Το φύλλο Ιουνίου, με το οποίο η polismedia ανοίγει τον 6ο χρόνο κυκλοφορίας, συμπίπτει με τη σταδιακή επανεκκίνηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, στην πρώτη φάση της υγειονομικής κρίσης.
Μια δύσκολη αρχή μετά από ένα «νεκρό» διάστημα, χωρίς τίποτε να προδικάζει για ένα καλύτερο αύριο, περισσότερο μάλλον ένα δυστοπικό περιβάλλον στην οικονομία, τα εργασιακά, τις σχέσεις με τη γείτονα.
Και για να λέμε τα πράγματα πολιτικώς ορθά, εδώ δικαιολογίες περί την ατομική ευθύνη δεν χωράνε, παρά μόνο στο επίπεδο να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας όρθια.
Το παραμύθι που ακολουθεί αναζητά τον πραγματικό λύκο, δίχως να σημαίνει ότι υπάρχει κάποια προκατάληψη για το αγρίμι και τις δεξιότητες του κυνηγού με το οποίο το έχει προικίσει η φύση.
Πρόκειται για ένα πολιτικώς ορθό παραμύθι, εν αγνοία της λιλιπούτειας «συγγραφέως» και το μεταφέρω αυτούσιο όπως το διάβασα στο τετράδιο εκθέσεων της 9χρονης κόρης μου:
«Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας λύκος. Έμενε σε μια σπηλιά βαθιά μέσα στο δάσος. Ο λύκος ήταν αγαπητός σε όλους και έπιανε συχνά κουβέντα με τα ζώα του δάσους. Μια μέρα τον φώναξε ο σκίουρος:
-Ε κύριε λύκε έμαθα ότι η κυρία προβατίνα θέλει να σας μιλήσει για να συνεργαστείτε στη νέα της δουλειά.
-Φυσικά θα πάω καλέ μου σκίουρε έτσι κι αλλιώς θέλω μια δουλειά.
Ο λύκος ξεκινάει για το γραφείο της κύριας προβατίνας. Όμως ο σκίουρος του είπε ότι κυκλοφορεί εδώ γύρω μια κακιά μάγισσα που μοιάζει με ένα άκακο κοριτσάκι και την λένε κοκκινοσκουφίτσα.
Τον είχε προβληματίσει πολύ αυτό που του είπε ο σκίουρος.
Εκεί που περπατούσε είδε μπροστά του την κοκκινοσκουφίτσα:
-Γεια σου λύκε, είπε η κοκκινοσκουφίτσα
-Γεια σου.
-Για πού το έβαλες; Ρώτησε
-Εμ… για τη νέα μου δουλειά
-Α, κατάλαβα… τότε εγώ να πηγαίνω.
Ο λύκος ανακουφίστηκε και συνέχισε το δρόμο του.
Μετά βρίσκει τη χελώνα:
-Κύριε λύκε τι γυρεύεις στα μέρη μου;
-Πάω στο γραφείο της κυρίας προβατίνας.
-Αααα να προσέχεις την κοκκινοσκουφίτσα μην σε φάει!
Αυτό τον προβλημάτισε πιο πολύ απ’ όλα. Δεν το είχε ξανακούσει αυτό για την κοκκινοσκουφίτσα, παρόλο που όλοι μιλούσαν για αυτή.
Οι σκέψεις τον έκαναν να χάσει τον δρόμο του. Ο μόνος τρόπος ήταν να πάει από την πόλη που ήταν πολύ μακριά. Χωρίς να το σκεφτεί άρχισε το ταξίδι προς την πόλη.
Η κοκκινοσκουφίτσα από την άλλη είχε ύπουλα σχέδια. Είχε φθάσει πρώτη στο γραφείο είχε κλειδώσει την κυρία προβατίνα στην ντουλάπα και είχε φορέσει τα ρούχα της.
Όταν έφθασε ο λύκος είδε την πόρτα ανοιχτή και μπήκε μέσα.
-Κυρία προβατίνα πόσο χαίρομαι που σας βλέπω, είπε.
-Γεια σου λύκε και εγώ χαίρομαι. Και τώρα πλησίασε λίγο να σε δω.
-Οοοο κυρία προβατίνα τι λεπτή φωνή που έχεις!
-Ναι, λύκε μου είχα ένα στραβολέμιασμα.
-Και τι μεγάλα μάτια που έχεις.
-Για να βλέπω τα χαρτιά μου καλύτερα.
-Όμως τι μεγάλα δόντια;
-Τα έχω για να σε φάω, είπε η κοκκκινοσκουφίτσα και όρμηξε στο λύκο.
Για καλή του τύχη εκείνην την ώρα περνούσε ένας ελέφαντας που το είχε σκάσει από τον ζωολογικό κήπο. Άκουσε τη φασαρία και αμέσως κοίταξε από το παράθυρο. Χωρίς να δει καλά τι συμβαίνει, γκρέμισε το γραφείο, πάτησε την κοκκινοσκουφίτσα και ελευθέρωσε την κυρία προβατίνα.
Ο λύκος ευχαρίστησε τον ελέφαντα, του είπε ότι μπορεί να μείνει στο δάσος και η κυρία προβατίνα έδωσε στο λύκο μια δουλειά. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!»
Πέραν της επιείκειας, την οποία χρησιμοποιεί η αρτηριοσκλήρωση του τρόπου σκέψης ενός ενήλικα για να σνομπάρει την παιδική ειλικρίνεια, οι ανατροπές και οι συμβολισμοί, είναι σπάνια προφανείς.
Το προφανές αρπακτικό, δεν έχει απαραίτητα έμφυτα τον ρατσισμό, την ασχήμια, την εκμετάλλευση του συνανθρώπου, τον φθόνο και το μίσος ως συστατικά του τρόπου ζωής του, ενώ οι όμορφες και επικοινωνιακά προβεβλημένες πολιτικές τις περισσότερες φορές… δαγκώνουν.
Είναι επίσης αφάνταστα ελκυστικό να κατευθύνει κάποιος τη σκέψη των αναγνωστών, δίνοντας παραδείγματα που θα μπορούσαν να ταιριάξουν, αλλά είναι επίσης επιβεβλημένο ένα κείμενο να αφήνει την φαντασία ελεύθερη.
Όσο ελεύθερες θα έπρεπε να είναι η σκέψη και οι πράξεις με γνώμονα τον ανθρωπισμό, την κοινωνική ισότητα, την ισότητα των φύλλων, την αλληλεγγύη. Ο κατασταλτικός τρόπος ελέγχου και η καταπίεση, είναι δυνατόν να μετατραπούν σε οργή και έκρηξη, όπως το Δεκέμβριο του 2008 στην Αθήνα με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου ή τώρα με τη δολοφονία Φλόιντ στις ΗΠΑ.
Ή για να το πούμε πιο απλά: Κύριοι προσοχή στον ελέφαντα…
ΥΓ: Το «Πολιτικώς ορθά παραμύθια» του JamesFinnGarner εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Διαβάζετε μονορούφι αλλά σας βεβαιώνω ότι όταν προσπάθησα -επ’ ευκαιρίας- να μεταφέρω την κεντρική ιδέα στο βλαστάρι μου, το απέρριψε μετά βδελυγμίας.
Γράφει ο Παναγιώτης Ι. Δρίβας
Πηγή: Εφημερίδα Polis
