Ο ιστορικός Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας (Α.Μ.Α.)είναι ο θρίαμβος της δύναμης και της ανθρώπινης θέλησης. Γι’αυτο ακριβώς τον λόγο αποτελεί στόχο ζωής για αθλητές από όλον τον κόσμο. Εμπνέει λοιπόν ανθρώπους κάθε φυλής και κάθε ηλικίας με τις διαχρονικές του αξίες.
Όμως ένας παράξενος αγώνας και μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα διαδραματίστηκε φέτος στην αφετηρία του 36ου Α.Μ.Α. Μας έκανε τρομερή εντύπωση η συμπεριφορά των χιλιάδων ξένων συναθλητών μας, που μας κοίταζαν κάπως παράξενα και η ματιά έδειχνε αγάπη, συμπόνια, σεβασμό, λύπη, κατανόηση και αμέριστη συμπαράσταση σε αυτό το μεγάλο κακό που βρήκε την χώρα μας και ειδικά στο χώρο που βρισκόμαστε, στην Ανατολική Αττική.
Τρέχοντας, αγνοώντας τι θα αντικρίσουμε περνώντας το 10 χλμ και αφήνοντας στα νώτα μας την Νέα Μάκρη και πλησιάζοντας το 15 χλμ. νιώθεις μια θλίψη από την απουσία τόσων αθώων ανθρώπων, μικρών και μεγάλων. Ειδικά των παιδιών που κατέκλυζαν την περιοχή από τον Νέο Βουτζά και το Μάτι, που μας περίμεναν δεξιά και αριστερά στο ρεύμα καθόδου, απλώνοντας τα χεράκια τους για να ακουμπήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους από εμάς.
Και εμείς δεν τους χαλάγαμε χατίρι, αλλά ταυτόχρονα το εκμεταλλευόμασταν, παίρναμε δύναμη μέσα από τη φευγαλέα επαφή και βγάζαμε κούραση και ίδρωτα. Τώρα τίποτα. Ανθρώπινες απουσίες, παράξενη σιωπή, καμένα όλα, καταραμένο 15 χλμ.……..
Αλλά αυτή την παράξενη σιωπή την έσπαγε το άγριο ποδοβολητό χιλιάδων δρομέων, αδέλφια συγγνώμη που σας ταράξαμε, εμείς είμαστε. 99 νεκροί με τον πιο τραγικό τρόπο η κόλαση του Δάντη ωχριά μπροστά σε αυτή την πύρινη λαίλαπα των 600 βαθμών Κελσίου, που ένιωσαν αυτοί οι συνάνθρωποι μας. Και όσοι επιβίωσαν από το μετατραυματικό σοκ, πάντα οι καπνοί θα είναι μέσα στη καρδιά τους.
Όποιος περνά από τα καμένα και δεν του έρχεται ένας κόμπος στο λαιμό, τότε διακατέχεται από συναισθηματική αναπηρία.
Τώρα πια, σε λίγο η παράξενη σιωπή θα αρχίζει να ακούγεται και πάλι εκκωφαντικά, το φως του ήλιου να λιγοστεύει, τα φώτα να χαμηλώνουν, η κουΐντα να κλείνει και όλοι εμείς εδώ τρέχοντας, να σας λέμε μια ταπεινή συγγνώμη και καληνύχτα στο αιώνιο ύπνο σας.
Και εκεί που πιστέψαμε ότι γλιτώσαμε από την συναισθηματική ψυχρολουσία και την ψυχική κατεδάφιση, ξαφνικά μπροστά μας διαμορφώνεται ένα νέο μαύρο τοπίο, εκατοντάδες άνθρωποι με μαύρες μπλούζες δημιούργησαν μια ανθρώπινη αλυσίδα διαμαρτυρίας που έγραφαν στο στήθος τους τη φράση # ACT4MATI (δηλαδή δράστε για το Μάτι).
Οι Έλληνες έχουν μια κακιά συνήθεια, να ξεχνούν πολύ εύκολα. Αλλά εμείς οι 18.000 χιλιάδες δρομείς, έχουμε την υποχρέωση πάντα να θυμόμαστε, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά, εξάλλου η αψίδα του τερματισμού στο Παναθηναϊκό στάδιο επέχει 27 δύσκολα ακόμα χιλιόμετρα.
Ο Μαραθώνιος είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, που εκτός από την επίμονη και μακρά προετοιμασία, πρέπει να περάσεις ένα Γολγοθά (την απόσταση), μια κόλαση (από τα καμένα), από τα τάρταρα (οι ανηφόρες), με αντάλλαγμα ένα μετάλλιο, μια μπανάνα και ένα μπουκάλι νερό και για κάποιους τυχερούς, μια αγκαλιά και ένα φιλί.
Και να που τα καταφέραμε για μια ακόμα φορά είμαστε ζωντανοί και νικητές .
Οι μαραθωνοδρόμοι του Αιτωλικού έτρεξαν σε ένα αγώνα μνήμης σαν τον Φειδιππίδη βροντοφωνάζοντας ‘’νενικήκαμεν’’ και με τον τερματισμό τους έγιναν κομμάτι της ιστορίας.
Παρακαλώ Respect.
Τελικά η ζωή είναι μικρή και ωραία, έστω και ας έχει τις δυσκολίες ενός Μαραθωνίου δρόμου.
Άρης .Ν. Γαλάνης
ΑΙΤΩΛΙΚΙΩΤΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ
