Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια. Ήταν μια ημέρα σαν σήμερα, 13 Ιανουαρίου, όταν «έσβησε» για πάντα ο Τζίμης Πανούσης. «Ο λάκκος με τ’ αστεία που σκάβω από παιδί, η τέλεια ληστεία που έχω σκαρφιστεί με σφίγγει σαν παπούτσι ντόπιο και μπαλωμένο, στο χείλος του Ζαλόγγου το τέλος περιμένω» τραγούδαγε το 1993 και εκείνο το τέλος ήρθε το 2018 καθώς η καρδιά του τον πρόδωσε και παρά τη γενναία μάχη που έδωσε δεν κατάφερε τελικά να βγει νικητής.
Ο Τζίμης Πανούσης που έλεγε «σε χάχανα και γέλια να χαθώ», δεν πρόκειται να «χαθεί» ποτέ αφού το έργο του, όσο βιτριολικό ή κακόγουστο κι αν ήταν για κάποιους, θα παραμείνει εδώ να μας θυμίζει την πληθωρική του παρουσία.
Ποιος ήταν ο Τζίμης Πανούσης
Κανονικά σε ένα αφιέρωμα στον Τζίμη Πανούση, θα έπρεπε να μιλάει μόνο το έργο του μέσα από τα δικά του λόγια. Ένας αντισυμβατικός καλλιτέχνης, ένας ευφυέστατος άνθρωπος, που δεν μιμήθηκε ποτέ κανέναν και έφτιαξε τη δική του σχολή στη σάτιρα, δεν έχει ανάγκη από βιογραφικά. Αξίζει όμως, να κάνουμε μια μικρή αναφορά στα πρώτα του χρόνια μόνο και μόνο για να φτάσουμε στην περίφημη παραίτησή του από την Εθνική Τράπεζα.
Ο Δημήτριος Πανούσης γεννήθηκε στους Αμπελόκηπους της Αθήνας στις 12 Φεβρουαρίου 1954 από μικρασιάτες πρόσφυγες γονείς. Ο πατέρας του ήταν πλανόδιος έμπορος. Πέρασε στη Νομική αλλά δεν τελείωσε ποτέ τις σπουδές του γιατί τον απορρόφησαν οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Προσλήφθηκε στην Εθνική Τράπεζα, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την ιδέα να κάνει καριέρα τραπεζοϋπαλλήλου, επειδή δεν τον σήκωνε το κλίμα.
«Πόσο να αντέξω να σημειώνω ότι το Αννόβερο έστειλε 1.000 δραχμές στην Κολοπετινίτσα; Ε, δεν άντεξα κι άρχισα να σημειώνω στην τύχη. Μετά από δύο χρόνια τους είχα κάνει πολύ μεγάλη ζημιά, αλλά έπαθα κι εγώ ο ίδιος ζημιά. Πρήστηκαν τα χέρια μου, έβγαλα μια μπάλα στο κεφάλι. Δεν ήταν μόνο πολιτική η παραίτηση, δεν μπορούσα να συνεχίσω εκ των πραγμάτων. Έπιανα δουλειά 7.45, συγκεντρωνόμουν, δούλευα, έλεγα θα ‘χει περάσει κάνα δίωρο, κοίταγα το ρολόι και ήταν 7.55», είχε πει.
Και μετά αφοσιώθηκε στις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Αρχικά από μικρούς θιάσους για να φτάσει στα μέσα της δεκαετίας του 1970 όπου δημιούργησε της Μουσικές Ταξιαρχίες. Ακολουθεί η σόλο καριέρα με τις συναυλίες, τις παραστάσεις σε μουσικές σκηνές, την τηλεόραση ακόμα και τον κινηματογράφο, στον «Δράκουλα των Εξαρχείων» του Νίκου Ζερβού. Μια πορεία με επιτυχίες που τον έκαναν αγαπητό, όχι σε όλους, αλλά σίγουρα στους περισσότερους, και τον οδήγησε μέχρι την Επίδαυρο.
Από αυτή την πορεία, ωστόσο, δεν έλειψαν και οι επικές κόντρες. Η μία ήταν με τον Γιώργο Νταλάρα. Μια κόντρα που ακόμα και από αυτή κατάφερε να βγει κερδισμένος. Μικρή σημασία έχει που έχασε στις δικαστικές αίθουσες όπου εμφανιζόταν πάντα με εκείνο το ειρωνικό, σχεδόν σαρδόνιο, χαμόγελο του, τα φαρδιά του ρούχα και το μούσι… σήμα κατατεθέν. «Γεννήθηκα με μούσι, δεν ξυρίστηκα ποτέ. Έχω φάει αποβολές, γιατί δεν ξυριζόμουν και δεν κουρευόμουν. Μια φορά μόνο είχα κάνει στην πλάκα στην πρώτη μου γυναίκα. Πήγα, ξυρίστηκα και έκατσα στο σαλόνι να την περιμένω. Μόλις μπήκε μέσα, με κοίταξε, έβαλε τα κλάματα και γύρισε μετά από δυο μέρες. Αυτή είναι η μόνη φορά που ξυρίστηκα. Ξυρισμένος δεν είμαι εγώ, μοιάζω με τον Μέσι», είχε πει ο ίδιος.
Μέχρι που η καρδιά του τον πρόδωσε. Πάνω στη σκηνή. Στο θρυλικό Κύτταρο. Εκεί κατέρρευσε και εκεί άκουσε το τελευταίο χειροκρότημα.
Δώδεκα ατάκες «φωτιά» του Τζιμάκου
«Η μοναδική μονή χωρίς σκάνδαλα είναι η μονή ταρίφα στα ταξί»
«Όπως είχε προφητεύσει ο συνάδελφός μου ο Παϊσιος, τον οποίο είχα γνωρίσει και προσωπικά, οι Φραγκολεβαντίνοι θα φοβηθούνε και θα ταραχθούν από την «κοφτερή ανατολή» που θ’ ανατείλει στην πατρίδα μας. Στ’ αγγλικά αυτό λέγεται «sharp east» δηλαδή «Σαρπιστ», που αν το διαβάσεις ανάποδα είναι “Τσίπρας”»
«Ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουραγών»
«Το επίπεδο που ζούμε είναι χαμηλό, αλλά δε φοβόμαστε θα πέσουμε κι άλλο»
«Πάμε για διαφημίσεις και σε λίγο και πάλι χαζοί»
«Αν σας πει κάποιος ότι ανήκει εις την Αριστερά, ρωτήστε τον: Αριστερά μπαίνοντας ή Αριστερά βγαίνοντας;»
«Η μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση είναι η συνωμοσία των κηφήνων της βουλής»
«Δεν έχουν συλλάβει ποτέ την αλήθεια, γιατί παίρνει αντισυλληπτικά»
«Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω νοσοκόμα. Να μην υποδύομαι την πάπια, αλλά να την κρατάω με θάρρος και να ανακουφίζω τους ασθενείς μου»
«Στη νέα τάξη πραγμάτων, μην ξεχνάτε ότι τα πράγματα είμαστε εμείς»
«Πίστευα και πιστεύω ότι δεν υπάρχει ειρήνη. Είναι κάποια διαλείμματα μεταξύ δύο πολέμων. Ακόμα και το σήμα της, τι είναι; Το περιστέρι. Ένας αρουραίος με φτερά»
«Η σάτιρα είναι ενάντια στην εξουσία».
reader.gr
