Maybe we need some time alone
We need to let it breathe
Αυτό το τραγούδι, το οποίο αγαπώ πολύ με έβαλε σε σκέψεις για τις σχέσεις. Όχι, πως πριν δεν έκανα αλλά πρώτη φορά παρατήρησα τους στίχους του και πραγματικά λέει πολλές αλήθειες που σχεδόν όλοι μας φοβόμαστε να δούμε, να εφαρμόσουμε και αποδεχθούμε.
Πολλοί άνθρωποι βγαίνουν από τη μία σχέση και μπαίνουν αμέσως σε μία επόμενη. Πιθανόν τηρούν το γνωστό ο έρωτας με έρωτα περνάει. Ίσως κι αυτό να λειτουργεί σε ένα βαθμό ευεργετικά για την ανακούφιση του πόνου που προκαλεί ένας χωρισμός είτε είναι εκούσιος είτε ακούσιος.
Πολλοί παντρεύονται κι επιλέγουν να κάνουν οικογένεια γιατί απλά ο άλλος (γενικός όρος το αρσενικό, κι όχι για τους άνδρες) είναι απλά καλό παιδί, είτε γιατί είναι πολλά χρόνια μαζί και πρέπει να πάνε ένα βήμα παρακάτω τη σχέση, είτε γιατί δεν θέλουν να είναι μόνοι τους ακόμα κι αν δεν περνάνε καλά (αβάσταχτη μοναξιά αυτή κατά τη γνώμη μου, να είσαι μόνος σε μία σχέση για να μην είσαι μόνος), είτε γιατί έφθασε η ώρα να κάνουν παιδί (κι αυτό γιατί έτσι κι αλλιώς αισθάνονται μόνοι όποτε το παιδί είναι καλό μέσο να ανακουφιστεί η μοναξιά, το αγαπούν σαφώς το παιδί), είτε γιατί η οικογένεια το επιβάλλει, είτε γιατί θέλουν να καταξιωθούν κοινωνικά, είτε γιατί υπάρχει οικονομικό όφελος, είτε χίλια δυο είτε.
Όλοι μας σχεδόν όταν φθάνουμε σε αδιέξοδες καταστάσεις στη ζωή μας κρίνουμε εκ του αποτελέσματος και δεν κοιτάμε την πορεία στην οποία είμαστε συμμετέχοντες και πόσω μάλλον δεν κοιτάμε τα αρχικά μας κίνητρα γιατί μπήκαμε σε μία σχέση. Και τότε είναι που ακούμε διάφορα ή και έχουμε πει, “έχω τον μαγνήτη”, “τραβάω προβληματικές καταστάσεις”, “δεν μπορώ να βρω έναν σωστό άνθρωπο”.
Τα κίνητρα μας τα αρχικά είναι η εικόνα που έχουμε χτίσει γύρω από τον άνθρωπο που ερωτευτήκαμε. Τα κίνητρά μας ίσως ακούγεται βαρύ, οπότε ας το διορθώσω κι ας πω οι προσδοκίες που έχουμε από την ζωή μας μια δεδομένη στιγμή και τις προβάλλουμε σε έναν άνθρωπο που περιμένουμε να μας τις υλοποιήσει, εκείνος όμως (γενικός όρος πάλι) έχει τις δικές του προσδοκίες.
Χρειάζεται λοιπόν αντί να βάζουμε τον αυτό μας στη θέση του θύματος (θα γίνει κι αυτό), να πάρουμε λίγο χρόνο μόνοι μας και να δούμε εμάς, τις προσδοκίες μας, τα λάθη μας και τα συναισθήματά μας. Όταν το λέω αυτό πάντα ακούω “και να μείνω μόνος-η;”. Ναι, να μείνεις μόνος, ο εαυτός σου είναι ο καλύτερος κριτής και ο καλύτερος σου φίλος, είναι αυτός που μπορείς να διορθώσεις και κανέναν άλλο. Η μοναξιά είναι κάτι πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους, γι’ αυτό άλλωστε πιστεύουμε και στο Θεό για να μην είμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτό έχουμε φίλους, γι’ αυτό κάνουμε σχέσεις, γι’ αυτό κάνουμε οτιδήποτε κοινωνικό και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Όμως, πρέπει να δούμε ότι και ο εαυτός μας και ο διάλογος με αυτόν μπορεί να είναι εποικοδομητικός και εν τέλει όχι τόσο σκληρό όσο φαντάζει.
Μια ωραία ταινία που θα ήθελα να προτείνω, εκτός από τους στίχους αυτού του τραγουδιού, είναι το High Fidelity
Σε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο όλοι θα ταυτιστείτε με την ταινία, θα έχει ενδιαφέρον να την παρακολουθήσετε και μέσα από την ταινία να δείτε την διαχρονικότητα των σχέσεων, τις ομοιότητες που υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους αλλά και τις αλλαγές μας ως άτομα μέσα από τις σχέσεις.
Χρειάζεται καμιά φορά να ξαποσταίνουμε, να παίρνουμε λίγο αέρα, να μας δούμε και να πάμε παρακάτω!!!
Γράφει η Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος
Φοίβου & Αθηνάς 10, Νέα Μάκρη
Τηλ: 6944315963 και 2294300825
