«Τα μονοπάτια του Αγγέλου μου. Τα φιλντισένια μονοπάτια της ζωής μου» το νέο βιβλίο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη.
«Ένα βιβλίο που γράφτηκε κομμάτι κομμάτι σε όλη τη διαδρομή της ζωής μου, στους σταθμούς των ταξιδιών, στα μοναχικά μονοπάτια, στις ώρες της σιωπής, στη χαρά και στο πένθος, στην ποίηση του εφήμερου, τέλος, στον ακατανίκητο πόθο για την κατάκτηση της άλλης αλήθειας, αυτής που μόνη συμφιλιώνει την αγωνία μας με το Αθέατο και με το Άδηλο, με το άβατο της άλλης γνώσης. Είναι μια μικρή επιλογή από τις χιλιάδες σελίδες των ημερολογίων που κρατούσα μια ζωή. Ήταν βασανιστικά τα διλήμματα για το εάν έπρεπε να κάψω τα ημερολόγια αυτά, να τα αφανίσω. Και τα ξεφύλλισα πρώτα. Ημερομηνίες και σταθμοί βροχεροί, χαμένοι στην καταχνιά, και σχεδιασμοί ενός πάντα καινούριου βιβλίου και ποιητικοί απολογισμοί ζωής. Προτίμησα να αναμετρηθώ μαζί τους. Να μάθω τι λένε. Να βρω τη δύναμη που κρύβουν. Τους δρόμους απ’ όπου πέρασε η ψυχή μου. Είναι οι μόνοι δρόμοι που οδηγούν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν: από την ψυχή προς την ψυχή. Και ξεκινώ μαζί τους το πιο επώδυνο ταξίδι της ζωής μου. Κανείς δεν μπορεί να βγει αλώβητος, όταν κάνει πράγματα που τον ξεπερνούν. Και το βιβλίο αυτό αισθάνομαι πως με ξεπερνά. Όμως έχω τον στίχο του ποιητή στη σκέψη: “Φορτωμένος γηρατειά και νεότητες πάλι ανεβαίνω / ξέροντας πού το παλιό σανίδωμα θα τρίξει”. Και αυτοσχεδιάζω πάνω στη ζωή μου…» αναφέρει για το βιβλίο της η συγγραφέας Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου.
Και συνεχίζει… Σημειώσεις που κρατούσα μια ζωή. Να χαράξω την κάθε μοναχική στιγμή που ζούσα, μη χαθεί. Τώρα που οι διαδρομές τελειώνουν και ο χρόνος σβήνει τις πατημασιές μου στην ομίχλη του μυαλού, ένιωσα την ανάγκη να βρω τις μνήμες εκείνες που ήταν δικές μου. Τις στιγμές που ήταν δικές μου. Τις αγωνίες μου για τα βιβλία που έγραψα και ήταν δικά μου. Σήμερα αισθάνομαι πως τίποτα δεν έχω δικό μου πια. Σαν να έκοψα κομματάκια την ψυχή μου και να τη σκόρπισα στον άνεμο. Οι χιλιάδες σελίδες που έγραψα. Και αγαπήθηκαν. Τούτο το βιβλίο είναι ένα δώρο για τους αναγνώστες μου. Για εκείνους που αγάπησαν τα βιβλία μου. Είναι το ιερό που φύλαξα στην ψυχή μου. Η διαίσθησή μου για τον κόσμο και για την ύπαρξη.
Στα Μονοπάτια του Αγγέλου μου περπατώ ξανά. Αυτά τα ασφοδελά μονοπάτια που ο πόνος της μύησης, ο άσωτος πόνος της αγάπης, τα έκανε φίλντισι και ορφικό τραγούδι.
