19χρονο παιδί, διαβάζω, που δούλευε ντελίβερι, άφησε την τελευταία του πνοή εκεί στη γωνία γνώριμου δρόμου, τον χτύπησε αμάξι χτες βράδυ. Δεν τον ήξερα.
Τί σημασία έχει..Το παιδί της οποιασδήποτε μάνας θα μπορούσε να είναι. Με όνειρα και με όλη τη ζωή μπροστά του. Που έπιασε μια δουλίτσα ίσα για το χαρτζιλίκι του ή για να μην επιβαρύνει και να βοηθά τους γονείς του.
Της μάνας που το περίμενε να γυρίσει και που κάποια φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου της ανακοίνωνε πως το παιδί της δε θα γυρίσει ποτέ. Περνώ από το σημείο που άφησε την ψυχούλα του, καμιά τριανταριά μαζεμένα παλικάρια, στα μαύρα τους ρούχα που έτσι κι αλλιώς συνηθίζουν, να στέκονται αμίλητα μπρος στα λουλούδια εκεί στη γωνία.
Τα φιλαράκια του! Λεβέντες όλοι τους!
Να σου σπαράζουν την ψυχή..
Στο ανθοπωλείο είχαν τελειώσει τα τριαντάφυλλα είπαν..” Για το παιδί τα θέλετε; Έγινε χαμός από το πρωί, έρχονται συνεχώς παιδιά…δεν έχω άλλα τριαντάφυλλα..μαργαρίτες μόνο.” Μαργαρίτες, ας είναι. Στέκεσαι με ρίγος εκεί μπροστά στα φιλαράκια του που στέκουν αμίλητα κι ακούς μόνο τις μύτες τους που τις ρουφούν δακρυσμένα, εναποθέτεις πλάι στα υπόλοιπα λουλούδια τη μαργαρίτα σου, σκέφτεσαι πως μέσα σε μια στιγμή μπορεί να γκρεμιστεί το σύμπαν.
Πώς ένα Σαββατόβραδο με πανσέληνο μια ψυχούλα πέταξε μακριά για πάντα..ενα παιδί δε γύρισε ποτέ στο σπίτι του, μια μάνα έμεινε να περιμένει…
Ειρήνη Γεωγίου
