Λίγοι γνωρίζουν ότι κάθε χρόνο εκεί γύρω στο Δεκαπενταύγουστο ακούγεται ο Εθνικός μας ύμνος και κυματίζει περήφανη η γαλανόλευκη! Πού μυαλό για τέτοια, καθόσον το τρίπτυχο sex, drugs και rock n’ roll (λέμε τώρα) κυριαρχεί σε όλη την «οικουμένη» που τρέχει ανέμελα στις παραλίες -αφού έχει εξαντλήσει τα θρησκευτικά καθήκοντα με το κεράκι στην Παναγιά- και διακοπάρει ασυστόλως (όχι ότι δεν χρειάζονται και αυτά).
Όμως ο αθλητισμός ακόμη και εν μέσω θέρους εξακολουθεί να διατηρεί το σθένος και να μας κάνει υπερήφανους, διαχρονικώς και αδιαλείπτως… Ψιλά γράμματα θα μου πείτε ειδικά αν πρόκειται μάλιστα και για αθλήματα που δεν χαίρουν υψηλής δημοφιλίας, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.
Με άλλα λόγια μην ενοχλείτε τον Ελληναρά και τη ζωάρα του και ειδικά το κατακαλόκαιρο με τον ήλιο ντάλα, αν δεν πρόκειται για κανένα ματς πρόσφορο για σχολιασμό των νέων μεταγραφικών αποκτημάτων (άλλο αν στην πορεία μας προκύπτουν παλτό) αλλά και για αψιμαχίες καφενειακού τύπου.
Όμως δεν είναι για όλους έτσι τα πράγματα. Ειδικά για αυτόν τον πατέρα και αυτήν τη μάνα οι οποίοι -φυσικά με το αζημίωτο- έχουν επιλέξει να τρέχουν το παιδί τους σε απαρχαιωμένα γυμναστήρια, κολυμβητήρια και άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις, με σκοπό την άθληση και γιατί όχι και το κάτι παραπάνω… Τον πρωταθλητισμό.
Καλό είναι λοιπόν να γνωρίσουμε ότι οι θυσίες, γιατί περί αυτού πρόκειται, για κάποιους το καλοκαίρι πιάνουν τόπο… !!! Και ας μην το προσπερνάμε αβρόχοις ποσί, διότι οι υψηλές επιδόσεις στον αθλητισμό είναι αυτές που εξυψώνουν την Ελλαδίτσα μας.
Τελευταίο παράδειγμα ο Απόστολος Παπαστάμος, ο Χανιώτης μάγκας. Και τον λέω έτσι διότι το να επιτυγχάνεις ένα ασύλληπτο Παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων, στο δυσκολότερο αγώνισμα που υπάρχει (400 Μικτή Ατομική ) κερδίζοντας το χρυσό με ελληνική προετοιμασία, μόνο μάγκα σε κάνει!!!
Παράδειγμα προς μίμηση… το παιδί αυτό αλλά και κάθε παιδί με τις απαράμιλλες θυσίες (δεν ξενυχτάει, δεν πίνει, δεν, δεν, δεν… ) Όχι μόνο γιατί πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ αλλά επειδή έχει καταφέρει να πολεμήσει με τον εαυτό του και να βγει νικητής! Διαφορετικά δεν φτάνεις ποτέ στη κορυφή.
Όμως όλοι μας αυτό ακριβώς δε θέλουμε για τα παιδιά μας; Το να μπορέσουν δηλαδή να βγουν νικητές στη καθημερινή μάχη που δίνουν με τις υποχρεώσεις, τα πρέπει, τα θέλω και τον ίδιο τους τον εαυτό; Να μάθουν έμπρακτα το τι σημαίνει κερδίζω, χάνω, πονάω, κλαίω, βάζω στόχους;
Ο αθλητισμός μπορεί να τα προσφέρει όλα αυτά απλόχερα!
Και κάτι τελευταίο. Ο Γιάννης, ναι για τον γνωστό Αντετοκούνμπο μιλάω, έχει καταφέρει μέσα σε δύο μόνο χρόνια να αλλάξει την εικόνα του μέσου Αμερικάνου πολίτη, για τη χώρα μας. Και εξηγούμαι. Μέχρι χθες, όταν έλεγες στην Αμερική «Ελλάδα» η πρώτη αντίδραση ήταν… σουβλάκι, νησιά, κρίση. Σήμερα σου λένε “Gianis, the Greek freak”.
Και με τις δικές του πλάτες, η ελληνική σημαία μπορεί και κυματίζει περήφανα και στις δικές μας καρδιές.
