Πρώτη δημοσίευση προεκλογικά το 2013. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, επίκαιρο και το 2018.
Όλοι έχουμε δει, έστω και μία φορά, το πάντα επίκαιρο έργο «Υπάρχει και φιλότιμο» του αξέχαστου Αλέκου Σακελλάριου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Λάμπρος Κωνσταντάρας, στο ρόλο του πολιτικάντη Ανδρέα Μαυρογιαλούρου μας έδειξε ότι εδώ και χρόνια αναθέτουμε την «τύχη» μας ως κοινωνία για να μας σώσουν, άτομα ΟΧΙ απλώς άσχετα αλλά και επικίνδυνα πολλές φορές.
Από αμέλεια, από έλλειψη πολιτικής αγωγής, από ωχαδερφισμό, από καιροσκοπισμό, από ιδιοτέλεια, από άγνοια, από, από, από…. Το αποτέλεσμα ορατό και πασίδηλο. Μια κοινωνία εξαθλιωμένη, διαλυμένη, καταπονημένη, με πολίτες στα όρια της απόγνωσης.
Η παραίτηση του Μαυρογιαλούρου πράξη σοφή μετά την ξαφνική ταπείνωση του αλλά αρκετή; Φτάνει η κήρυξη πολέμου κατά της διαφθοράς να ξανακερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη προς τον μεταμελημένο Μαυρογιαλούρο;
Στην Αυτοδιοίκηση, φτάνει η επίκληση των οικονομικών δυσκολιών από πολλούς αιρετούς για τη μη «παραγωγή» έργου τους τριάμισι χρόνια τώρα, όταν ωραιοποιούσαν ή εξιδανίκευαν σε ορισμένες περιπτώσεις τη διοικητική μεταρρύθμιση;
Φτάνει γι αυτούς να επικαλεστούν τα θεσμικά κενά, τις οργανωτικές αδυναμίες, την υποχρηματοδότηση που προσφέρει στους ΟΤΑ ο Καλλικράτης για να δικαιολογηθούν και να βγουν «καθαροί» από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ στο εκλογικό σώμα που τους εξέλεξε για την αναβολή και ματαίωση των εξαγγελιών στις οποίες είχαν προβεί προεκλογικά;
Φυσικά, το να σφάλει κανείς είναι ανθρώπινο ακόμη και σε πολιτικό επίπεδο. Δεν μπορεί όμως να είναι και άλλοθι για την επιλησμοσύνη των εξουσιολάγνων πολιτικών και πολλών αδιάφορων πολιτών.
Οι μεταμελημένοι Μαυρογιαλούροι της πολιτικής και ιδιαίτερα της πολύπαθης τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν την υποχρέωση να αναγνωρίσουν λάθη, αδυναμίες και τις ψεύτικες υποσχέσεις τους προς τους πολίτες και να χρεωθούν το πολιτικό κόστος που τους αναλογεί. Και να αφήσουν το χώρο, για νέους, άφθαρτους και οραματιστές πολιτικούς;
Όχι για νέους Μαυρογιαλούρους.
Παναγιώτης Μερτύρης
