Ένα καλά κρυμμένο μυστικό έκρυβε η βουτιά θανάτου ενός 38χρονου άνδρα σε εμπορικό κέντρο πριν από λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη.
Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, ο άνδρας έπεσε από τον πέμπτο όροφο του κτιρίου μπροστά στα μάτια δεκάδων ατόμων που βρίσκονταν στο ισόγειο του εμπορικού κέντρου.
Λίγα 24ωρα αργότερα η αδερφή του 38χρονου ανήρτησε ένα κείμενο στο facebook αποκαλύπτοντας τα όσα δεινά είχε περάσει ο αδερφός της, αλλά και την κακοποίηση που είχε δεχθεί κατά τη θητεία του στο στρατό, γεγονός που επιβάρυνε την ψυχική του υγεία, οδηγώντας τον στο απονενοημένο διάβημα.
Η Αναστασία, αδελφή του νεαρού άνδρα, μίλησε για το τραγικό συμβάν που συνέβη στην οικογένεια της με το θάνατο του αδελφού της αλλά και για την σεξουαλική κακοποίηση που είχε υποστεί στο στρατό.
«O αδελφός μου δεν μίλησε γι’αυτό που του συνέβη παρά χρόνια αργότερα. Δεν τιμωρήθηκε κανείς. Όπως συνήθως συμβαίνει, πολλά από τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, άντρες και γυναίκες, ντρέπονται και φοβούνται να μιλήσουν γι’ αυτό που τους συνέβη. Ειδικά στον στρατό τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο αδελφός μου είχε ιδανικά, ιδεαλισμό. Πήγε στο στρατό για να υπηρετήσει την πατρίδα του και πίστευε πολύ σ’ αυτό. Πολλοί άντρες στο στρατό, όμως δεν το βλέπουν έτσι. Κοροϊδεύουν αυτούς που νοιάζονται γι’ αυτό που κάνουν, θεωρούν τον στρατό μια ευκαιρία για χαβαλέ και για την επίδειξη του ανδρισμού τους. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου αυτό που πάνε να υπηρετήσουν. Ο αδελφός μου χλευάστηκε και κακοποιήθηκε από τέτοια άτομα. Ο πατέρας μου δεν έμαθε ποτέ τι συνέβη στον αδελφό μου. Πέθανε το 2008. Ο Βύρωνας το είπε σε μένα και στη μητέρα μου, πολλά χρόνια αργότερα, μετά το συμβάν. Σίγουρα όμως, αν στην ελληνική κοινωνία επιτέλους λειτουργούσε το ζήτημα της αντιμετώπισης της κακοποίησης παντού, σε όλους τους τομείς, κάτι θα άλλαζε. Η κακοποίηση μέσα στο στρατό είναι ταμπού. Ένα παράδειγμα τέτοιας λειτουργίας στην ελληνική κοινωνία που κάπως έχει μπει σε μια ροή, είναι οι οργανώσεις που υπάρχουν για την προστασία γυναικών που υφίστανται κακοποίηση. Δεν βλέπουμε όμως τίποτα αντίστοιχο να υπάρχει για τους άνδρες! Δεν είναι περίεργο; Οι γυναίκες υφίστανται συστηματική κακοποίηση, σεξιστική βία. Οι άντρες υφίστανται συστηματική βία επίσης από τους ίδιους! Ούτε καν το παίρνουν χαμπάρι γιατί συμβαίνει. Δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο σεξισμός και η πατριαρχία, ότι διατηρούν οι ίδιοι ένα σύστημα διαρκούς βίας και κακοποίησης προς τους ίδιους! Δεν είναι τρελό αυτό; Τι θα έσωζε τον αδελφό μου; τι να σας πω… μακάρι να ήξερα.. αν μπορούσα πραγματικά να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση θα είχα η ίδια σταματήσει το θάνατό του. Αν η κοινωνία μας ενδιαφερόταν πραγματικά και ήταν ενημερωμένη για το τι σημαίνουν οι ψυχιατρικές παθήσεις, αν είχαμε ένα σύστημα υγείας καλύτερο, αν υπήρχε ουσιαστική υποστήριξη προς τους διανοητικά ασθενείς (είναι λάθος να λέμε “ψυχικά ασθενείς”, δεν νοσεί η ψυχή κάποιου, νοσεί το νευρικό του σύστημα και πάσχει η διανοητική του κατάσταση), αν δεν υπήρχε το στίγμα προς τις ψυχιατρικές παθήσεις, αν δεν υπήρχε το στίγμα του “σχιζοφρενή”, του “διπολικού” και χίλια δυο άλλα, αν δεν υπήρχαν αυτά τα ανόητα στερεότυπα που αναπαράγονται παντού… αν… αν … αν…» είπε στο protothema.gr η Αναστασία, η αδερφή του 38χρονου Βύρωνα.
Η συγκλονιστική επιστολή-αντίο της αδερφής του 38χρονου, μετά την αυτοκτονία του:
«Ο αδερφός μου ο Βύρωνας ήταν ένα πανέξυπνο, ταλαντούχο παιδί. Το έλεγαν όλοι. Το έλεγαν οι δάσκαλοί του, οι φίλοι του, και όσοι τον είχαν γνωρίσει. Το έλεγαν, αργότερα, οι συμφοιτητές του και οι καθηγητές του στη σχολή όπου φοιτούσε. Η οικογένειά του, όλοι εμείς, ξέραμε πως ήταν ένα παιδί με χιούμορ, ευφυής, ευαίσθητος, δημιουργικός. Με έκανε συχνά να γελάω. Μου άρεσε πολύ να περνάω χρόνο μαζί του. Δεν μαλώναμε ούτε τρωγόμασταν όλη την ώρα όπως κάνουν συχνά τα αδέλφια. Ήξερε να αγκαλιάζει, να χαϊδεύει, να δείχνει τρυφερότητα. Με φώναζε “ζουζούνι”. Ήταν ένας άνθρωπος με ικανότητες. Του άρεσε η ορειβασία, η αναρρίχηση, έπαιζε βιολί, κιθάρα, και γρατζουνούσε που και που ένα μπαγλαμαδάκι. Ήταν καλός στις τέχνες αλλά και στις τεχνικές… Έίχε σπουδάσει στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Ηλεκτρονικός. Είχε μάθει πολεμικές τέχνες, και κυρίως TAE KWON DO. Στο στρατό, ήταν δόκιμος αξιωματικός. Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν σε μια εταιρεία βιοτεχνολογίας στη Θεσσαλονίκη.
Τον αδερφό μου δεν τον έχασα μέσα σε μια μέρα. Τον έχασα ξαφνικά, το απόγευμα της 31ης Οκτωβρίου 2018. Όμως ο αδερφός μου πέθαινε εδώ και πολύ καιρό, λίγο λίγο.
Τον αδερφό μου άρχισα να τον χάνω όταν ο πατέρας του του έλεγε να μην είναι “τόσο ευαίσθητος” γιατι οι άντρες πρέπει να είναι σκληροί. Από τότε προσπαθούσε να αποδείξει με κάθε τρόπο ότι ήταν “άντρας”.
Έχασα ακόμη ένα κομμάτι του, όταν γύρισε από το στρατό, τσακισμένος, επειδή κάποια σαδιστικά τσογλάνια που έχουν πρόβλημα με την ευαισθησία ως γνώρισμα του αντρικού φύλου, και τον κορόιδευαν γι’ αυτό, τον νάρκωσαν ένα βράδυ ρίχνοντας μια ουσία στο ποτό του που τον άφησε αναίσθητο και τον κακοποίησαν σεξουαλικά.
Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν άρχισε να έχει παραισθήσεις, και να ακούει φωνές, και η και η ψυχιατρική του είπε ότι είναι σχιζοφρενής, και η κοινωνία τον φόρτωσε με τύψεις για μια απλή βιοχημική ανισορροπία στο νευρικό του σύστημα, και το στίγμα του ψυχικά ασθενούς. Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν ο πνευματικός στον οποίο πήγε για να τον βοηθήσει του είπε ότι οι φωνές που ακούει είναι ο Σατανάς και πρέπει να κάνει μετάνοιες και να εξομολογείται συνέχεια τις αμαρτίες του, γεμίζοντάς τον ενοχές για πράγματα που δεν ήταν δική του ευθύνη.
Αλλά ο αδερφός μου δεν ήθελε να είναι θύμα. Πάλεψε με όλα. Στην θέση του, με την ασθένειά του, κανείς δεν δουλεύει. Όμως ο αδερφός μου, εδώ και χρόνια, σηκωνόταν κάθε πρωί και πήγαινε στη δουλειά.
Έπαιρνε τα φάρμακά του, μάζευε το κουράγιο του, το πείσμα του, την ακλόνητη θέλησή του για ζωή, και προχωρούσε.
Πηγή: athensmagazine.gr
