Στο ζεστό χώρο της βιβλιοθήκης του Λυκείου της Νέας Μάκρης ξαναζωντανεύουν μνήμες και άνθρωποι που άφησαν στίγμα και έντονο αποτύπωμα.
Την Τρίτη στις 14 Μαρτίου μαζί με την Κατερίνα Καμπανέλλη κόρη του Ιάκωβου Καμπανέλλη και την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου φιλόλογο – σκηνοθέτης, ξεδιπλώσαμε τη ζωή του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη
Ένας υπέροχος απλός καταδεκτικός άνθρωπος, αλλά και καλλιτέχνης γιατί ζωγράφιζε και έφτιαχνε γλυπτά από ξύλο και τούβλα.
Φιλοσοφημένος και διανοούμενος, έγραψε πολλά θεατρικά έργα αλλά σενάρια και πολλούς στίχους.
Γεννήθηκε στη Νάξο, στα δώδεκα χρόνια του μετακομίζουν στην Αθήνα, στο Μεταξουργείο.
Αυτό ήταν μια μεγάλη αλλαγή για εκείνον πήγε σε νυχτερινό σχολείο και το πρωί δούλευε μαζί με τα αδέλφια του, η πιο σημαντική στιγμή της ζωής του ήταν τα δυόμιση χρόνια στο Μάουτχαουζεν… Από μια συνέντευξη του η οποία υπάρχει στα αρχεία της ΕΡΤ, είδαμε τον ίδιο να περιγράφει σκηνές από αυτό το κολαστήριο, και να διηγείται τις φριχτές εκείνες μέρες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Απελευθερώθηκε το Μάιο του 1945.
Η σχέση του με το θέατρο ήρθε τυχαία όταν μια μέρα μπήκε στο θέατρο του Κάρολου Κουν, για να περάσει η ώρα του, στην διάρκεια όμως της παράστασης άρχισε να καταλαβαίνει ότι αυτό ήταν κάτι που του άρεσε πολύ, και αντιλαμβάνεται την μεγάλη δύναμη αλλά και το πάθος του θεάτρου.
Η αποτυχημένη προσπάθεια να γίνει ηθοποιός ήταν η αφορμή να ξεκινήσει να γράφει και να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς της Ελλάδας.
Τα έργα του ήταν όλα πολυπρόσωπα και αυτό το δικαιολογεί από τη ζωή του στο Μάουτχαουζεν. Όταν έγραφε σιγοψιθύριζε τους ρόλους και ζούσε μαζί με τους ήρωες του…
Πιστεύει ότι: «Ο Έλληνας δεν έχει εφοδιαστεί ή συμφιλιωθεί με την ιδέα να μαθαίνει, και όχι για να το παρακάνει αλλά για να αποκτά όσες γνώσεις χρειάζονται για την πληρέστερη αυτογνωσία του. Προσωπικά πιστεύω ότι αν οι Έλληνες ήξεραν καλά τον τόπο τους, την ιστορία τους, τον πολιτισμό τους, και τον χαρακτήρα τους θα ήταν λιγότερο εκτεθειμένοι στην κάθε λογής ξενηλασίες» .
