Ήταν ένα βράδυ σαν σήμερα, 22 Φεβρουαρίου του 2003. Λεωφορείο του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης έπεσε στον ποταμό Αλιάκμονα παρασύροντας στον θάνατο 15 ανθρώπους.
Το λεωφορείο είχε αναχωρήσει στις 23.10 από τη Θεσσαλονίκη έχοντας προορισμό την Αθήνα με 23 επιβαίνοντες.
Περίπου 40 λεπτά αργότερα κι ενώ, το λεωφορείο, είχε περάσει τα διόδια των Μαλγάρων, βρισκόταν στην γέφυρα του ποταμού Αλιάκμονα, στην διασταύρωση Κλειδί. Ο οδηγός του λεωφορείου επιχείρησε να προσπεράσει νταλίκα (σύμφωνα με κατάθεση επιβάτη) αλλά έχασε τον έλεγχο και προσέκρουσε στα προστατευτικά κιγκλιδώματα και ύστερα έπεσε από την γέφυρα από ύψος 15 μέτρων. Ο οδηγός της νταλίκας αντιλήφθηκε το συμβάν ειδοποίησε την τροχαία, αλλά δεν σταμάτησε!
Το λεωφορείο τούμπαρε και βυθίστηκε σε πλάγια θέση με αποτέλεσμα πολλοί από τους επιβαίνοντες να χάσουν τη ζωή τους από πνιγμό.
Συνεργεία διάσωσης έσπευσαν στο σημείο άμεσα, αλλά ήταν ήδη αργά για περισσότερους από τους μισούς επιβαίνοντες, ενώ οκτώ τραυματίες διακομίστηκαν σε νοσοκομεία. Ένα τρίχρονο αγοράκι δεν βρέθηκε στον τόπο του δυστυχήματος άμεσα. Η μητέρα του είχε διακομιστεί σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Το παιδί βρέθηκε νεκρό στην όχθη του ποταμού μετά δέκα ημέρες, σε απόσταση 500 μέτρων από το σημείο του δυστυχήματος.
Νεκρός ήταν και ο οδηγός του λεωφορείου, που φέρεται να είχε αναπτύξει ταχύτητα 92 χλμ. την ώρα, ενώ το όριο στο συγκεκριμένο σημείο ήταν 80 χλμ. Επίσης, η κακή κατάσταση των ελαστικών σε συνδυασμό με την ολισθηρότητα του δρόμου, συνέβαλαν στην πρόκληση του δυστυχήματος.
Στο σημείο όπου έπεσε το λεωφορείο, τα νερά ήταν ρηχά, αλλά η δύναμη της πρόσκρουσης καθώς και η πολύωρη παραμονή των επιβατών στην κοίτη του ποταμού, οδήγησαν στην τραγωδία.
Η μαρτυρία ενός από τους διασωθέντες, του 20χρονου στρατιώτη Αναστάσιου Κόλλια, ήταν αποκαλυπτική: «Την ώρα που έπεφτε το λεωφορείο και έκανε τούμπες στον αέρα δεν ακουγόταν το παραμικρό. Στη συνέχεια ακουγόταν μόνο τα κλάματα των δύο παιδιών και οι φωνές της μητέρας τους, όμως και αυτά σταμάτησαν έπειτα από λίγα λεπτά».
Στη δίκη που ακολούθησε ο ένας από τους δυο ιδιοκτήτες του λεωφορείου (πρωτοδίκως είχε καταδικαστεί σε πέντε χρόνια φυλάκιση) καταδικάστηκε σε εξαγοράσιμη φυλάκιση τεσσάρων ετών, με το δικαστήριο να του αναγνωρίζει το ελαφρυντικό του πρότερου εντίμου βίου. Το δικαστήριο θεώρησε πως είχε την αποκλειστική ευθύνη για την κακή κατάσταση που βρίσκονταν τα ελαστικά. Αθώος κρίθηκε ο οδηγός της νταλίκας, που βρέθηκε στο εδώλιο επειδή δεν σταμάτησε να βοηθήσει.
