Μια βόλτα κάναμε το μεσημεράκι προς το Μπλε Λιμανάκι. Ένα μέρος, μια παραλία που ένα μεγάλο “κομμάτι” της ζωής μας το περάσαμε εκεί. Μαζί με την παρέα, πότε στο Μπλε, πότε στην Καλάδα, να βουτάμε, να παίζουμε, να γελάμε και να ζούμε ξέγνιαστα…
Σήμερα το γαλάζιο των παιδικοεφηβικών μας χρόνων αντικαταστάθηκε από το μαύρο. Μαύρο στην ψυχή, μαύρο στην καρδιά, μαύρο και στην διάθεση. Όλο αυτό το τοπίο που το έχουμε περπατήσει άπειρες φορές, κάθε πρωί εκεί γύρω στις δέκα όλοι μαζί με τις πετσέτες στον ώμο και τις σαγιονάρες να γλιστράνε απ΄τα πόδια στην επιστροφή, το μεσημέρι αργά, λέγοντας ανέκδοτα που λυνόμασταν στα γέλια για να ξεκουραστούμε λίγο και το απόγευμα να ξαναμαζευτούμε.
Ιστορίες πολλές, φωτογραφίες επίσης αρκετές μας θυμίζουν και μας κρατούν ζωντανές αυτές τις μνήμες. Τα χρόνια περνούν βλέπετε…
Πάμε όμως στο τώρα: Από τη μία δεν ξέρω πραγματικά αν θα είχα τον χρόνο να πάω για μπάνιο πως θα ένιωθα. Ίσως τελικά οι “φαν” του Μπλε να μην μπορούν να το αποχωριστούν. Να μην τους ενδιαφέρει τι έχει προηγηθεί; Μπορεί. Από την άλλη δεν μπορώ να τους κατηγορήσω γιατί δεν κάνουν κάτι που με ενοχλεί. Προσωπικά δεν θα εμπιστευόμουν την οικογενειά μου να πάει εκεί για μπάνιο. Θέλετε γιατί πιστεύω ότι τα νερά δεν είναι οκ, ίσως γιατί το όλο περιβάλλον δεν με εμπνέει να περάσω ξέγνιαστα, κάτι πάντως με ενοχλεί.
Άλλους πάλι όχι. Η ζωή συνεχίζεται. Πάντα το λέμε και στην τελική αυτό κάνουμε ακόμα και αν διαφωνούμε. Ο χρόνος πάντα γιατρεύει την ψυχή και τον νου. Αυτό μπορεί να θέλει όμως χρόνο. Πόσο; Κανείς δεν ξέρει τη συνταγή. Έκαστος από εμάς=ξεχωριστός.
Δειτε κάποιες φωτογραφίες που τραβήξαμε:
