Τάνια Τρύπη: Το θέατρο είναι έρωτας που δεν περνάει ποτέ!

Τα λόγια για το ταλέντο, το ταπεραμέντο και την ιδιοσυγκρασία της ηθοποιού Τάνιας Τρύπη πραγματικά περισσεύουν. Η ευγένειά της, συνάμα με τη ζεστή χροιά της φωνής της και το ντόμπρο του χαρακτήρα της σε κάνουν να νιώθεις οικεία. Σε μία σπάνια συνέντευξή της μιλά στο Lifebook για την ηθοποιία, την ζωή, την πολιτική αλλά και τον ήλιο!

Της Πέννυς Κροντηρά

Γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με το θέατρο; Τι συναισθήματα σας γεννά;

Συνέβη σε πολύ μικρή ηλικία, όταν ήμουν δώδεκα χρονών. Το ξεκίνημα ήταν σε μια οντισιόν στο θέατρο Αλίκη, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη για το μιούζικαλ «Άννυ». Ήταν μια ανεξήγητη αγάπη που με οδήγησε να πάω σε αυτή την οντισιόν. Από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους. Μεγάλωσα μέσα στο θέατρο.

Πως αισθάνεστε όταν ανεβαίνετε στη σκηνή; Υπάρχει ακόμα άγχος;

Υπάρχει έρωτας, που δεν περνάει ποτέ! Έχω την τύχη το επάγγελμά μου να είναι και χόμπι μου. Είναι ένα παιχνίδι που συναναστρέφεσαι με κόσμο, γιατί σε κάθε δουλειά είσαι με διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτό σου δίνει χαρά και δύναμη για ζωή. Σε κάθε πρεμιέρα υπάρχει πάντοτε άγχος και τρακ, απλά με την εμπειρία το ελέγχεις. Η λαχτάρα και η αγωνία του αν θα αρέσει το αποτέλεσμα στο κοινό υπάρχει και θα υπάρχει πάντοτε.

Γνωρίζω ότι είστε καθηγήτρια υποκριτικής. Ποια συμβουλή δίνετε στους μαθητές σας;

Ένα από αυτά που τους συμβουλεύω είναι η αγάπη τους για το θέατρο να τους έχει πάντοτε σε ετοιμότητα για τα πάντα. Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι το πιο συνηθισμένο επάγγελμα στην ανεργία. Παλιά ψάχναμε κάθε έξι μήνες για δουλειά, τώρα ψάχνουμε κάθε δύο μήνες. Πρέπει να μπορούν να αντιμετωπίσουν από την φτώχεια μέχρι τις κακές συμπεριφορές. Όταν αγαπάς πάρα πολύ κάτι και είσαι ευτυχισμένος μέσα σε αυτό αντέχεις.

Θυμάστε κάποια συμβουλή που να σας έδωσε στο ξεκίνημά σας κάποιος άνθρωπος του θεάτρου και να σας ακολουθεί μέχρι σήμερα;

Βέβαια ο Νίκος Κούνδουρος μου είχε πει -και το ακολουθώ- έχοντας πάρα πολύ δίκιο ότι «η επιλογή του όχι είναι αυτή που σε κάνει να χτίζεις καριέρα». Με λίγα λόγια να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές και ότι δεν είναι κακό να λες όχι.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην παράσταση «Μιχάλης Σουγιούλ: Ας ερχόσουν για λίγο» στο Θέατρο – Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», όπου γίνεται μία αναδρομή στη ζωή του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη μέσα από τα τραγούδια του.

Έχετε μία αγάπη για τα μιούζικαλ…

Είναι ένα είδος που το έχω σπουδάσει, έχω δουλέψει πάρα πολύ σε αυτό αλλά έτυχε τα τελευταία χρόνια να είμαι σε τέτοιου είδους θεατρικές παραστάσεις. Είναι ιδιαίτερή μου αγάπη και αδυναμία σαφέστατα, αλλά δεν είναι πάντα η επιλογή μου.

Ποιο το διαφορετικό στοιχείο που δίνει ένα μιούζικαλ στον θεατή;

Κρίνοντας από τη δική μας μουσική παράσταση βλέπουμε ότι αυτή την εποχή που δεν υπάρχουν χρήματα -κακά τα ψέματα- έρχονται ολόκληρες οικογένειες και σε τιμάνε με την παρουσία τους παρακολουθώντας την παράσταση. Γιατί παίζουν οι αγαπημένοι τους καλλιτέχνες σε συνδυασμό με ένα υπερθέαμα με ζωντανή μουσική, αγαπημένα τραγούδια και την ιστορία της Ελλάδας που είναι ένα θέμα που μας αγγίζει απόλυτα. Βλέπουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται -καλώς κακώς- και συγκινούνται. Το μιούζικαλ κάνει τον θεατή και ξεχνιέται, μπαίνει σε ένα ροζ σύννεφο.

Τι κρατάτε από τη συγκεκριμένη παράσταση;

Όλη την παράσταση κρατάω. Ερωτεύτηκα το κείμενο τόσο άμεσα μόλις το διάβασα και ξέρετε αυτό έχει να μου συμβεί από το «Βίρα τις Άγκυρες». Είναι μια παράσταση γεμάτη νοσταλγία και μας θυμίζει την ιστορία μας. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Το αξιοσημείωτο είναι ότι μαζεύει όλες τις ηλικίες. Ενώ είναι τραγούδια παλιά έρχονται οι νεότεροι και λένε «τι μάθημα ιστορίας είναι αυτό για εμάς; Δεν ξέραμε αυτό το γεγονός.». Και όλα αυτά μέσα από την μουσική με μια γλυκύτητα και εντιμότητα χωρίς καθόλου «δήθεν», εντυπωσιασμούς, φτερά και πούπουλα. Είναι παράσταση με ουσία.

Πως είναι να συνεργάζεστε με τον Γιάννη Μπέζο επί σκηνής;

Έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές, τον λατρεύω. Είναι ο πιο γενναιόδωρος άνθρωπος που υπάρχει πάνω στη σκηνή. Δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους έτσι γενναιόδωρους. Είναι αξιολάτρευτος, με τρομακτικό χιούμορ.

Ερμηνεύετε την Σοφία Βέμπο στην παράσταση, πως νιώθετε;

Κάνω την ιδέα του τραγουδιού της Βέμπο, που για εμένα είναι πολύ έντονο. Η συγκίνηση από αυτό το πάρε – δώσε με τον κόσμο είναι τεράστια. Υπάρχει η ανάγκη να μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε επιτέλους και να κοιτάξουμε μπροστά και να προχωρήσουμε. Αυτό νιώθω όταν ερμηνεύω το τραγούδι στη σκηνή. Έχουν ανάγκη οι άνθρωποι να θυμούνται την ιστορία τους για να προχωράνε μπροστά.

Επίσης κάποια στιγμή κάνετε ένα πέρασμα από τις προσωπικότητες της Ζωζώς Σαπουντζάκη και της Σπεράντζας Βρανά.

Η Ζωζώ είναι ακόμα τόσο λαμπερή και υπέροχη πάνω στη σκηνή. Εγώ είχα μεγάλη αδυναμία στη Σπεράντζα επειδή την γνώριζα προσωπικά. Ήμασταν γειτόνισσες στην Κυψέλη και μας συνέδεε φιλία. Η Σπεράντζα ήθελε να κάνω την ζωή της. Τελικά έφυγε και δεν προλάβαμε να το κάνουμε.

Πως και απέχετε από τα τηλεοπτικά πράγματα;

Πραγματικά, έτυχε. Δεν μου έχει γίνει κάποια πρόταση από αυτές τις καινούργιες σειρές. Μου λείπει η τηλεόραση, αλλά επειδή έχω ευτυχήσει στην καλή τηλεόραση δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω μία σύμβαση με κάτι λιγότερο ποιοτικά.

Πως βλέπετε την τρέχουσα πολιτική κατάσταση της χώρας;

Δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν έχω δει έναν άνθρωπο να βγαίνει να μιλά για αυτό τον τόπο και να τον αγαπάει πραγματικά. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο και όλοι μαζί κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό. Αυτό εμένα με πονάει πάρα πολύ, για το τι μέλλον αφήνουμε στα παιδιά μας.

Θεωρείτε ότι είναι δικαιολογημένη η απαξίωση της πολιτικής από τους νέους;

Εμείς φταίμε για αυτό. Δεν είναι τυχαίο όλο αυτό. Κάτι τα οδήγησε αυτά τα παιδιά, γιατί σου λένε «ότι και να ψηφίσω ίδιο θα είναι το αποτέλεσμα, οπότε ας μην πάω». Αυτό δεν είναι επ’ ουδενί λύση. Όταν δεν βλέπει φως από πουθενά ο νέος θα σηκωθεί και θα φύγει. Είναι λύση αυτή, να διώχνουμε τα παιδιά μας έξω; Από την μία λες να μείνουνε να αγωνιστούνε. Τι να κάνουνε πείτε μου με αυτή την ανεργία; Που να σταθούνε; Κάποτε γινότανε αγώνας να τελειώσει το παιδί τις σπουδές να φύγει από το σπίτι και τώρα επιστρέφουν τα παιδιά στο σπίτι. Αυτό είναι τρομαχτικό. Εγώ είμαι από την φύση μου πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, αλήθεια σας λέω τον τελευταίο καιρό λιγάκι έχω αρχίσει και σκοτεινιάζω. Δεν ξέρω από πού να πιαστώ.

Αν συναντούσατε κάποιον πολιτικό…

Δεν θέλω να συναντήσω κανένα, είναι όλοι για φτύσιμο. Και θέλω να πω και κάτι άλλο για τους πρόσφυγες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αλλά τέτοια ένταση και τέτοια δημοσιότητα γιατί δεν έχει πάρει η ελληνική οικογένεια που πεινάει τόσα χρόνια; Υπάρχουν τόσες φτωχές οικογένειες που πρέπει να βοηθηθούν, γιατί δεν έχει ενεργοποιηθεί κανένας για αυτά τα παιδιά; Με πονάει αυτό το πράγμα. Ναι, να βοηθήσουμε αλλά ας βοηθήσουμε πρώτα τους δικούς μας. Λιποθυμάει το παιδί που δεν έχει να φάει ένα κουλούρι. Έρανο για τον ένα, τηλεμαραθώνιο για τον άλλο κάντε και για εμάς κάτι. Θυμώνω βαθιά με όλη αυτή την κατάσταση.

Τι σας κάνει να χαμογελάτε;

Τα πάντα. Κάθε μέρα που περνάει και έχουμε την υγεία μας, μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας και κάτι να φάμε μου φέρνει χαρά και ευτυχία. Κάθε κουβέντα που ακούω από έναν περαστικό, μία μαθήτριά μου, ένα συνάδελφό μου κάθε καλό που δω να γίνεται από το να βοηθήσεις μία γριούλα να περάσει απέναντι τον δρόμο, να έρθει το παιδί από το σχολείο και να σου πει «μαμά, έκανα καινούργιες παρέες». Είδατε δεν λέω για βαθμούς, δεν με απασχολούν καθόλου, αλλού είναι η ουσία. Όλα μου φέρνουν χαμόγελο και καταρχήν ο ήλιος. Ξύπνησα μια μέρα και ήμουν χάλια, λέω τι κατάσταση είναι αυτή στη χώρα και βγαίνω έξω, βλέπω τον ήλιο και λέω μάλιστα! Όλοι ζηλεύουν και θέλουν να έρθουν εδώ και να μας κάνουν κομμάτια. Βλέπεις αυτό τον ήλιο, τη θάλασσα και λες «Παναγία μου, δεν υπάρχει πουθενά»!

Ποια η γνώμη σας για το πρόσφατο θέμα που ξέσπασε με το Φεστιβάλ Αθηνών;

Τι αηδίες είναι αυτές! Έχουμε τόσους αξιόλογους ανθρώπους στη χώρα να διευθύνουν ένα Φεστιβάλ πρέπει να έρθει κάποιος ξένος; Από εκεί ξεκινάμε. Δεν στέκομαι στα βιντεάκια και όλα αυτά. Μπόρα ήταν πέρασε. Αλλού έγκειται η συζήτηση. Τόσοι σημαντικοί άνθρωποι υπάρχουν σε αυτή τη χώρα. Φέρνεις ένα ξένο; Απαξιώνεις την αρχή του πολιτισμού.

Ένα μήνυμα για τους αναγνώστες του Lifebook;

Καλή δύναμη, όσο μπορούμε να κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου και να κοιτάζουμε τον ήλιο μας.

Πηγή: Lifebook.gr

Δείτε τις ειδήσεις από την Ανατολική Αττική και όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο στο irafina.gr.
Κάντε like στη σελίδα του irafina.gr στο Facebook
Ακολούθηστε το irafina.gr στο Twitter

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.