Έναν χρόνο μετά τη φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου του 2018, δεκάδες άτομα εξακολουθούν να βρίσκονται χωρίς στέγη. Το Sputnik βρέθηκε στις εγκαταστάσεις του ΚΑΑΥ Αγίου Ανδρέα και συνομίλησε με τους πυρόπληκτους.
«Κάθε πρωί, πίνουμε τον καφέ μας, ανεβαίνουμε στο αυτοκίνητο και πάμε στο καμένο σπίτι. Και δουλεύουμε. Ό,τι έχει μείνει, το επισκευάζουμε. Ό,τι μπορούμε». Αυτή είναι η καθημερινότητα των δεκάδων πυρόπληκτων, οι οποίοι εξακολουθούν – έναν χρόνο μετά τη φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου του 2018 – να βρίσκονται στο… έλεος του Θεού.
Χωρίς σπίτι, χωρίς υπάρχοντα, μα πάνω απ’ όλα με νωπές μνήμες, περίπου 150 άτομα, που έχασαν τις περιουσίες τους στις φλόγες, φιλοξενούνται, από την πρώτη στιγμή, στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις του ΚΑΑΥ Αγίου Ανδρέα.
Βρίσκεται μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα από το Μάτι, όπου τα σημάδια της φονικής πυρκαγιάς διατηρούνται ανεξίτηλα, έναν χρόνο από εκείνο το τραγικό απόγευμα της 23ης Ιουλίου.
Το Sputnik επισκέφτηκε τις στρατιωτικές παραθεριστικές κατασκηνώσεις (ΚΑΑΥ) του Αγίου Ανδρέα, την ώρα του μεσημβρινού συσσιτίου. Το μενού περιείχε σπανακόρυζο, σαλάτα, ψωμί και φρούτο. Γύρω στη 1:30 το μεσημέρι, ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται και να στήνεται στην ουρά.
«Μένουμε σχεδόν έναν χρόνο εδώ. Από τα τέλη Ιουλίου. Δόξα τον Θεό, έχουμε ρεύμα, φαγητό. Έχουμε ένα δωμάτιο τέλος πάντων, που αυτό σημαίνει πολλά. Σημαίνει ζέστη (σ.σ. τον χειμώνα), σημαίνει δροσιά (σ.σ. το καλοκαίρι). Από θέμα διαμονής δεν έχουμε πρόβλημα», δηλώνει στην κάμερα του Sputnik η κα Μαίρη.
Η ίδια διαμένει στις εγκαταστάσεις του στρατού μαζί με τον άνδρα της. Το σπίτι τους υπέστη εκτεταμένες ζημιές. Έναν χρόνο μετά, οι εργασίες αποκατάστασης προχωρούν με ρυθμό…. χελώνας. «Το θέμα είναι να φύγουμε να πάμε σπίτια μας» σπεύδει να τονίσει.
«Το θέμα δεν είναι να μπω μόνο εγώ. Είναι να μπουν όλοι. Γιατί αν γυρίσω εγώ και είμαι μαζί με 20 καμένα σπίτια και δεν είναι κανένας άλλος, τι να το κάνω. Το θέμα είναι να μπούμε όλοι» αντιτείνει ο κ. Γιάννης, ο οποίος επίσης συγκαταλέγεται στα 150 άτομα, τα οποία διαμένουν στο ΚΑΑΥ Αγίου Ανδρέα.
Τόσο η κα Μαίρη, όσο και ο κος Γιάννης είναι άνεργοι. Το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να πληρώσουν ενοίκιο, ρεύμα, νερό ή φαγητό, είναι κάτι παραπάνω από ζωτικής σημασίας για τους ίδιους.
Η Ρένα, αντίθετα, είναι σε κάπως καλύτερη μοίρα. Παρότι το σπίτι της, το οποίο βρισκόταν στον οικισμό Αμπελούπολη (σ.σ. ανάμεσα στο ΚΑΑΥ και το Μάτι) ισοπεδώθηκε – στην κυριολεξία – από τη φωτιά, ευτυχώς δεν έχασε τη δουλειά της.
«Όταν είσαι λίγο αισιόδοξος, λες ότι περνάς καλά. Ασχολείσαι με τη δουλειά σου και ό,τι άλλο έχεις και λες “οκ, περιμένω να δω”. Τρέχω, το παλεύω και περιμένω να δω. Εργάζομαι ως καθηγήτρια στο τοπικό γυμνάσιο. Έχω ένα εισόδημα και επομένως, όπως ζούσαμε στα σπίτια μας, ζούμε και εδώ πέρα» επισημαίνει, μιλώντας στο Sputnik.
Εκτός από τους πυρόπληκτους στο Μάτι, στο ΚΑΑΥ Αγίου Ανδρέα σιτίζονται και οι πυρόπληκτοι του Νέου Βουτζά, οι οποίοι διαμένουν στις εγκαταστάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας, στο Ζούμπερι. Λίγα χιλιόμετρα πιο βόρεια δηλαδή.
«Είμαι ευχαριστημένος. (σ.σ. Το σπίτι) είναι 50 τετραγωνικά, έχουμε το μπάνιο μας, το φαγητό μας. Όλα είναι μια χαρά» υπερθεματίζει ο «δεύτερος» Γιάννης της παρέας. Αυτός είναι από τον Νέο Βουτζά.
Ο ίδιος έχει έρθει μαζί με τη γυναίκα του, τη Στέλλα, προκειμένου να παραλάβουν το μεσημεριανό γεύμα. Το μοναδικό του παράπονο είναι αναπάντεχο. «Κάθε βράδυ αναγκαζόμαστε και τρώμε κρέας, σουβλάκι». Το συσσίτιο του στρατού, γαρ.
Ο «πρώτος» Γιάννης – αυτός από το Μάτι – βέβαια, δεν συμμερίζεται τέτοιου είδους… προβλήματα. «Η φιλοξενία του στρατού είναι φανταστική. Από την πρώτη μέρα που ήρθαμε, όλο το προσωπικό ήταν κοντά μας και μας φέρθηκε όσο το δυνατόν καλύτερα. Ό,τι πρόβλημα είχαμε, ήταν δίπλα μας», εξιστορεί στην κάμερα του Sputnik.
Αν και δεν έχει ούτε έναν «κακό λόγο» να πει για τον στρατό, τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί ξεπηδούν αβίαστα: «Πώς μπορεί να είναι η καθημερινότητά σου, όταν σ’ ένα δωμάτιο μπορεί να είναι δύο, τρία ή και τέσσερα άτομα;».
«Περιμέναμε στη θάλασσα γύρω στις έξι ώρες»
Η πύρινη λαίλαπα «έπιασε» τον κ. Γιάννη στο σπίτι. «Βγήκα από το σπίτι στις 18:10 για να δω πού βρίσκεται η φωτιά. Νομίζαμε ότι βρίσκεται στον Νέο Βουτζά και ξαφνικά, αφού ανεβαίνω προς τη λεωφόρο (σ.σ. Μαραθώνος), βλέπω ότι η φωτιά βρίσκεται στο Μάτι» επισημαίνει, ανακαλώντας τις μνήμες από την 23η Ιουλίου.
Και συνεχίζει: «Έκανα όπισθεν, είδα τη μαυρίλα και γύρισα σπίτι. Πήρα τους γονείς μου και προσπάθησα να φύγω προς την παραλία. Σε κάποια στιγμή μπλόκαρε (σ.σ. ο δρόμος), κάτω στην Αργυρά Ακτή. Δεν έβλεπα τίποτα. Τους βούτηξα (σ.σ. τους γονείς) και περάσαμε σε μία θάλασσα, στα “Σκαλάκια”. Υπήρχε πανικός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλο για να σωθεί. Σωθήκαμε στο λεπτό».
Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν ανατριχιαστικές. «Περιμέναμε γύρω στις έξι ώρες μέσα στη θάλασσα. Περίπου στις 12:00 το βράδυ είδα έναν φακό κάποιου αστυνομικού και του φώναξα. Ήμασταν περίπου 50-60 άτομα μέσα στη θάλασσα. Οι αστυνομικοί μάς ανέβασαν όλους πάνω, μας πήγαν στο λιμανάκι της Αργυράς Ακτής και με σκάφη πήγαμε στη Ραφήνα».
Γύρω στις 2:00 τα ξημερώματα, η περιπέτεια του κ. Γιάννη και των γονιών του έβαινε προς το τέλος της. Ο ίδιος διακομίστηκε στο νοσοκομείο, καθώς αντιμετώπισε αναπνευστικό πρόβλημα.
Κάποια στιγμή, όμως, πήρε εξιτήριο και έτσι, γύρισε στο Μάτι. «Γύρισα να δω τι γίνεται και αντίκρυσα έναν πόλεμο. Αυτό που ζήσαμε εκείνη την ημέρα δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς, ούτε μπορούμε να το περιγράψουμε με λόγια. Δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε, ούτε να φύγει από τη μνήμη μας. Εκεί ήταν η ζωή μας. Κάηκε η ζωή μας».
Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή εκείνων των ωρών;
«Όλα έγιναν σ’ ελάχιστα λεπτά. Κάποια στιγμή βρισκόμασταν στο αμάξι και κατεβαίναμε προς την παραλία. Σε μία στιγμή παρατάω το χέρι από το τιμόνι και λέω “πάει τελειώσαμε, καήκαμε και οι τρεις μαζί”. Και σ’ ένα λεπτό μέσα, παίρνω μια δύναμη, κάνω τον σταυρό μου και προχωράω και λέω “θα σωθούμε”».
Και πράγματι, σώθηκαν.
«Ζήτησα τη βοήθεια ψυχολόγου»
H κυρία Μαίρη, την ώρα της μεγάλης φωτιάς, βρισκόταν στο σπίτι μαζί με τον άνδρα της. «Βλέπαμε τον καπνό που ερχόταν από τον Νέο Βουτζά. Φώναζα στον άνδρα μου να φύγουμε, γιατί αυτά δεν ήταν μποφόρ, ήταν ανεμοστρόβιλος. Ο άνδρας μου έλεγε, όπως και πολλοί άλλοι, “μπα δεν” (σ.σ. θα φτάσει η φωτιά)».
Όμως, η πραγματικότητα αποδείχθηκε διαφορετική. «Μέχρι που ξαφνικά (…) βλέπω το δέντρο της αυλής να έχει πιάσει φωτιά. Και τότε του λέω (σ.σ. του άνδρα της) φεύγουμε. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, αρπάζουμε και μία γειτόνισσα και περνάμε μέσα από τη φωτιά. Γιατί πέρα από το δέντρο της αυλής, είχαν πιάσει φωτιά και άλλα πεύκα».
Η ιστορία της είναι πανομοιότυπη με τις ιστορίες εκατοντάδων άλλων κατοίκων της περιοχής. «Φύγαμε κατευθείαν προς τη θάλασσα και δυστυχώς στρίψαμε προς Ραφήνα, προς την Αργυρά Ακτή. Το πώς σωθήκαμε ήταν για ένα χιλιοστό, για δευτερόλεπτα που δεν κόλλησε το αυτοκίνητο. Ήταν καθαρά θέμα τύχης. Όπως τύχη ήταν και τα σπίτια, έτσι ήταν και οι άνθρωποι. Εμείς φύγαμε οδικά και καταφύγαμε στο λιμάνι της Ραφήνας».
Η νύχτα της 23ης Ιουλίου ήταν δύσκολη τόσο για την κυρία Μαίρη, όσο και για τον άνδρα της. «Γύρισα την επόμενη ημέρα το πρωί, στις 7:00. Αυτό που φοβόμουν ήταν για τα γατάκια μου. Φοβόμουν τι θα αντικρύσω. Ευτυχώς τα ζωάκια είχαν χωθεί κάτω από το υπόγειο, στη σκάλα».
«Έκαιγε ο τόπος. Όλα έκαιγαν. Άσχημη μυρωδιά. Μπαίναμε μέσα στα καμένα και ψάχναμε για αντικείμενα, πράγματα, ο,τιδήποτε αναμνηστικό. Ήμασταν με καμένα ρούχα. Μέσα στις καύτρες» θυμάται η ίδια, με τις μνήμες να ξεπηδούν αυτόματα.
Το σπίτι της κας Μαίρη, αν και αρχικώς χαρακτηρίστηκε «κόκκινο» (δηλαδή «μη κατοικήσιμο» και «κατεδαφιστέο»), τελικά χαρακτηρίστηκε ως «κίτρινο» (δηλαδή «μη κατοικήσιμο» αλλά «μη κατεδαφιστέο»). «Το περίμενα για το σπίτι. Θα μου έκανε εντύπωση αν είχε σωθεί. Το περίμενα. Ήξερα ότι θα πάω και θα βρω το σπίτι σμπαράλια».
Η ίδια εξακολουθεί να «παλεύει» να ξεπεράσει το σοκ.
«Μπορεί κάτι να το περιμένεις, αλλά ταυτόχρονα να μην το έχεις συνειδητοποιήσει. Εμένα άρχισε να με “πιάνει” και να ζητήσω τη βοήθεια από την ψυχολόγο τον Ιανουάριο. Με έπιανε και έλεγα, “Μαίρη τι θα γίνει, εδώ θα μένεις σ’ ένα δωμάτιο;”».
«Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω»
Ο «δεύτερος» Γιάννης, αυτός από τον Νέο Βουτζά, την ώρα της φωτιάς δεν βρισκόταν στο σπίτι, αλλά στο νοσοκομείο. «Τα παρακολουθούσα από την τηλεόραση. Η γυναίκα μου ήταν στο σπίτι και τη γλίτωσε στο παρά πέντε. Στον δρόμο μας κάηκαν 17 αυτοκίνητα και τρεις γυναίκες. Και απέναντι άλλες δύο, που ήταν γνωστές μας».
Παρακολουθώντας τα γεγονότα από το κρεβάτι του νοσοκομείου και γνωρίζοντας ότι η γυναίκα του, η κυρία Στέλλα, βρισκόταν στο σπίτι, η αγωνία και ο φόβος του ήταν ακόμη μεγαλύτερος.
«Είχα τρελαθεί. Μιλούσα στο τηλέφωνο μαζί της και μου έλεγε “δεν μπορώ να βγω”. “Άσε τη φωτιά να περάσει και ακολούθα την από πίσω”» ήταν η συμβουλή που της έδωσε.
Η κυρία Στέλλα δεν ήθελε να μιλήσει στην κάμερα. Ωστόσο, ήταν πρόθυμη να μοιραστεί την εμπειρία της. «Μόνο και μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω» ήταν η πρώτη της κουβέντα. Το σπίτι ήταν διώροφο. Μόλις είδε τις φλόγες να πλησιάζουν, έκλεισε όλα τα παράθυρα και τις πόρτες. Αφού τηλεφώνησε στον σύζυγό της, ανέβηκε στον δεύτερο όροφο.
«Όταν είδα τη φωτιά να περνάει, ακολούθησα τη συμβουλή του άνδρα μου. Κατέβηκα τις σκάλες και προσπάθησα να βγω από το σπίτι. Ο κάτω όροφος ήταν γεμάτος καπνός. Είχαν αρπάξει φωτιά δύο δωμάτια. Βάζω στο πρόσωπό μου μία μπλούζα, πέρασα μέσα από τους καπνούς και χωρίς να το καταλάβω, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, βγήκα στον δρόμο». Αφού περπάτησε λίγα μέτρα, έκανε σήμα σ’ ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, το οποίο σταμάτησε. «Μπήκα μέσα και έτσι σώθηκα».
«Ο Θεός τη φύλαξε» σπεύδει να προσθέσει ο κ. Γιάννης, ο οποίος παρακολουθεί τη συζήτηση.
Κάποια στιγμή, ο ίδιος πήρε εξιτήριο και επέστρεψε στον Νέο Βουτζά, προκειμένου να διαπιστώσει ιδίοις όμασι το μέγεθος της καταστροφής. «Δεν ήθελα να δω το σπίτι. Δεν μπορείς, δεν θέλεις να το δεις. Δεν σου κάνει η καρδιά. Θλίβεσαι, πνίγεται η καρδιά σου».
«Πήγα να πιω μία μπύρα»
Το σπίτι της κυρίας Ρένας βρισκόταν στον οικισμό Αμπελούπολη. Ανάμεσα στο Μάτι και τον Άγιο Ανδρέα. Εκείνη την ημέρα είχε πάει για μπάνιο στο Κόκκινο Λιμανάκι. Από το μεσημέρι η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, λόγω των καπνών, οι οποίοι προέρχονταν από το μέτωπο της Κινέτας.
«Στις 16:50 μου έστειλε μήνυμα ένας φίλος και μου είπε ότι έπιασε φωτιά στην Πεντέλη και πηγαίνει παράλληλα με τις βουνοκορφές προς Νέο Βουτζά». «Πρόσεχε, ετοιμάσου γιατί η φωτιά έρχεται» ήταν η συμβουλή που της έδωσε. Χωρίς δεύτερη σκέψη, η κα Ρένα την ακολούθησε. Και αυτό ενδεχομένως, της έσωσε τη ζωή.
«Σ’ ένα βαλιτσάκι βάζω δύο ρούχα, κάτι κούτες με τα απαραίτητα έγγραφα, τα σκυλιά και 19:45 έφυγα. Χωρίς να περιμένω να φθάσει η φωτιά. Αλλά στις 21:00 έφτασε. Ήρθα με ένα αυτοκίνητο της πυροσβεστικής στις 21:15 και είδα το σπίτι μου να καίγεται. “Ασ’ το, ρίξε στο απέναντι να σωθεί το διώροφο” είπα στους πυροσβέστες» ανακαλεί στη μνήμη της.
«Εκείνη τη στιγμή δεν ένιωσα τίποτα. Περίπου 15 λεπτά μετά λύγισα, ξέσπασα. Αλλά εκείνη την ώρα ήμουν άδεια. Πήγα στο λιμάνι της Νέας Μάκρης, πήρα μία μπύρα για να “στανιάρω” και έκλαψα όσο δεν μπορούσα άλλο. Και μετά τίποτα».
«Στη 1:30 το βράδυ, έκανα βόλτες σ’ όλα τα στενά για να δω. Δεν μπορείς να τα βάλεις με τα στοιχεία (σ.σ. της φύσης). Μπορείς; Την επόμενη μέρα έφυγα και πήγα στη Θεσσαλονίκη. Γιατί δεν άντεχα άλλο» καταλήγει η κα Ρένα.
Οι άδειες που… δεν εκδίδονται
Σήμερα, έναν χρόνο μετά, στο ΚΑΑΥ Αγίου Ανδρέα διαμένουν επίσημα 150 άτομα. Όλοι τους πυρόπληκτοι από το Μάτι. Βέβαια, ανεπίσημα ο αριθμός τους είναι περίπου ο μισός. Περίπου 70-80 άτομα, τα οποία θεωρούνται άστεγα, διαμένουν είτε σε κάποιο συγγενικό σπίτι, είτε σε κάποιο δεύτερο σπίτι. Την ίδια ώρα, ορισμένες δεκάδες άτομα, πυρόπληκτοι από τον Νέο Βουτζά, έχουν εγκατασταθεί στις θερινές κατασκηνώσεις της Πολεμικής Αεροπορίας, στο Ζούμπερι Αττικής.
Όλοι τους γευματίζουν στο ΚΑΑΥ Αγίου Ανδρέα. Το φαγητό ετοιμάζεται το πρωί σε στρατόπεδο της Αθήνας, συσκευάζεται και στη συνέχεια, μεταφέρεται με όχημα τους ελληνικού στρατού. Το ίδιο συμβαίνει και το βράδυ.
Παρότι η καθημερινότητα τόσο στον Άγιο Ανδρέα όσο και στο Ζούμπερι πληροί όλες τις αναγκαίες προδιαγραφές και ανταποκρίνεται στις άμεσες ανάγκες των πυρόπληκτων, όλοι τους ανεξαιρέτως δεν βλέπουν την ώρα να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ωστόσο, για να καταστεί αυτό πραγματικότητα, απαιτούνται ακόμη πολλά πράγματα.
«Το θέμα είναι να φύγουμε να πάμε σπίτια μας» διαμηνύει, σε κάθε τόνο, η κα Μαίρη.
Οι κρατικές υπηρεσίες, την επομένη της φονικής πυρκαγιάς, προχώρησαν στην καταγραφή και στην απογραφή των ζημιών. Τα σπίτια αξιολογήθηκαν ως «πράσινα», «κίτρινα» και «κόκκινα», ανάλογα με την έκταση των ζημιών. Στα «πράσινα» οι κάτοικοι διαμένουν κανονικά, χωρίς πρόβλημα. Τα «κίτρινα» διαθέτουν εκτεταμένες ζημιές και χρήζουν επισκευής. Τα «κόκκινα» πρέπει να κατεδαφιστούν.
Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις («κίτρινα» και «κόκκινα»), η έναρξη των εργασιών προϋποθέτει την έκδοση άδειας. Έναν χρόνο μετά, σύμφωνα με τους κατοίκους, οι άδειες που έχουν εκδοθεί είναι μόλις λίγο πάνω από 100. Και αφορούν κυρίως, τα «κίτρινα». Η καθυστέρηση είναι πολύ μεγάλη, και αυτό εξοργίζει τους πυρόπληκτους.
«Αυτό που ζητάμε είναι άμεση αποκατάσταση όλων των σπιτιών. Ο κόσμος να μπει ξανά στα σπίτια του, όπως ήταν πριν» διαμηνύει ο κ. Γιάννης από το Μάτι.
Από την πλευρά του, ο δήμαρχος της Ραφήνας, Ευάγγελος Μπουρνούς, ανεβάζει τον αριθμό των εκδοθεισών αδειών σε 300. Παρ’ όλα αυτά, επιβεβαιώνει ότι «μέχρι σήμερα δεν έχει χτιστεί ούτε ένα σπίτι απ’ αυτά που θέλουν ολική ανακατασκευή»
«Έχουν γίνει επεμβάσεις επιδιόρθωσης σε αρκετά σπίτια – απ’ αυτά που είχαν πληγεί και δεν ήταν κατοικήσιμα – και πλέον έχουν καταστεί κατοικήσιμα. Και μένουν να γίνουν σε σπίτια που θεωρούσαμε ότι δεν έχουν προβλήματα, αλλά ο χειμώνας ανέδειξε διάφορα προβλήματα, όπως υγρασία και άλλα» σπεύδει να συμπληρώσει, μιλώντας στο Sputnik.
Όσον αφορά τα «κόκκινα», η κατάσταση περιγράφεται ως… δραματική. Έχουν εκδοθεί ελάχιστες άδειες, μόλις δύο, και όσες κατεδαφίσεις έχουν υλοποιηθεί, πραγματοποιήθηκαν από δωρεές ιδιωτών.
Πέραν της κωλυσιεργίας στις εκδόσεις άδειας, ένα ακόμη μείζον πρόβλημα συνίσταται και στο ύψος των χρημάτων της αποζημίωσης.
Τα χρήματα είναι συγκεκριμένα και χορηγούνται ανάλογα με τα τετραγωνικά του σπιτιού. Η πρώτη δόση εκταμιεύεται μαζί με την έκδοση της άδειας. Ωστόσο, η δεύτερη δόση χορηγείται στους δικαιούχους αφότου ολοκληρωθούν οι επισκευές.
«Πρέπει να βρω τον οποιοδήποτε τεχνίτη… να του πω πάρε τώρα 5 και τα υπόλοιπα 5 θα στα δώσω πιο μετά, όταν πάρω τα χρήματα. Αυτό δεν γίνεται» επισημαίνει ο κ. Γιάννης, ο οποίος – όντας άνεργος και με μηδενικό εισόδημα – αδυνατεί να ξεκινήσει τις εργασίες επισκευής του σπιτιού του.
Μάλιστα, αν κάποιος διαθέτει διώροφο σπίτι, είναι υποχρεωμένος να αποκαταστήσει τις ζημιές και στους δύο ορόφους. Διαφορετικά δεν πρόκειται να λάβει τα χρήματα. Και όλα αυτά σε χρονικό περιθώριο μόλις τεσσάρων ετών. Αυτή είναι η προθεσμία για την ολοκλήρωση των εργασιών.
«Τρώμε από τα έτοιμα»
«Εμείς έχουμε πάρει άδεια. Έχουμε “κίτρινο” σπίτι. Πάρα πολλές ζημιές. Τα χρήματα είναι ψίχουλα, λιγοστά. Έχουμε περιθώριο τέσσερα χρόνια να το φτιάξουμε. Αλλά δεν ξέρω, αν με τα χρήματα που δίνονται, θα μας φτάσουν» λέει στο Sputnik η κα Μαίρη.
Η ίδια καλείται να φτιάξει ένα διώροφο σπίτι, 210 τετραγωνικών μέτρων. Και τα έσοδα είναι μηδενικά. «Μου έχουν δώσει 40.000 ευρώ. Δεν εργάζομαι αυτή την περίοδο, ενώ και ο άνδρας μου έχει μείνει άνεργος. Ήταν μηχανολόγος και του κάηκαν όλα τα εργαλεία».
Τον Αύγουστο θα υποβάλλει αίτηση συνταξιοδότησης και επομένως, το ζευγάρι θα αρχίσει να έχει ορισμένα έσοδα. Μέχρι τότε όμως;
«Τρώμε από τα έτοιμα. Τα όσα μάς έδωσαν δεν φτάνουν. Εγώ θα χρειαστώ και τα 4 χρόνια που μου δίνουν (σ.σ. μέχρι να φτιάξω το σπίτι). Σιγά σιγά, αν μείνω εδώ, λίγο από τη σύνταξη του άνδρα, από ο,τιδήποτε, ώστε να μην έχω έξοδα, και σιγά σιγά να πάρω το λιγότερο δυνατό δάνειο, προκειμένου να τελειώσω το σπίτι. Αυτό θα κάνει και ο περισσότερος κόσμος».
Ο κ. Γιάννης από τον Νέο Βούτζα, πέραν της τύχης του να μη βρίσκεται στην περιοχή την ημέρα της τραγωδίας, είναι «τυχερός» και σε κάτι ακόμη. Είναι συνταξιούχος και έτσι, διαθέτει μηνιαίο εισόδημα.
Η άδεια επισκευής αγνοείται… ακόμη. Παρ’ όλα αυτά, κάθε πρωί ξυπνάει, πηγαίνει στο καμένο σπίτι και κάνει ό,τι μπορεί.
«Κάθε πρωί, πίνουμε τον καφέ μας, ανεβαίνουμε στο αυτοκίνητο και πάμε στο καμένο σπίτι. Και δουλεύουμε. Ό,τι έχει μείνει, το επισκευάζουμε. Ό,τι μπορούμε. Προσωπικά πιστεύω ότι θα μπω σε δύο χρόνια. Έκανα 15 χρόνια για να το φτιάξω. Δεν φτιάχνονται έτσι εύκολα τα σπίτια».
Η «πληγή» των αυθαιρέτων
Στη χειρότερη θέση όλων βρίσκεται η κα Ρένα. Το σπίτι της, το οποίο έχει κατεδαφιστεί, ήταν αυθαίρετο. Όπως και αρκετά ακόμη στην περιοχή.
«Παρότι τα οικόπεδα είναι μεγάλα, ήταν αυθαίρετα. Οι μπαμπάδες μας έχτισαν αυθαίρετα, τα πήραμε εμείς και τα επεκτείναμε για να μείνουμε με τις οικογένειές μας. Καταλήξαμε να καούμε τώρα και μας λένε είστε δάσος και γιατί χτίσατε μέσα στο δάσος» καταγγέλλει, μιλώντας στο Sputnik.
Η ίδια αναμένει το νέο «ειδικό χωρικό σχέδιο», μέσω του οποίου επιχειρείται να δοθεί νομική λύση στο ζήτημα των αυθαιρέτων.
«Μας έχουν πει να περιμένουμε. Είμαστε τελείως μετέωροι» υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων. «Πρέπει να ξαναφτιάξω το σπίτι μου. Και αν δεν γίνει νόμιμα, θα γίνει παράνομα. Πρέπει να βρεθεί μία λύση, το θεωρώ πολύ άδικο όλο αυτό».
Η αισιοδοξία δεν χάνεται
Παρά τα δεινά, παρά την εμπειρία της φονικής πυρκαγιάς, παρά την απώλεια των σπιτιών τους και κυρίως, παρά το ψυχολογικό βάρος της κατάστασης, στην οποία έχουν περιέλθει, οι κύριοι Γιάννηδες, η κα Μαίρη και η κα Ρένα δεν χάνουν την ελπίδα τους. Και αισιοδοξούν!
«Αν δεν τα αντιμετωπίσεις με αισιοδοξία, έχεις πεθάνει» είναι το μήνυμα της κα Ρένας. «Τώρα φτιάχνω τον κήπο στο καμένο σπίτι. Έχω τα σκυλιά μου, τα δέντρα και τα λουλούδια μου. Και εκεί που υπάρχει το καμένο τσιμέντο, ελπίζω να γίνει ξανά το σαλέ μου»
«Το σημαντικό είναι ότι έχω την υγειά μου. Έχω τα χέρια μου και τα πόδια μου και προσπαθώ να φτιάξω ξανά το σπίτι μου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό» υπερθεματίζει ο κ. Γιάννης από τον Νέο Βουτζά.
Και αυτό πράγματι είναι το πιο σημαντικό. Γιατί τα σπίτια ξαναχτίζονται. Οι περιουσίες ξαναγίνονται. Τα λουλούδια ξαναφυτρώνουν. Οι άνθρωποι όμως, που «χάθηκαν» τόσο άδικα, δεν επιστρέφουν.
sputniknews.gr
