Την Δευτέρα άνοιξε τις πόρτες της η Δημοτική Βιβλιοθήκη της Ραφήνας στον νέο φυσικό της χώρο το Πνευματικό και Πολιτιστικό Κέντρο.
Για κάποιο παράξενο λόγο αυτή η είδηση με γύρισε κάποια (πολλά) χρόνια πίσω. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Τότε που εγώ σαν πιτσιρικάς έζησα το άνοιγμα της πρώτης βιβλιοθήκης στη Ραφήνα.
Και δεν ήταν απλά μια βιβλιοθήκη, ήταν μία βιβλιοθήκη τρένο κυριολεκτικά!
Αναφέρομαι φυσικά στο παλιό βαγόνι που βρίσκεται απέναντι από το γήπεδο.
Το βαγόνι φιλοξενούσε την Παιδική Βιβλιοθήκη. Από την αρχή της λειτουργίας του αποτέλεσε πόλο-έλξης για τους μαθητές της Ραφήνας.
Βοήθησε σε αυτό η πρωτότυπη ιδέα του να μην είναι ένα απλό κτήριο αλλά ένα τρένο που από περιέργεια και μόνο ήθελες να μπεις μέσα για να το δεις αλλά και ότι βρισκόταν πολύ κοντά στο Δημοτικό Σχολείο, κάτι που ήταν βολικό για τους μαθητές που περνούσαν να το επισκέπτονται και να δανείζονται βιβλία.
Γρήγορα απόκτησε πολλούς πιστούς φίλους και θυμάμαι πολλές φορές να στριμώχνομαι μαζί με άλλους πιτσιρικάδες για να προλάβουμε και να διαλέξουμε το βιβλίο που θέλαμε.
Εκείνο το βαγόνι για μένα υπήρξε η αφορμή να «επιβιβαστώ» και να «ταξιδέψω» στον κόσμο του βιβλίου.
Η κατάσταση όμως σιγά-σιγά άρχισε να αλλάζει. Λόγω παλαιότητας ή πλημμελούς συντήρησης μπήκαν νερά της βροχής στο βαγόνι και καταστράφηκαν κάποια βιβλία.
Το βαγόνι άρχισε να εγκαταλείπεται. Κάποια στιγμή, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να άλλαξε η χρήση του και να φιλοξένησε για μικρό χρονικό διάστημα την Φιλαρμονική.
Μετά από αυτό εγκαταλείφτηκε οριστικά. Ένα βανδαλισμένο ποια, άδειο κουφάρι που δεν θυμίζει σε τίποτα το βαγόνι που έζησα εγώ. Το βαγόνι που έβλεπε τα πιτσιρίκια να πηγαίνουν στο σχολείο και τα περίμενε όταν σχόλαγαν.
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποια πρόβλεψη να αξιοποιηθεί το βαγόνι αυτό στο μέλλον. Απλά ήθελα να αναφέρω την ιστορία μας.
Υ.Γ Η ιδέα για την αξιοποίηση του βαγονιού ανήκε στον Στάθη τον Δημητρακό