Για όποιον οδηγεί αυτοκίνητο, η κίνηση στους δρόμους και το συνεχές μποτιλιάρισμα αποτελεί σίγουρα τον απόλυτο εφιάλτη και το χειρότερο σενάριο, στο οποίο θα ήθελε να βρεθεί ποτέ, στην προσπάθεια του να φτάσει σύντομα στον προορισμό του.
Σε αυτή ακριβώς την θέση βρίσκεται η πρωταγωνίστρια της ταινίας, η Ρέιτσελ, χωρισμένη μητέρα ενός έφηβου γιου, ανήμπορη να μετακινηθεί, ώστε να προλάβει ο γιος της την πρώτη ώρα στο σχολείο και η ίδια το επαγγελματικό ραντεβού που έχει στην συνέχεια. Και ενώ σε αυτή την δυσάρεστη κατάσταση προστίθεται η είδηση ότι απολύεται από την δουλειά της λόγω της καθυστέρησης, συναντά μπροστά της ένα σταματημένο τζιπ/φορτηγό όπου αρνείται να προχωρήσει παρά το πράσινο φανάρι. Εκεί, θα ξεσπάσει τα νεύρα της πατώντας νευρικά και επιθετικά την κόρνα στο προπορευόμενο αμάξι, όμως λίγα λεπτά αργότερα θα καταλάβει πόσο μοιραία μπορεί να αποβεί η συγκεκριμένη πράξη.
Ο άντρας (Ράσελ Κρόου) του οχήματος θα την ακολουθήσει, απαιτώντας της μια ειλικρινής και ξεκάθαρη συγγνώμη, όμως εκείνη αρνείται, αιτιολογώντας την συμπεριφορά της στην «κακή μέρα» που περνάει. Αυτή θα είναι και η λέξη – κλειδί για την έκρηξη του θυμού και της βίας του οδηγού, προειδοποιώντας την ότι θα την διδάξει τι πάει να πει πραγματικά «κακή μέρα», ξεκινώντας το κυνηγητό της ίδιας αλλά και των κοντινών της προσώπων.
Στα πρώτα λεπτά, η ταινία προσπαθεί να μας εισάγει στην θεματική που θέλει να θίξει, δείχνοντας αποσπάσματα από δελτία ειδήσεων που αναφέρουν το στρες, την έκρηξη βίας και τα πολλαπλά οικονομικά και προσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι πολίτες της κοινωνίας οδηγώντας τους σε επιθετικές και βίαιες συμπεριφορές μέσα σε απλές καθημερινές καταστάσεις, όπως η οδήγηση στους δρόμους. Έτσι, θα προσπαθήσει να δικαιολογήσει και να συνδυάσει την βία που προβάλει και τον διδακτικό χαρακτήρα που θέλει να περάσει μέσα από αυτήν, κάτι που όμως δεν καταφέρνει να πετύχει εξαιτίας των κενών στην πλοκή και των μη πιστευτών μονολόγων του χαρακτήρα του ανταγωνιστή.
Ο χαρακτήρας του «άντρα», όπως αναφέρεται ο ρόλος που υποδύεται ο Ράσελ Κρόου, κερδίζει πόντους χάρις στο έντονο βλέμμα, που είναι το μεγάλου αυτού των κοντινών πλάνων στην ταινία, τον τόνο της φωνής και το επιβλητικό παρουσιαστικό του ηθοποιού που δίνει έμφαση στην απειλή που έρχεται και στην βία που ξεσπά. Το παρελθόν του χαρακτήρα, ωστόσο, φανερώνεται με την εύκολη λύση του «exposition», μέσω των δελτίων ειδήσεων που παρουσιάζουν το προφίλ του δράστη που καταζητείται από την αστυνομία. Επίσης, στηρίζεται στο κλισέ του απεγνωσμένου κατεστραμμένου ανθρώπου που δεν έχει πλέον τίποτα να χάσει και θεωρεί τον εαυτό τους ως αόρατο για το υπόλοιπο σύνολο της κοινωνίας και έτσι περνάει την γραμμή της παρανομίας και της παραφροσύνης.
Βασικά κοινά αναφορικά στοιχεία της ηρωίδας και του ανταγωνιστή της είναι το διαζύγιο από τους συζύγους και η απόλυση – απώλεια της εργασίας τους, όντας σε διαφορετικές πλευρές και επιλέγοντας διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης τους, με σημείο τομής των πορειών τους το μποτιλιάρισμα στον δρόμο που θα ενεργοποιήσει όλη την μετέπειτα δράση.
Στα θετικά της ταινίας είναι η κινηματογράφηση, τόσο των φαντασμαγορικών τρακαρισμάτων, έχοντας όλο το πακέτο των συγκρούσεων με τούμπες, άλματα και εκρήξεις, όσο και των αυτοκινητιστικών κυνηγητών στους δρόμους, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην καταγραφή και αποτύπωση τους στην οθόνη. Επιπλέον, η αισθητική προσέγγιση των κεντρικών προσώπων έχει μια «βρεγμένη» και «ιδρωμένη» προσέγγιση στις εμφανίσεις τους, ώστε να τονίσει και να μεταφέρει οπτικά την αδρεναλίνη και την αγωνία που νιώθουν οι ήρωες
Συμπερασματικά, η ταινία είναι μια εύκολη επιλογή για χαλαρή θέαση στο σπίτι, όπου κυλά γρήγορα λόγω της μικρής διάρκειας της (περίπου 90 λεπτά), χωρίς την ανάγκη πολλής προσπάθειας από τον θεατή, απευθυνόμενη κυρίως στους φαν του είδους. Αν είχε μείνει στον απλό χαρακτήρα της δράσης και των εντυπωσιακών σκηνών, με λίγη περισσότερη στήριξη στις μεταβάσεις της πλοκής, χωρίς την ανεπιτυχή ανάμειξη ενός «βαθύτερου» μηνύματος ή κοινωνικού σχολίου, δεν θα «κλοτσούσε» τόσο πολύ στο μάτι των πιο έμπειρων θεατών και θα κέρδιζε περισσότερους πόντους υπέρ της, παραβλέποντας το γεγονός ότι αρκετές φορές ήταν προβλέψιμη και μη ρεαλιστική στην εξέλιξη της πλοκής της. Παρ’ όλα αυτά, προσπάθησε να ενεργοποιήσει τους οδηγούς να έχουν περισσότερη ενσυναίσθηση μεταξύ τους όταν βρίσκονται όλοι στον δρόμο, τονίζοντας ότι ο θύμος, η οργή και τα νεύρα δεν είναι καλός «συνοδηγός» για κανέναν, όμως δεν κατάφερε να πείσει αρκετά τον θεατή, ώστε να την ακολουθήσει και μετά το φινάλε της.
Υ.Γ. Ας είμαστε όλοι λίγο πιο ευγενικοί στον δρόμο
Υ.Γ.2 Ποτέ, μα ποτέ, μην κορνάρετε στον Ράσελ Κρόου
Χρήστος Ιωάννου
