Τα τελευταία χρόνια καταγράφεται μία εντυπωσιακή ροπή προς τον μαζικό αθλητισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και άνθρωποι που διανύουν την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους και δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ, αποφασίζουν να βάλουν φόρμες και σπορτεξ (έτσι τα λέγαμε παλιά) και να αθληθούν (κυρίως με τρέξιμο) σε δρόμους ή αθλητικά κέντρα!
Η μεταστροφή αποδίδεται τόσο σε παράγοντες που αφορούν την υγεία και την ψυχολογική αποσυμπίεση, όσο και σε παράγοντες, που έχουν σχέση με την κατανόηση των θετικών παραμέτρων της άθλησης.
Παράλληλα η θεαματική αύξηση προς τον μαζικό αθλητισμό, δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας και «γεννά» επιχειρηματικές κινήσεις. Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύει όσο ποτέ τα μεγάλα προβλήματα των αθλητικών υποδομών.
Το φαινόμενο δεν είναι μόνο εγχώριο, παρουσιάζεται σε αρκετές χώρες του κόσμου και έχει άμεση σχέση κυρίως με την παλαιότητα των αθλητικών κέντρων τα οποία σε συνδυασμό με τη μη ορθή συντήρηση έχει οδηγήσει σε ακραίες συνθήκες εκγύμνασης αθλητές και χρήστες. Επιπλέον τα περισσότερα από αυτά «λειτουργούν» υποστελεχωμένα από προσωπικό ενώ τα λειτουργικά προβλήματα καλούνται να τα καλύψουν τα σωματεία που δραστηριοποιούνται μέσα σε αυτά.
Εδώ εντοπίζονται τα εξής προβλήματα:
Όταν ένα σωματείο συμβάλει στη διατήρηση μίας αθλητικής εγκατάστασης αυτομάτως χρήζει τον εαυτό του οικοδεσπότη και ιδιοκτήτη. Και αν το πρώτο επί της ουσίας απεικονίζει στις περισσότερες των περιπτώσεων την πραγματικότητα, το δεύτερο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με κάθε νομικό και δεοντολογικό κανόνα. Η προσφορά του είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο μία αθλητική εγκατάσταση έχει πολλά λειτουργικά κόστη, τα οποία καλύπτονται εξ’ ολοκλήρου από το Δήμο ενώ τα ουσιαστικά οφέλη της τα απολαμβάνει το εκάστοτε σωματείο.
Παράλληλα με βάση το αθλητικό νομοθετικό πλαίσιο περί χρήσης και αδειοδότησης αθλητικών εγκαταστάσεων, θα πρέπει να υπάρχουν ώρες χρήσης κοινού, έτσι ώστε, να μπορούν να αθλούνται και όποιοι πολίτες που το επιθυμούν. Ο νόμος φυσικά δεν μιλάει για ελεύθερη και δωρεάν χρήση, όπως αρκετοί πιστεύουν, αλλά για ενεργά μέλη με ιατρική βεβαίωση, όρους χρήσης και πιθανό συμβολικό τίμημα.
Ζωτικός πυρήνας κάθε αθλητικής εγκατάστασης είναι τα αθλητικά σωματεία και οι ακαδημίες τους. Χωρίς αυτά δεν θα υπήρχε ζωή και καθημερινότητα σε κανένα. Εξυπακούεται πως κάθε αθλητικό σωματείο είναι ένα μαγαζί!
Η Μπαρτσελόνα, η Παρί, η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο Πανελλήνιος, στη βάση τους λειτουργούν ως επιχειρήσεις. Και είναι τουλάχιστον κουτό να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα στα κακώς κείμενα των αθλητικών συλλόγων. Το ζητούμενο ασφαλώς είναι τι υπηρεσίες προσφέρει και με τι αντάλλαγμα.
Αν ο σκοπός του αθλητικού σωματείου είναι το κέρδος αυτό κάθε αυτό ή μόνο η προβολή, τότε είναι θέμα της εκάστοτε Δημοτικής αρχής να βάλει φρένο σε κάθε τέτοιου είδους χρήση. Τρόποι υπάρχουν. Εφόσον όμως:
• το σωματείο λειτουργεί ως φορέας του αθλητικού ιδεώδους
• οι προπονητέςεκτός από τη νίκη μεταλαμπαδεύουν παιδαγωγική αρετή
• τα μέλη του συμβάλουν σε εθελοντικές δράσεις
• η δημιουργία πρωταθλητών ναι μεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσα από μία καθαρή και έντιμη πορεία.
ΤΟΤΕ αυτά τα σωματεία μπορούν να μετατραπούν σε φάρους των τοπικών κοινωνιών.
Ζούμε στη χώρα της υπερβολής αλλά και της κοντής μνήμης. Τελευταίο παράδειγμα το τραγικό δυστύχημα με την πτώση της μπασκέτας στη Χίο. «Έφυγε» ένα 16χρονο παιδί. Στην αρχή «έτρεχαν» όλοι -Περιφέρειες, Δήμοι, Πολιτεία- να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα και εγκαταλελειμμένα… Μετά λησμονιά, ένδειξη της υπερμεγέθους υποκρισίας.
Λύσεις δε δίνονται όμως και με αθλητικούς νόμους τύπου Γερουλάνου.
Καμία αθλητική εγκατάσταση δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την αρμονική συνύπαρξη αθλητών, γονιών, μελών, χρηστών, αρχών. Αυτό ας γίνει κατανοητό και ας πρυτανεύσει η λογική στους ανθρώπους που κρατάνε τα κλειδιά του μοναδικού σοβαρού και διαχρονικού εξαγώγιμου προϊόντος μας. Του αθλητισμού, ενός πυλώνα κοινωνικής συνοχής με ιστορία χιλιάδων ετών.
Γράφει ο Βασίλης Σπαντούρος
Πηγή: Εφημερίδα Polis
