Λίγες ώρες μετά τις αποκαλύψεις και τα ηχητικά ντοκουμέντα περί συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών της τραγωδίας στο Μάτι, που στοίχισε την ζωή σε 102 αθώες ανθρώπινες ψυχές και η γνωστή τραγουδίστρια Ελένη Καρουσάκη, ως κάτοικος της περιοχής “Κόκκινο Λιμανάκι”, ξεσπά στο newsit.gr και ζητά την τιμωρία όλων εκείνων που ευθύνονται για τον απέραντο πόνο και την θλίψη, που προκάλεσαν μέσα από τις λάθος συνεννοήσεις και τους κακούς χειρισμούς.
Όπως αναφέρει συγκινημένη η τραγουδίστρια ο χρόνος δεν κατάφερε να κλείσει ακόμα τις πληγές κι αυτό γιατί κάθε φορά που επισκέπτεται το σπίτι της βλέπει μπροστά της τις πύρινες γλώσσες να κατατρώνε τα πάντα στο πέρασμα τους, με τα ουρλιαχτά και τις κραυγές θανάτου και αγωνίας, να ζωντανεύουν ξανά και ξανά στον ίδιο εφιάλτη.
«Σε λίγα 24ωρα κλείνουμε δυο χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα. Οι αναμνήσεις είναι πάρα πολλές και ζωντανές μέχρι σήμερα. Η εισαγγελική έρευνα, η οποία διατάχθηκε σήμερα ώρα σαφέστατα μας δικαιώνει για ό,τι υποστηρίξαμε από την πρώτη κιόλας στιγμή, πως από λάθους χειρισμούς στο συντονιστικό κομμάτι της κατάσβεσης μας άφησαν να καούμε. Μου προκαλεί απέραντη θλίψη που μετά από τόσους αγώνες που έχουμε κάνει οι πραγματικά ένοχοι, εκείνοι που ευθύνονται για τις 102 ανθρώπινες ζωές, εξακολουθούν να είναι ανάμεσα μας, χωρίς καμία συγνώμη ή μια παραδοχή και χωρίς να έχουν μπει ακόμα στη φυλακή».
Να κινηθούν γρήγορα όλες οι νομικές διαδικασίες και να πληρώσουν οι ένοχοι
«Θεωρώ πως το κράτος θα πρέπει εδώ και τώρα να κινηθεί με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς, ώστε οι ένοχοι είτε είναι πολιτικοί είτε κατέχουν το οποιοδήποτε αξίωμα να πάνε στη φυλακή, γιατί από την μια σκότωσαν 102 ψυχές και από την άλλη έχουν σκοτώσει εμάς και τα όνειρα μας, που ζήσαμε την απόλυτη φρίκη. Το ότι η φωτιά δεν έφτασε μόνη της στο Μάτι, φαίνεται και από τα καινούργια πολεοδομικά σχέδια τα οποία ευτυχώς βρίσκονται ακόμα στο στάδιο των διαβουλεύσεων», εξηγεί η Ελένη Καρουσάκη.
Και προσθέτει: «Μετά το κακό που ζήσαμε θέλουν να μας πάρουν και τις περιουσίες μας. Μας έκαψαν μια φορά στην κυριολεξία και τώρα θέλουν να μας αποτελειώσουν, όμως εμείς ως κάτοικοι δεν σκοπεύουμε να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, ετοιμάζουμε ενστάσεις, δικηγόρους και τοπογράφους. Παίρνουν ολόκληρα κομμάτια γης με κτίσματα μέσα και πολεοδομικές άδειες, προκειμένου να φτιάξουν δρόμους και πεζόδρομους. Καταλαβαίνουμε πως πρέπει να γίνουν κάποιες παραχωρήσεις γης, όμως κάτω από λογικά πλαίσια. Για παράδειγμα θέλουν να πεζοδρομήσουν όλο το κομμάτι του γκρεμού από το Μάτι μέχρι το κόκκινο Λιμανάκι και ρωτάω πιο το όφελος; Το ότι θα θρηνήσουμε μελλοντικά κόσμο, δεν το βλέπει κανείς παρά μόνο εμείς; Όταν κάποιος δεν γνωρίζει την περιοχή καλά θα είναι να μην αποφασίσει και να μην διατάζει. Εμείς οι κάτοικοι είμαστε οι πρώτοι που θέλουμε ο τόπος μας να ομορφύνει και να πάρει μια πιο σύγχρονη εικόνα, όμως με πιο ήπιο και ασφαλή τρόπο για όλους μας. Η φωτιά μας έδειξε πως δεν μπορούμε να παίζουμε με τις ανθρώπινες ζωές και πως το κακό δεν αργεί να γίνει».
Πως έζησα την φωτιά – Τέσσερις ώρες παλεύαμε στην θάλασσα
Την μαύρη εκείνη μέρα της 23ης Ιουλίου η τραγουδίστρια βρισκόταν μέσα στο σπίτι της στο Κόκκινο Λιμανάκι.
«Ημουν μέσα στο σπίτι όταν άρχισε να μυρίζει έντονα καμμένο. Πήρα αμέσως την Πυροσβεστική και μου είπαν για μια φωτιά στον Νέο Βουτζά, πάνω από τη λεωφόρο Μαραθώνος. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα με πήρε η αδελφή μου έντρομη από την παραλία δίπλα μας -το Κόκκινο Λιμανάκι- και μου είπε: “Καιγόμαστε!” Τρελάθηκα, βγήκα έξω και η φωτιά ήταν πραγματικά μπροστά μας.
Την αδελφή μου τρεις φορές την πήρε το κύμα και κατάφερα και τις τρεις να τη σώσω. Φιλιόμασταν, λες και ήταν η τελευταία φορά
Δέντρα και αυτοκίνητα καίγονταν, κόσμος ούρλιαζε από τον πανικό και η καταστροφή έμοιαζε βιβλική. Τρέξαμε στην παραλία για να σωθούμε από τις φλόγες! Για τέσσερις ολόκληρες ώρες παλεύαμε μέσα στη θάλασσα. Την αδελφή μου τρεις φορές την πήρε το κύμα και κατάφερα και τις τρεις να τη σώσω. Φιλιόμασταν, λες και ήταν η τελευταία φορά. Τι να πω, τι να θυμηθώ; Τα ουρλιαχτά των ανθρώπων κάλυπταν ακόμα και τα αλυχτίσματα των σκυλιών. Αυτό θεωρώ πως περιγράφει τα πάντα».
Ο εφιάλτης μόλις είχε αρχίσει, αλλά δεν τελείωσε εκεί
Ακόμα κι αυτοί που σώθηκαν από τα στοιχεία της φύσης βρήκαν μπροστά τους την ανθρώπινη αναλγησία!
«Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις σε ημιλιπόθυμη κατάσταση στο λιμάνι της Ραφήνας, να ζητάς λίγο νερό και να μην υπάρχει ή να σου ζητούν 50 λεπτά για ένα μπουκαλάκι; Αυτά συνέβαιναν την ώρα της κρίσης και άλλα πολλά! Δεν έφυγα στιγμή από το σπίτι μετά τη φωτιά, αλλά παρέμεινα εδώ, για να παλεύω χωρίς ρεύμα και νερό, μαζί με τους άλλους κατοίκους. Δόξα τω Θεώ, εμείς δεν πάθαμε ιδιαίτερες ζημιές, γι’ αυτό μόνοι μας καταφέραμε να επαναφέρουμε το σπίτι στην κανονικότητά του.
Όμως στάθηκα και στέκομαι στο πλευρό όλων για ένα καλύτερο αύριο. Η φωτιά στο Μάτι μας έχει κάνει όλους μαζί μια μεγάλη γροθιά, έτοιμοι να παλέψουμε και να δώσουμε την οποιαδήποτε μάχη. Κανένας δήμος, καμία Πολιτεία δεν μας στήριξαν τις ημέρες εκείνες όσο η ιδιωτική πρωτοβουλία και η Εκκλησία. Να είναι καλά ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου, που από την πρώτη στιγμή βρέθηκε έμπρακτα εδώ, κοντά μας, μέσω των εκκλησιών, με τρόφιμα, ρούχα, ενώ γνωρίζω ότι στηρίζει ακόμα οικονομικά και οικογένειες με σημαντικά προβλήματα. Όσο για τους εθελοντές που βρέθηκαν εδώ να τους έχει ο Θεός καλά και να ξέρουν πως τους ξεχνάμε ποτέ».
