Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΖΩΡΖΟΥ, από το newsacademies.gr
Αν ζούσα στη Ραφήνα ή στα πέριξ της περιοχής, θα ήθελα το παιδί μου να είναι στην Ακαδημία της Θύελλας και θα εξηγήσω το γιατί. Προσωπικά θεωρώ την ομάδα Κ-16 των «Λιγνιτορύχων» ως κόσμημα και μία από τις μεγάλες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν ένα απογοητευτικό κανόνα για τις περισσότερες ακαδημίες επί ελληνικού εδάφους. Χωρίς να γνωρίζω κανέναν από τη Θύελλα Ραφήνας, θέλω να μοιραστώ δημόσια το σεβασμό μου και να υποκλιθώ βαθύτατα στο έργο που επιτελείται εκεί.
Την Κυριακή (5/5) η Κ16 της Θύελλας έπαιζε την πρόκρισή της στα προημιτελικά της ΕΠΣΑΝΑ στο αντίστοιχο πρωτάθλημα και λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος βρέθηκα εκεί για να δω τον αγώνα απέναντι στον Παθιακάκη. Χρειαζόταν νίκη η ομάδα της Ραφήνας για να περάσει στην επόμενη φάση και κάποιοι προέβλεπαν ότι το παιχνίδι θα γίνει… αίμα και άμμος. Ξέρετε, τα γνωστά που συμβαίνουν ακόμα και σε ματς ακαδημιών, όταν υπάρχει βαθμολογικό κίνητρο.
Για καλή μου τύχη χάρηκα ότι δεν έχασα τον χρόνο μου στο γήπεδο Αγίας Μαρίνας στη Νέα Μάκρη και πως δεν ίσχυε καμία κακή πρόβλεψη για τη Θύελλα. Η ομάδα τους ηττήθηκε με 2-0 και αποκλείστηκε και είναι η μοναδική, ίσως, φορά που στεναχωρήθηκα ότι δεν πέρασε ένας «αντίπαλος». Η συμπεριφορά του προπονητή, των παικτών και των γονιών της Θύελλας ήταν υποδειγματική.
Ούτε μια φωνή, ούτε μια βρισιά, ούτε ένα επικίνδυνο μαρκάρισμα σε όλο το ματς. Έπαθα την πλάκα μου μαζί τους. Μπορεί να έχασαν οι «αντίπαλοι», αλλά εμένα με κέρδισαν. Αφενός, τους θεωρώ μια πολύ καλή ομάδα, που άξιζαν να βρίσκονται στους «8» της ΕΠΣΑΝΑ και αφετέρου για μένα είναι οι ηθικοί πρωταθλητές της Κ-16. Μακάρι, να βρεθούν κι άλλες τέτοιες ομάδες, κι άλλες τέτοιες ακαδημίες για να αισθανθώ το ίδιο.
Αυτοί που ξέρουν να χάνουν, ξέρουν και να κερδίζουν. Δεν προσπάθησαν ούτε να υποτιμήσουν, ούτε να χλευάσουν, ούτε να «ταπεινώσουν» με κάποιο τρόπο την άλλη ομάδα που έπαιζε εναντίον του την πρόκριση. Τα παιδιά βγήκαν αγκαλιασμένα από το γήπεδο και οι συζητήσεις τους στο τέλος του αγώνα ήταν μόνο ποδοσφαιρικές.
Μπράβο στους υπεύθυνους της Ακαδημίας της Θύελλας Ραφήνας για τη φιλοσοφία τους και τον τρόπο που την εφαρμόζουν.
Μπράβο στον προπονητή τους (δεν γνωρίζω καν το όνομα του ανθρώπου) για τον τρόπο συμπεριφοράς του.
Μπράβο στους γονείς για την ανατροφή των παιδιών τους και τη δική τους συμπεριφορά.
Μπράβο και στα παιδιά για τις αξίες τους, το ήθος τους και την αγωνιστική συμπεριφορά τους.
Αυτά πρέπει να τα βλέπουν οι Ενώσεις (ΕΠΣΑΝΑ) και να τα αναγνωρίζουν, διότι αυτή η ομάδα (η Κ-16 της Θύελλας Ραφήνας) άξιζε και αγωνιστικά να είναι στους «8». Ένα άτυχο αποτέλεσμα, μια ισοπαλία εκτός έδρας τους στοίχισε. Δεν «σπρώχτηκαν» από τη διαιτησία να βάζουν 3 μέτρα γκολ οφσάιντ και να κερδίζουν ή να ακυρώνονται κανονικά γκολ των αντιπάλων τους για να πάνε μπροστά. Δεν επιθυμώ να γίνω περισσότερο… κακός με άλλους, όμως αυτή είναι η αλήθεια. Ούτε όταν κερδίζουν πετούν δυναμιτάκια να πανηγυρίσουν και όταν από την ίδια ομάδα μετά από μερικές εβδομάδες τρώνε συντριβή από το α’ ημίχρονο να ζητούν έλεος και ευ αγωνίζεσθαι. Όταν θέλεις να υπάρχει fair play το κάνεις πράξη παντού και όχι όποτε σε συμφέρει.
Ας μην επεκταθώ περισσότερο. Εκείνο που έχει σημασία είναι, τέτοιες ακαδημίες με σωστή φιλοσοφία και ποιότητα στην εκπαίδευση των παιδιών να χαίρουν της εκτίμησής μας και να αναγνωρίζονται. Και η Θύελλα Ραφήνας μού απέδειξε ότι είναι μία από αυτές.
Βαθιά υπόκλιση, λοιπόν…
