Αρχές Σεπτέμβρη του 2014. Ο γιος μου ο Κυριάκος θα έβγαζε το δελτίο του για να αγωνισθεί στην Τριγλία Ραφήνας. Ο τότε ταμίας του συλλόγου, ο αγαπημένος μας Χρυσός Καμίνης, ή Σούλης όπως τον φωνάζαμε, μου φωνάζει από εξω:
Κάτσε να μπω μέσα να μας βγάλεις φωτογραφία, γιατί σε λίγα χρόνια θα έχει αξία. Πάντα Σούλη μου, προτού σε χτυπήσουν οι αρρώστιες, ήσουν εκεί στο γήπεδο. Στις προπονήσεις της ανδρικής, στις προπονήσεις των ακαδημιών.
Πάντα με το χαμόγελο, πάντα με τον καλό σου λόγο, πάντα με πολύ αγάπη για την ομάδα.
Είναι τιμή μου που σε γνώρισα, είναι τιμή μου που με τίμησες με την φιλία σου και είναι πραγματικά μεγάλη η στεναχώρια μου για την φυγή σου. Και όπως σου φώναζα όποτε σε έβλεπα :
Σούλη ψυχάρα για πάντα Τριγλιάρα,
σε αποχαιρετώ με μεγάλο πόνο ψυχής
Κώστας Κοζής
