Με δάκρυα στα μάτια η κόρη του Λαυρέντη Διανέλλου, Μαρία, περιγράφει την κόλαση που έζησε στο Μάτι.
«Αυτό που έζησα με την πυρκαγιά στο Μάτι δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Ακόμα και ο μπαμπάς μου, αν του έδιναν ένα τέτοιο σενάριο, θα ήταν δύσκολο να παίξει τον ρόλο. Η πύρινη κόλαση έλιωσε τα πάντα μέσα στο σπίτι. Δεν έμεινε τίποτα, ούτε από το αρχείο του μπαμπά μου και της μαμάς μου. Σκεφτείτε δεν έχω πλέον ούτε μία φωτογραφία τους. Κάηκαν όλα. Το μόνο που πρόλαβα να πάρω ήταν το σκυλάκι μου και να τρέξω να σωθώ».
Με τα συγκλονιστικά αυτά λόγια η μοναχοκόρη του μεγάλου μας ηθοποιού Λαυρέντη Διανέλλου, Μαρία, ξετυλίγει για πρώτη φορά το κουβάρι των αναμνήσεων της από την πυρκαγιά στο Μάτι, όταν πριν από δυοχφόνια η πύρινη λαίλαπα κατέστρεψε το σπίτι της.Σαν από σκηνή της κίνηματογραφικής ταινίας «Μανταλένα», με την Αλίκη Βουγιουκλάκη να πρέπει να σώσει τα αδέρφια της όταν το σπίτι της κάηκε ολοσχερώς (που έπαιζε καιο Λαυρέντης Διανελλος) μοιάζουν οι περιγραφές της μοναχοκόρης του.
Το σπίτι-μουσείο, με πολύτιμα αρχεία, κοστούμια, προγράμματα, παρτιτούρες και πλήθος ιστορικών βιβλίων, πλέον δεν υπάρχει. Σε εκείνο το σπίτι, μάλιστα, ο Λαυρέντης Διανελλος, που έμεινε γνωστός και ως ο κινηματογραφικός «μπαμπάς» της Αλίκης άφησε την τελευταία του πνοή Σεπτέμβριο του 1978!
Ήταν 23 Ιουλίου 2018. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα υπάρχουν άγνωστες ιστορίες που έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Οπως αυτή της Μαρίας Δίανέλλου, της πολυαγαπημένης κόρης του μεγάλου μας ηθοποιού, που απέκτησε με τη σύζυγό του,την τραγουδίστρια Φρόσω Κοκκόλα.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ
Η ίδια για πρώτη φορά ανοίγει την καρδιά της στην «Espresso» και τον Νίκο Νικόλιζα και μιλάει για όσα βίωσε τη μοιραία η μέρα του πύρινου ολέθρου, που έκαψέ τα πάντα στο πέρασμα του.
«Αυτό πού θυμάμαι ακόμα, και στον ύπνο μου βλέπω σαν εφιάλτη, είναι η πύρινη λαίλαπα που ερχόταν προς το σπίτι μου. Βούτηξα τον σκύλο μου, έκλεισα πίσω μου την πόρτα για ναφύγω. Ομως αυτοκίνητο δεν είχα για να φύγω. Απλώς είχα στον δρόμο και περίμενα κάποιον να με πάρει. Οι φλόγες είχαν τυλίξει όλο το μέρος. Για καλή μου τύχη, ένας γείτονας με βούτηξε και με έβαλε στο αυτοκίνητό του και πήγαμε στη Ραφήνα, όπου αντιμετωπσαμε όλα αυτά τα τραγικά συμβάντα που βλέπουμε στις οθόνες των τηλεοράσεων. Καραβάκια να φέρνουν συνεχώς τραυματίες και νεκρούς και κόσμο να ουρλιάζει».
Ο διάλογος μαζΐ της πολλές φορές σταματάει, μια και η ίδια συγκινησιακά φορτισμένη δεν μπορεί να πιστέψει ότι ζει έπειτα από αυτή την καταστροφή. «Ο πατέρας μου είχε γυρίσει μια ταινία που είχε τίτλο “Με τη λάμψη στα μάτια”. Και είχε ένα επίπονο για εκείνον σενάριο, που ένας πατέρας έπρεπε επί Κατοχής να επιλέξει έναν από τους γιους του για τον σώσει από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών. Αρα ο πατέρας μου είχε ζήσει κάτι αντίστοιχο τραγικό, έστω και σε σενάριο. Εγώ τα βράδια πλέον ξυπνάω και νιώθω ότι καίγεται το σπίτι μου. Το σπίτι αυτό ήταν ουσιαστικά ένα μουσείο από τα εκθέματα του μπαμπά μου και της μαμάς μου. Είχαμε κρατήσει τα πάντα για να περάσουν στις επόμενες γενιές. Και όμως αυτό το σπίτι στην κυριολεξία έλιωσε. Δεν έμεινε τίποτα. Μόνο τέσσερις τοίχοι. Δεν έχω ούτε μια φωτογραφία των γονιών μου πλέον. Αισθάνομαι σαν να μην έχω παρελθόν. Το λέω και κλαίει η ψυχή μου. Ο μπαμπάς μου πέθανε μέσα σε αυτό το σπίτι το 78 .Και κλαίω νύχτα μέρα, γιατί όταν θα φύγω από αυτή τη ζωή δεν θα υπάρχει τίποτα από το ένδοξο παρελθόν των γονιών μου. Τίποτα», τονίζει.
