Στη ζωή μου έχω δει πολλά και μεγάλα τηλεοπτικά σουξέ: δεν αναφέρομαι σε σειρές που απλά άρεσαν σε πολλούς, αλλά σε αυτές που προκάλεσαν παγκόσμια υστερία.
Ήμουν μικρός όταν γινόταν διαγωνισμός στις εφημερίδες για το ποιος πυροβόλησε το Τζέι Αρ, πρωταγωνιστή στο Ντάλας. Θυμάμαι το χαμό που έγινε με σειρές όπως οι Ντιούκς ή το Σταρ Τρεκ, που προβλήθηκαν πολλές φορές σε επαναλήψεις και είναι ένα σίγουρο χαρτί για όποιον θέλει να πουλήσει νοσταλγία. Θυμάμαι την τρέλα που προκάλεσε ο πρώτος κύκλος του Twin Peaks και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι το Lost (το τέλος του οποίου πολλοί συζητάνε ακόμα) άλλαξε την τηλεόραση. Καταλαβαίνω όποιον λάτρεψε το Breaking Bad, όποιον πορώθηκε με Homeland, όποιον έχει δει τρεις φορές κάθε επεισόδιο από τα Φιλαράκια, όποιον θύμωσε με το φινάλε των Αντεργουντ, χάρη στους οποίους μάθαμε και το NetFlix.
Αλλά δεν θυμάμαι τον πλανήτη να περιμένει με τέτοια αναμονή τον τελευταίο κύκλο μιας σειράς, να ζει δηλαδή αυτό που συμβαίνει τώρα με το Game of Thrones. Πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που απόψε που θα ακούσουν τη μουσική των τίτλων της αρχής θα ανατριχιάσουν. Κι όταν η σειρά τελειώσει πιστεύω πως θα ορκιστούν να μην επιτρέψουν στον εαυτό τους να πορωθεί ξανά με κάτι αντίστοιχο. Ισως γιατί κάτι αντίστοιχο είναι δύσκολο να ξαναυπάρξει.
Πιο πολλά από ένα
Η επιτυχία του GOT μου έμοιαζε πάντα σαν ένα καταπληκτικά κερδισμένο δύσκολο στοίχημα. Ένα από τα μυστικά του είναι ότι δεν επιβιώνουν οι καλοί ή οι κακοί, αλλά όσοι για την ιστορία είναι χρήσιμοι. Αυτό νομίζω θα παίξει ρόλο στο φινάλε. «Βομβαρδισμένος» όλες αυτές τις μέρες από ειδήσεις που αφορούν τον όγδοο κύκλο και την πρεμιέρα του, κι αφού είδα αρκετά από τα προηγούμενα επεισόδια των κύκλων που είχα ξεχάσει, δεν μπόρεσα να αποφύγω τον πειρασμό να σκεφτώ το τέλος αυτής της υπέροχης σάγκας – οι σκέψεις μου δεν βασίζονται σε τίποτα από όσα κυκλοφορούν, αν και επειδή κυκλοφορούν τόσα πολλά δεν αποκλείεται κι άλλοι να έχουν σκεφτεί ανάλογα. Αλλωστε η σειρά είναι έτσι φτιαγμένη, ώστε ο καθένας μπορεί να φανταστεί ένα τέλος πριν το πραγματικό τέλος. Εγώ φαντάζομαι ήδη πιο πολλά από ένα.
Ένα ζευγάρι και το τραγούδι τους
Υπάρχει ένα απλό συμβατικό τέλος που νομίζω ότι οι πιο πολλοί περιμένουν: αναφέρομαι στον γνωστό θρίαμβο του καλού, που άλλωστε υπονοεί και ο τίτλος των βιβλίων του Τζόρτζ Ρ. Μάρτιν στα οποία η σειρά βασίστηκε.
«Το τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου» δεν μπορεί παρά να είναι μια υπόθεση της Νταινέρυς Ταργκάριεν (φωτιά) και του Τζον Σνόου (πάγος). Είναι ήδη γνωστό ότι ο Σνόου είναι Ταργκάριεν, οι δυο είναι ήδη μαζί, το πράγμα μπορεί να τελειώσει με την επικράτηση τους και όλη η ιστορία που παρακολουθήσαμε να είναι το τραγούδι τους. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι από τους τριγύρω, θα χάσουν τα κεφάλια τους: αυτοί που αγαπήσαμε θα τα χάσουν ηρωϊκά (σε αυτή τη λογική το φινάλε του Τύριον και της Αρια π.χ θα σκορπίσουν δάκρια…), ενώ οι διάφοροι άθλιοι θα έχουν το τέλος που τους αξίζει – της Σέρσι θα ναι χειρότερο από αυτό του αξέχαστου Τζόφρι και δεν μπορεί παρά να πεθάνει από τον αδερφό και εραστή της, ο Τζέιμι έχει ήδη σκοτώσει ένα βασιλιά. Πιστεύω ότι όταν ο καλός Μάρτιν ξεκίνησε να γράφει τα βιβλία του κάτι τέτοιο πρέπει να είχε στο μυαλό του. Αλλά είμασταν είκοσι χρόνια πριν, τα βιβλία δεν είχαν μεταφερθεί στην τηλεόραση, όλα όσα είχε σκεφτεί δεν είχαν γίνει ακόμα η μεγαλύτερη τηλεοπτική υστερία όλων των εποχών και κανείς σχεδόν δεν τον κοιτούσε σαν να βλέπει τον νέο Τόλκιν. Ο Μάρτιν έγραψε το τέλος, όταν η σειρά γιγαντώθηκε. Θα είναι εντυπωσιακό αν έχει κρατήσει το απλοϊκό φινάλε που μόλις περιέγραψα: εγώ θα του πω και μπράβο γιατί θα είναι η απόδειξη ότι η γιγάντια επιτυχία δεν τον άγγιξε. Αλλά πόσο πιθανό είναι αυτό;
Ο θρίαμβος του Τύριον
Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά το φινάλε θα είναι πολύ λιγότερο προβλέψιμο. Αν υπάρξει ένα ζευγάρι για να καθίσει στο θρόνο μου μοιάζει πολύ περισσότερο πιθανό αυτό να είναι ένα απρόβλεπτο ζευγάρι: π.χ ο Τύριον και η Σάνσα, που έχουν υπάρξει ζευγάρι και στους προηγούμενους κύκλους. Γιατί, όμως, να υπάρξει ζευγάρι; Αν η παραγωγή επικέντρωσε τη διαφημιστική προβολή του τελευταίου κύκλου της σειράς στην ερώτηση «ποιος θα καθίσει στο θρόνο;», η επιλογή της ερώτησης μου μοιάζει και απάντηση: θα καθίσει ένας και μόνο. Ποιος θα είναι αυτός; Νομίζω ο Τύριον είχε εξ αρχής τις μεγαλύτερες πιθανότητες γιατί είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής – αυτός που σε κάθε περίπτωση κινεί στην ιστορία. Είναι άδικα ύποπτος για την απόπειρα δολοφονίας του μικρού Σταρκ, έχει γίνει φίλος με τον Τζον Σνόου από τα αρχικά κιόλας επεισόδια, σώζεται σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις από θάνατο, σώζει το Κινγκς Λάντινγκ χωρίς κανείς να του το αναγνωρίσει, σκοτώνει τον πατέρα του, βρίσκει καταφύγιο, αλλά και πρωταγωνιστικό ρόλο δίπλα στην νεαρή Ταργκάριαν: το μόνο που του λείπει είναι ο θρόνος. Αν ένας επικρατήσει, (όχι με δολιοφθορές, αλλά γιατί οι άλλοι θα πέσουν στη μάχη), αυτός ξέρει καλύτερα το παιγνίδι της επιβίωσης και τους κανόνες του. Άλλον δεν βλέπω.
Όλα σαν λούπα
Βλέπω όμως κι ένα άλλο τέλος, ολότελα ανατρεπτικό. Κάποια στιγμή υπάρχει μια αναφορά στο ίδιο το παρελθόν της φανταστικής αυτής ιστορίας. Όταν η Νταινέρυς και ο Τζον ανακαλύπτουν στη σπηλιά κάποιες ζωγραφιές των Πρώτων Ανθρώπων διαπιστώνουν πως κι αυτοί συγκρούστηκαν με τα ζόμπι και τον βασιλιά τους. Δεν υπάρχουν λεπτομέρειες για την έκβαση αυτής της μάχης, αλλά γνωρίζουμε το αποτέλεσμά της. Τα ζόμπι έφυγαν και επέστρεψαν στον πάγο τους και οι Πρώτοι Ανθρωποι έβαλαν τις βάσεις της ιστορίας που παρακολουθούμε. Μήπως λέω συμβεί το ίδιο και τώρα; Μήπως ο στρατός των ζόμπι διαλύσει τα πάντα κι επιστρέψει πάλι στη σιωπή του παγωμένου του Βασίλειου; Και μήπως η ιστορία, σε αυτό τον αχρονικό κόσμο του Μάρτιν, επαναλαμβάνεται σαν λούπα κι όλα έχουν πάντα το ίδιο τέλος, χωρίς να έχουν πάντα την ίδια αρχή; Σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται κάποιος με την σοφία του παλιού κόσμου για να φτιάξει το νέο κι ο Μπραν Σταρκ είναι ο μόνος που μπορεί να το κάνει.
Το μόνο σίγουρο
Παραληρώ – το ξέρω. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα συμβεί τίποτα από όσα περιμένω και για αυτό άλλωστε το βλέπω μετά μανίας το GOT από το πρώτο του κιόλας επεισόδιο. Αν ήταν προβλέψιμο δεν θα μετρούσα τις ώρες μέχρι να ακουστεί στις τέσσερις το πρωί η υπέροχη μουσική των τίτλων που έγραψε ο Ραμίν Τζαβάντι. Αυτή η μουσική, όχι απλά θα επιβιώσει, αλλά θα μας στοιχειώνει και για χρόνια: είναι το μόνο σίγουρο.
Αντώνης Καρπετόπουλος
