και άρα κατανοητό το νόημα του σημερινού μου άρθρου.
Μια ιστορία, που επιβάλλεται να καταστεί η έμπνευση για το όραμά μας!
Ο γεωργός και τα παιδιά του
Τα παιδιά ενός γεωργού ολοένα μάλωναν μεταξύ τους και θύμωναν το ένα με το άλλο. Κι όσο κι αν τα
συμβούλευε ο πατέρας τους να σταματήσουν τους τσακωμούς και να αλλάξουν, με τίποτα δεν μπορούσε να τα κάνει να συμμορφωθούν. Τελικά σκέφτηκε να τους δώσει ένα μάθημα. Αφού τους παράγγειλε και του έφεραν πολλές βέργες, τις έδεσε όλες μαζί και ζήτησε από τα παιδιά του να τις σπάσουν. Τα παιδιά προσπάθησαν αλλά, όση δύναμη κι αν έβαλαν, δεν κατάφεραν τίποτα. Τότε τις έλυσε και τους τις έδωσε μία μία. Και βέβαια, έτσι τις σπάσανε αμέσως. – Έτσι θα γίνει και με σας, παιδιά μου, τους είπε. Αν είσαστε ενωμένα, κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να σας κάνει κακό. Αν, όμως, μαλώνετε, ο καθένας εύκολα θα μπορεί να σας βλάψει. Να θυμάστε πάντα: «Ένας για όλους και όλοι για έναν!».
(Αισώπου μύθοι, επιμ. Ζωή Βαλάση)
Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΛΙΦΕΡΗΣ
Κι εδώ, ένα βιντεάκι κινουμένων σχεδίων για την περίπτωση που αδυνατούν να κατανοήσουν ακόμη τον Αίσωπο. Προφανώς κάνω χιούμορ. Ή μήπως όχι; Θα δείξει.
