Πώς να γράψεις γιά ένα κομμάτι της ζωής σου που δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά? Εντάξει δεν είναι άνθρωπος ή σκύλος, αλλά μήπως και τα “ντουβάρια”, τα ρούχα και οι “λαμαρίνες” δεν είναι κομμάτια της ζωής μας?
Το θρυλικό ουζερί, καφενείο, μπυραρία, μεζεδοπωλείο (όπως θες πέστο) “Τηνιακό”, το έλεγαν όλοι, δεν υπάρχει πιά.
Το αγαπημένο στέκι γιά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Εκεί στην Αλεξάνδρας, απέναντι από το πεδίον του Άρεως λίγο πιό πάνω. Πρέπει να ήπιαν τη μπίρα, το ουζάκι, το ποτό, το καφεδάκι δεκάδες χιλιάδες αυτά τα 80 χρόνια που λειτούργησε και γαλούχησε στην αγνή παρέα γενιές και γενιές.
Έτσι σε ένδειξη αληθινού σεβασμού σε αυτό το ωραίο μέρος της Αθήνας, που αγάπησα θέλω να αφήσω λίγες λέξεις καρδιάς που θα μείνουν εσαεί στα καλώδια του διαδικτύου.
Κάθισα πρώτη φορά στο “Τηνιακό” τον Μάιο του 1983. Πώς το θυμάμαι? Απλό. Σε λίγες ημέρες έγραφα πανελλαδικές εξετάσεις και εκείνο το ζεστό ανοιξιάτικο – σαν καλοκαιρινό – απόγευμα πήρα τα βιβλία της ιστορίας και των λατινικών, ανέβηκα στο λεωφορείο της Ραφήνας από τη στάση Κόκκινο Λιμανάκι και κατέβηκα στη στάση “Σόνια”.
Κάτι φιλαράκια μου είχαν πει γιά ένα ωραίο στέκι με πολύ χαμηλές τιμές. Τι χαρτζιλίκι να είχα τότε, ούτε που θυμάμαι. Κανά πενηντάρικο, ίσως κατοστάρικο αν δεν τάχα φάει στη ντισκοτέκ το προηγούμενο βράδυ με το αμόρε. Έφτασα, πήρα μιά μπίρα και μιά μικρή ποικιλία. Ακόμη έχω στον ουρανίσκο το ψωμάκι με το λιωμένο τυρί, το λουκανικάκι και το κεφτεδάκι. Δεν νομίζω να διάβασα ούτε δέκα λεπτά γιατί ήρθαν κάτι γνωστοί, αγόρια και κορίτσια κι αρχίσαμε τις πλάκες και τα φλερτ. Πήγε βράδυ χωρίς να το καταλάβω. Από τότε “δέθηκα” με το “Τηνιακό”. Το άτιμο, δεν το περίμενα. Και πάντα ήταν “έθιμο” μετά τη γιορτή του βιβλίου στο πεδίον του Άρεως, εκεί γιά μπιρίτσα.
Τελευταία φορά πήγα πρόπερσι. Δεν ξέρω γιατί δεν με πήγε ο δρόμος δυό χρόνια. Και τώρα θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν το αποχαιρέτησα όπως έπρεπε. “Ορθιο”. Με γέλια και μεθυσμένα βλέμματα. Γεμάτο κόσμο. Κυρίως νεαρόκοσμο. Φοιτητόκοσμο. Μαθητόκοσμο. Όπως ήμουν κι εγώ κάποτε.
Ας είναι. Γειά σου ρε “Τηνιακό”. Ήσουν ζωντανό “πλάσμα”. Όχι μόνο γιά εμένα. Γιά αμέτρητους ανθρώπους. Πάει “έσπασε” κι αυτή η κλωστούλα των αναμνήσεων, παραμονές Χριστουγέννων. “Ανατινάχθηκε” άλλη μιά γέφυρα που με ένωνε με τα χρόνια της αθωότητας και της ανεμελιάς.
