Είμαι σίγουρος πως μόλις δουν φίλοι, γνωστοί και μη, της ηλικίας μου πάνω κάτω, -ίσως και λίγο παραπάνω-, αυτές τις φωτογραφίες, θα πουν «τι μου θύμισες τώρα». Όλοι οι παλαιότεροι έχουν να διηγηθούν κι από κάποια ιστορία για το «Αελλώ», το «Ακτή» και το «Άστρον».
Δεν θα πω πολλά, εδώ κολλάει γάντι αυτό που λένε πως μία φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις, Όπως κι εγώ είμαι βέβαιος πως ο καθένας ή καθεμία θα φέρει στο νου τις προσωπικές του στιγμές.
Δυο λόγια μόνο. Από τα τρία σινεμά της Ραφήνας του τότε, Ακτή, Αελλώ, Άστρον, το τελευταίο ήταν το πιο δυσπρόσιτο, αφού βρισκόταν στην άκρη του οικισμού, στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας στο δρόμο προς το Μπλε Λιμανάκι.
Όμως είχε υπερυψωμένη, αρκετά μεγάλη σκηνή που επέτρεπε την παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων. Στη δεκαετία του 1980 εδώ φιλοξενούνταν οι θίασοι που περιόδευαν στις παραθεριστικές περιοχές της Αττικής. Μου έχει «κολλήσει» πως έφερνε συνήθως ελληνικές ταινίες. Έτσι μου έχει μείνει στο μυαλό…
Πιτσιρικάδες όταν μαζευόμασταν να αποφασίσουμε σε πιο σινεμά θα πάμε και ποια ταινία θα δούμε, λέγαμε: θα πάμε στο «πάνω» (Άστρον) ή στο «κάτω» (Ακτή) ή στο «μεσαίο» (Αελλώ).
Έτσι τους είχαμε βαφτίσει. Και νομίζω όχι μόνο εμείς.
Το «μεσαίο» και το «κάτω» έφερναν ξένα έργα.
Τα τοπ της εποχής. καουμπόικα δε, το καλύτερό μας. Πρώτη σειρά πιάναμε θέση, κι απορώ τώρα πως βλέπαμε την ταινία. Γιατί τότε η πρώτη σειρά ήταν στο μισό μέτρο από το πανί! Όχι όπως είναι τώρα, μακριά.
Όσο για τους νεώτερους καλό είναι να μάθουν και να ξέρουν.
Τα χρόνια πέρασαν. Ο… πάνω πρώτα αν δεν κάνω λάθος και μετά ο… κάτω μας άφησαν χρόνους. Οι μπουλντόζες τα ισοπέδωσαν. Γκρεμίστηκαν για να γίνουν πολυκατοικίες και μαγαζιά.
Οι αναμνήσεις όμως δεν φεύγουν απ το μυαλό…
