Μπορεί η τραγωδία και οι ευθύνες της να κυριαρχούν στην πολιτική και κοινωνική ζωή ολόκληρης της χώρας όμως η μνήμη συντηρείται από τους απλούς ανθρώπους, από όλους αυτούς που έζησαν τις εφιαλτικές στιγμές αλλά και από τους υπόλοιπους που μεταφέρουν από στόμα σε στόμα τις φρικτές μαρτυρίες.
Και ίσως αυτός είναι ο μοναδικός και ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να μην ξεχαστεί ποτέ η μέρα εκείνη που σημάδεψε τη ζωή όλων μας και που μας έκανε να σκύψουμε βουρκωμένοι το κεφάλι.
Μπορεί να υπάρξουν συνέπειες για όσα δεν έγιναν εκείνη τη μέρα όμως η λησμονιά για την τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018 δεν έχει καμία θέση στις συνειδήσεις όλων μας.
Ο Γιώργος Στάικος είναι ο ιδιοκτήτης της εταιρείας ACTION CLUB HELLAS που διατηρεί σχολή ναυαγοσωστών αλλά παράλληλα παρέχει και τις υπηρεσίες του με ναυαγοσώστες σε πολλές παραλίες και της Ανατολικής Αττικής.
Εκείνο το απόγευμα είχαν μόλις τελειώσει οι βάρδιες των συνεργατών τους και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι είχαν πάρει τον δρόμο της επιστροφής στα σπίτια τους.
Ήταν περίπου 6 μ.μ. όταν χτύπησε το τηλέφωνό του. Ήταν από το Λιμεναρχείο. «Υπάρχει μεγάλη φωτιά στο Μάτι. Κινδυνεύει κόσμος. Μπορείτε να πάτε να τους φέρετε από την παραλία;» ήταν η ερώτηση.
Η απάντηση του Γιώργου Στάικου ήταν αυτόματη: «Ετοιμαζόμαστε και φεύγουμε»!
Αμέσως σήμανες συναγερμό σε όλα τα στελέχη του ActionClubHellas. «Πολλοί γύρισαν από τα σπίτια τους παρά την κούραση της ημέρας. Άλλοι έκαναν αναστροφή στον δρόμο και επέστρεψαν».
«Καταφέραμε να στελεχώσουμε δύο σκάφη ένα από το λιμάνι της Αρτέμιδας και ένα από το λιμάνι της Ραφήνας» συμπλήρωσε.
«Κατευθυνθήκαμε προς το Μάτι. Παρότι ακόμη ήταν μέρα ο κόσμος είχε σκοτεινιάσει. Η κατεύθυνση του δυνατού αέρα από τη στεριά προς τη θάλασσα έφερνε τον καπνό στα πρόσωπά μας. Δεν μπορούσαμε ούτε να δούμε ούτε να ανασάνουμε» συνέχισε.
«Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε. Βλέπαμε τους καπνούς και τις φλόγες όμως το μυαλό μας δεν μπορούσε να πιστέψει τέτοια τραγωδία. Λόγω του μεγέθους των σκαφών μας δεν μπορούσαμε να φτάσουμε πολύ κοντά στην ακτή. Έρχονταν μικρότερες βάρκες με κόσμο και μας έφερναν ανθρώπους. Μόλις γεμίζαμε πηγαίναμε στην Αρτέμιδα και στη Ραφήνα για να τους αφήσουμε».
«Οι συνθήκες δεν ήταν εύκολες. Ο αέρας γινόταν κατά διαστήματα όλο και πιο δυνατός. Κάποια στιγμή πρέπει να είχαμε 10 μποφόρ. Προσπαθούσαμε όμως».
Η φωνή του Γιώργου Στάικου αρχίζει να σπάει παρότι όλα αυτά τα διηγείται δύο ολόκληρα χρόνια μετά την ανείπωτη τραγωδία: «Είχε πια αρχίσει να σκοτεινιάζει για τα καλά. Ο καπνός το ίδιο πηχτός. Διακρίναμε πολλές εστίες φωτιάς στην παραλία. Κάποια στιγμή από ένα μεγαλύτερο σκάφος του Λιμενικού μας ζήτησαν να έρθουμε κοντά. Πάνω στο δικό μας ανέβηκαν ΟΥΚάδες (σ.σ.: Της Ομάδας Υποβρυχίων Καταστροφών). “πρέπει να βγούμε στην ακτή να δούμε και να βοηθήσουμε” μας είπαν. Χωρίς δεύτερη σκέψη κατευθυνθήκαμε στην παραλία. Φτάσαμε στη “Χρυσή Ακτή”. Ανάψαμε τους φακούς. Προσπαθήσαμε να ανεβούμε προς τον δρόμο. Σε ένα μονοπάτι παράλληλο με τη θάλασσα αντικρίσαμε μια γυναίκα μπρούμυτα στο έδαφος μισοκαμμένη. Ήταν μεγάλης ηλικίας.Προφανώς έχασε τις αισθήσεις της από την κάπνα σωριάστηκε εκεί και πέρασαν από πάνω της οι φλόγες».
Με τρεμάμενη φωνή συνέχισε: «Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τα πάνω. Με τους φακούς φωτίζαμε όπου νομίζαμε. Παράλληλα όμως υπήρχαν και πολλές εστίες που έκαιγαν και φώτιζαν απόκοσμα τα διάφορα σημεία. Φτάσαμε στον δρόμο με τα καμένα αυτοκίνητα. Κοιτούσαμε και δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι βλέπαμε. Και οι σκληροί ΟΥΚάδες είχαν σαστίσει από το θέαμα. Πλησιάσαμε ένα αυτοκίνητο καμένο με μισάνοιχτη τη μπροστινή πόρτα. Ρίξαμε μέσα τους φακούς. ΠΑΓΩΣΑΜΕ. Στο πίσω κάθισμα βρισκόταν ένα μικρό παιδί απανθρακωμένο εντελώς»!
Ο εφιάλτης μόλις είχε ξεκινήσει. Από εκείνη την ώρα και μετά τα σκάφη του Action Club Hellas γέμιζαν με ζωντανούς που είχαν ξεφύγει αλλά και με σακούλες με πτώματα αυτών που δεν τα είχαν καταφέρει.
«Τους ζωντανούς τους μεταφέραμε στο μεγάλο λιμάνι της Ραφήνας για καταμέτρηση. Τις σορούς στο μικρότερο λιμανάκι, εκεί που είναι τα μικρά σκάφη και οι βάρκες. Το κλίμα εκεί ειδικά ήταν πολύ βαρύ. Έβλεπες όταν έφταναν εκεί σκάφη και βάρκες με νεκρούς να αλλοιώνονται τα πρόσωπα όλων όσοι βρίσκονταν στο σημείο. Ακόμη κι όταν αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει, το μυαλό μας δεν μπορούσε να το δεχτεί»,, ανέφερε ο Γιώργος Στάικος.
«Είχε αρχίσει να χαράζει. Η κούραση ήταν μεγάλη για όλους μας. Όμως ένα περίεργο πράγμα. Το σοκ ήταν τέτοιο που μας έκανε να μην τη νιώθουμε. Συνεχίζαμε να πηγαινοερχόμαστε στην ακτές του Ματιού ψάχνοντας συνέχεια. Για ζωντανούς αλλά και για νεκρούς. Κι όταν πλησιάζαμε έναν ζωντανό ανασαίναμε με ανακούφιση. Κι όταν βρισκόμασταν μπροστά σε έναν καμένο νεκρό βυθιζόμασταν πάλι στην απελπισία της καταστροφής».
Εκείνο το δωδεκάωρο, από τις 6 το απόγευμα της Δευτέρας 23 Ιουλίου έως τις 6 το πρωί της Τρίτης 24 Ιουλίου «ζήσαμε όλοι πολλές ζωές» πρόσθεσε ο Γιώργος Στάικος. «Αναστηθήκαμε και πεθάναμε πολλές φορές ανάμεσα στους πανικοβλημένους συνανθρώπους μας που κατέβαιναν όπως – όπως, με τον τρόμο στα μάτια, βήχοντας ή με κομμένη από τους καπνούς, ανάσα ή μισόγυμνοι αφού δεν είχαν καταφέρει να σώσουν ούτε τα ρούχα που φορούσαν περνώντας μέσα από τις φλόγες».
Ο Γιώργος Στάικος και οι υπόλοιποι συνεργάτες του, ο Δημήτρης Βεντούρης, ο Κώστας Καμπούρης, ο Στάθης Καρυδάκης, ο Κώστας Αριστείδου, ο Γιάννης Μεταλλίδης, ο Ανδρέας Σταυρίδης και η Βαλέρια Βακουλένκο έδωσαν κάτι παραπάνω από την ψυχή τους εκείνες τις ώρες.
Και τις επόμενες ημέρες ήταν εκεί ψάχνοντας για νεκρούς. Έζησαν ώρα με την ώρα τον εφιάλτη, έσωσαν συνανθρώπους τους όχι γιατί είχαν κάποια υποχρέωση. Απλά γιατί ήταν Άνθρωποι (το κεφαλαίο Α δεν είναι τυχαίο).
Κι αν οφείλουμε τιμή στις μνήμες των 102 αδικοχαμένων συνανθρώπων μας, πρέπει ξεχωριστή αναφορά και ευγνωμοσύνη στα παιδιά του ActionClubHellas αλλά και στους εκατοντάδες άλλους άνδρες και γυναίκες που έσπευσαν να βοηθήσουν.
Η μαύρη επέτειος της 23ης Ιουλίου 2018 είναι συνάμα και μια επέτειος ανθρωπιάς και δύναμης της ψυχής.
Θυμόμαστε τους νεκρούς και ευγνωμονούμε τους εθελοντές. Μάτι, 23 Ιουλίου 2018 – 23 Ιουλίου 2020!
Πηγή: Εφημερίδα Polis
