Κάποτε ήταν η παραλία των νεανικών μας χρόνων. Τώρα υπάρχει απλά σαν ανάμνηση. Στον Άγιο Νικόλα πήγαινα, μαζί με τους φίλους μου όταν πιτσιρικάς ερχόμουν τα καλοκαίρια στη Ραφήνα, για να μείνω μαζί με τον παππού Παναγιώτη Ευθυμιάδη και την γιαγιά Σοφία.
Τρεις γεμάτους μήνες, με καλή παρέα, παιχνίδια με στρατιωτάκια, πύργους, σβόλους, πολύ μπάλα, από το απόγευμα στις πέντε όπου έσκαγα μύτη πρώτος πρώτος στο παλιό δημοτικό σχολείο, μέχρι αργά το βράδυ, κολύμπι, ώρες ατελείωτες και βόλτες ή σινεμά, Αελλώ, Άστρον και Ακτή. Με αυτή τη σειρά. Πιο πολύ στο μεσαίο (Αελλώ). Έχουμε δει πρώτη σειρά με το πανί στη μούρη σχεδόν, από Λουί Ντε Φινές, Τσίτσο και Φράνκο, μέχρι καουμπόικα, Κλιντ Ιστγουντ, Τσαρλς Μπρόνσον, Στιβ Μακ Κουίν κ.α.
Στον Άγιο Νικόλαο ή αλλιώς στου Βούλγαρη πηγαίναμε μετά το μπρέκφαστ όπου ανάλογα με την εποχή ήταν γάλα, ψωμί με βούτυρο, μπανάνα, αυγό και μετά μίλκο, τυρόπιτα, λουκουμάς. Εκεί λοιπόν πέρα από τις βουτιές από το βραχάκι, παίζαμε με τα κύματα, ενώ τα αγόρια χωριζόμασταν σε δύο ομάδες και προσπαθούσαμε να βάλουμε γκολ ρίχνοντας τη μπάλα από τη μία πλευρά στην άλλη.
Πολλές αναμνήσεις έχω από τη μύτη της γριάς, τις βουτιές, τα κατακόρυφα -άλλοι όχι εγώ-, οι αγώνες στο κολύμπι, ποιος θα βγει πρώτος, ποιος θα κρατήσει στο νερό την αναπνοή του, οι πατητές και τα μακροβούτια.
Αρκετή είναι η νοσταλγία που νιώθω γι αυτή την γραφική παραλία που χάθηκε άδοξα με το πέρασμα του χρόνου. Τώρα τίποτα δεν θυμίζει το παρελθόν, αυτές τις εικόνες που έρχονται στο νου. Μόνο τσιμέντο, αυτοκίνητα και σκουπίδια ενίοτε, σχηματίζουν το σημερινό τοπίο.
Ακόμα θυμάμαι πάντως εκείνη την μεγάλη ανηφόρα με το κοκκινόχωμα ή μάλλον… μουσταρδί χώμα που όταν τελείωνε το μπάνιο έπρεπε να ανέβουμε σφαιράτοι, χωρίς καν να προλάβουμε να στεγνώσουμε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τρέχαμε να προλάβουμε, αλλά τώρα μικρή σημασία έχει.
Όχι δεν ήταν κουραστική, άλλωστε παιδιά είμασταν δεν μασάγαμε ούτε από ανηφόρες, ούτε από γλίστρες. Το πρόβλημα ήταν έντονο όταν η άμμος τρούπωνε στην σαγιονάρα και κινδύνευες να φας τα μούτρα σου ανά πάσα ώρα και στιγμή. Λεπτομέρεια θα μου πεις, αλλά να που δεν ξεχνιέται!
Έτσι είχαν τα πράγματα τότε. Και τώρα όποτε πάω με τον εγγονό μου στον Άγιο Νικόλα, μου ρχονται όλα στο μυαλό…
