Θεοφάνεια στη Ραφήνα κάπου στη δεκαετία του ’70 λίγο πριν φτάσει η πομπή στο λιμάνι.
Ο καιρός όπως φαίνεται δεν είναι καλός, ωστόσο δεν υπήρξε χρονιά που να μη τηρήθηκε το έθιμο . Πάντα κάποιοι έπεφταν στα κρύα νερά. Μια φορά μόνο δεν έγινε η τελετή, τα τελευταία χρόνια με τη μεγάλη χιονόπτωση.
Κι άλλες 2 φωτογραφίες γύρω στα 1958-60.
Μέσα στις βάρκες συνήθιζαν οι Ραφηνιώτες να συμμετέχουν στον εορτασμό. Ίσως το έκαναν και στο χωριό τους τη Τρίγλια.
Εμείς πάντως, τυχεροί όντες, είχαμε πρόσβαση στη βάρκα του γείτονά μας θείου (όπως τον έλεγα, αν και δεν ήμασταν συγγενείς, ωστόσο τα παιδιά αποκαλούσαμε θείους οικογενειακούς φίλους και γείτονες κι αυτό συμβόλιζε μάλλον την αγάπη και την οικειότητα που υπήρχε μεταξύ των ανθρώπων μιας κοινότητας) Απόστολου Βιάδη.
Ο θείος Απόστολος λοιπόν (μεγάλος γλεντζές στα νιάτα του και κάτοχος λατέρνας παρακαλώ, μάλιστα έλεγαν πως στα μεγάλα κέφια του σήκωνε τα τραπέζια με τα δόντια), που είχε στην κατοχή του δυο τρεις βάρκες, ως επαγγελματίας, μας έβαζε στο μικρό πλεούμενο και πλευρίζαμε την προκυμαία κοντά στο τσιμεντόπλοιο όπου έριχναν το σταυρό.
Μαζί με Σπύρος Μακρής, Χρυσούλα Βιάδη, η θεία Χρυσούλα, Ιωσήφ Πικουλίδης του Κοσμά, Μαρίνα Βιάδη-Ρίγγου, Δήμητρα Λέου, Αμαλία Παπαδοπούλου του Δαμιανού, θεία Βαγγελιώ σύζυγος Ιγνάτιου, Απόστολος Βιάδης, Ελευθερία Δημητρακού, θεία Ελευθερία, Άννα Τσαμπά και Ευμορφία Τσαμπά.
Μόλις ακουγόταν το «εν Ιορδάνη…» και πριν προλάβει ο ψάλτης να δευτερώσει το τροπάριο, ξαμολούσαν ένα περιστέρι και πέφταν οι κολυμβητές.
Εμείς με τη βάρκα από κοντά!
Ο θείος Απόστολος με επιδέξιους ελιγμούς πως τα κατάφερνε κι έφτανε πάντα πρώτος σε αυτόν που έπιανε το Σταυρό!
Είχε τάμα να τον ασπάζεται πρώτος από όλου. Τον άρπαζε από τα χέρια του κολυμβητή και τον φιλούσε. Κι αλί σε αυτόν που θα επιχειρούσε να του βγεί μπροστά! «Φύετε, φύετε ! (τριγλιανή διάλεκτος για το φύγετε-φύγετε). «Εδώ εδώ σε μένα» φώναζε με τη δυνατή του φωνή.Κι η γυναίκα του δίπλα η αγαπημένη θεία Χρυσούλα, άγιος άνθρωπος, να περιμένει στωϊκά τη σειρά της για τον ασπασμό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τη μανία του αυτή να φιλά πρώτος το Σταυρό!
Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τη χαρά και τη λάμψη στο πρόσωπό του την ώρα αυτή. Ευχόταν σε όλους και μας καλούσε σπίτι να μας κεράσει. Αξέχαστες εποχές!
Σωσώ Λέου
