Η τριακονταμελής ορχήστρα του «Τιτανικού» έπαιζε αμέριμνη βαλς και οι επιβάτες της σάλας χόρευαν γελώντας, ενώ το κρουαζιερόπλοιο – «μαμούθ» κατευθυνόταν στο μοιραίο παγόβουνο, εκείνη την ανοιξιάτικη νύκτα το 1912 στη μέση του βόρειου Ατλαντικού ωκεανού.
Η ελληνική Βουλή αυτές τις ανοιξιάτικες νύχτες του 2016, εξακολουθεί να «κοκορομαχεί» αμέριμνη, ενώ οι πολίτες σπαράσσονται μεταξύ τους σε έναν σύγχρονο εμφύλιο πόλεμο, την ώρα που η χώρα κατευθύνεται στο «παγόβουνο» της κοινωνικής καταστροφής.
Το υπερωκεάνιο – γίγας ξεκίνησε το ταξίδι στις 10 Απριλίου 1912 από το βρετανικό λιμάνι του Σαουθάμπτον της Βρετανίας με προορισμό τη Νέα Υόρκη, 885 άτομα πλήρωμα και 1339 επιβάτες. Δυστυχώς δεν έφτασε ποτέ.
Ο Ευρωπαίος επίτροπος Ρεν στις 2 Μαρτίου 2010 προκάλεσε το μειδίαμα των δημοσιογράφων και τα γέλια 10.000.000 Ελλήνων όταν σε εκείνη τη μοιραία συνέντευξη Τύπου, ευχήθηκε σε σπαστά ελληνικά «καλό κουράγκιο» στο πλαίσιο της πρώτης δανειακής σύμβασης, προκειμένου να σωθεί η χώρα από το οικονομικό «παγόβουνο». Δυστυχώς δεν σώθηκε ποτέ.
Ο «Τιτανικός» πήρε μαζί του εκείνη τη νύχτα της 15ης Απριλίου 1912 στο βυθό 1.514 ψυχές, ενώ 711 διασώθηκαν.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 και μετά οδήγησαν την επταετία 2010 – 2016 περίπου 2.000.000 ανθρώπους του ιδιωτικού τομέα και του ελεύθερου εμπορίου στην ανεργία και την ανέχεια,1.000.000 ηλικιωμένους σε συντάξεις ντροπής των 500 – 700 ευρώ, 3.000.000 ανθρώπους εκτός ασφαλιστικού συστήματος, χιλιάδες νέους – και όχι μόνο – σε αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στα συσσίτια της εκκλησίας και των δήμων.
Ο καπετάνιος του «Τιτανικού» ο 62χρονος Άγγλος Έντουαρντ Σμιθ, παρά τις προειδοποιήσεις για επιπλέοντα παγόβουνα στην περιοχή του Νιουφάουντλαντ, συνέχισε να πλέει με πρόσω τις μηχανές, καθώς πίστευε ότι δεν αποτελούσαν ιδιαίτερο κίνδυνο. Τελικά προσέκρουσε σε παγόβουνο, ενώ πλήρωμα και επιβάτες ήταν ανέτοιμοι για μια τέτοια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και οι σωστικές λέμβοι επαρκούσαν μόνο για τους μισούς. Χρειάστηκαν δύο ώρες για να σπάσει στα δύο το κρουαζιερόπλοιο και να βυθιστεί. Όσοι ανέβηκαν στις σωστικές λέμβους σώθηκαν, μαζί με ορισμένους ναυαγούς που άντεξαν και περισυνέλεξαν σωστικά σκάφη, ενώ οι υπόλοιποι πέθαναν από υποθερμία ή καρδιακή προσβολή στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού.
Οι Έλληνες πρωθυπουργοί και οι υπουργοί οικονομικών τους από το 1974 και μετά, παρά τις προειδοποιήσεις για υπερδανεισμό και παρανοϊκή οικονομική πολιτική με ταυτόχρονη υπερδιόγκωση του δημόσιου τομέα, βρώμικη διαπλοκή με ορισμένους επαγγελματίες συνδικαλιστές, λεηλασία του δημοσίου χρήματος και ανοχή των μεγαλοφοροφυγάδων, παραπληροφόρηση από τη δημοσιογραφική ελίτ, πίστευαν ότι όλα αυτά – και άλλα τόσα – δεν αποτελούσαν ιδιαίτερο κίνδυνο. Φυσικά η χώρα δεν ήταν έτοιμη για κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με την απηνή δανειακή σύμβαση και δεν υπήρχαν καν «σωσίβιες λέμβοι». Χρειάστηκαν περίπου 35 χρόνια για να καταρρεύσει πλήρως η ελληνική οικονομία. Για τα θύματα τα είπαμε πριν.
Μιά ινδική παροιμία που λέει πως ο άνθρωπος έχει μόνο, αυτό που δεν μπορεί να χάσει σε ένα ναυάγιο. Για τον καθένα είναι κάτι ξεχωριστό. Για όλους, πάντως, θα έπρεπε να υπάρχει μια «βάση» με καλοσύνη, αγάπη, ρεαλισμό και πίστη, άγιες Πασχαλινές ημέρες που είναι. Είναι αυτά που θα ξαναφέρουν τη χώρα με πρωτογενές πλεόνασμα ανθρωπιάς και δεν θα ξαναζήσουμε κοινωνικό «Τιτανικό». Γιατί πρώτα χάθηκε η ανθρωπιά και η ηθική και μετά τα χρήματα.
Έτσι η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει από την εποχή των “ζιβάγκο” στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και η πολιτική αλητεία έφτασε στο απροχώρητο στις μέρες μας Και, δυστυχώς, οι «καπετάνιοι» που θα μπορούσαν να πιάσουν γερά το «τιμόνι» και να αποφύγουν το «παγόβουνο», όπως ο ανεπανάληπτος Γιώργος Γεννηματάς, είχαν φύγει νωρίς. Σαν σήμερα το 1994 (στις 25 Απριλίου). Θεέ μου, ήταν μόλις 55 ετών…
