«Γέννημα-θρέμμα Πειραιώτισσα στεναχωριόμουν να βλέπω το λιμάνι μου να μαραζώνει. Ευτυχώς πια όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο. Ο Πειραιάς ξαναποκτά τη χαμένη του αίγλη» δηλώνει στο «Καρφί» η επιτυχημένη τραγουδίστρια Λένα Αλκαίου.
Σαν φίλη από παλιά, μας μίλησε για τα πρώτα της βήματα στη δισκογραφία, τις επιλεκτικές της πια εμφανίσεις σε μαγαζιά, τη μεγάλη της αγάπη που δεν είναι άλλη από τον γιο της, αλλά και το απέραντο γαλάζιο που τη συντροφεύει από τότε που γεννήθηκε.
Γιατί τραγουδίστρια και όχι κάποιο άλλο επάγγελμα;
Ήθελα αυτό το ταξίδι από μικρή. Κατάλαβα νωρίς ότι μέσα από τη μουσική θα μπορέσω να εκφραστώ και να ταξιδέψω. Δεν υπήρχε για μένα κάτι άλλο πέρα από τη μουσική. Νομίζω ότι ορισμένα πράγματα στη ζωή μας είναι προδιαγεγραμμένα.
Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης με ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας;
Δεν θα έλεγα ότι ξεχωρίζω κάποιον γιατί ήταν καλύτερος από τους υπόλοιπους. Απλώς υπάρχει ένας άνθρωπος από τον οποίο πήρα μαθήματα ζωής. Και αυτός είναι η Ελένη Βιτάλη. Δίπλα της κατάλαβα ότι όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι είναι απλοί. Και αυτοί δεν λένε πολλά λόγια, μιλούν με τα μάτια. Η Ελένη με στήριξε από την αρχή της πορείας μου και αυτή με βοήθησε να τραγουδήσω για πρώτη φορά με ορχήστρα.
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε στο ταλέντο σας;
Η Άννα Διαμαντοπούλου, με την οποία έκανα μαθήματα φωνητικής στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, απ’ όταν ήμουν μαθήτρια στο λύκειο. Έχω συνεργαστεί με πολύ σπουδαίους ανθρώπους του ελληνικού τραγουδιού, όπως οι Ελένη Βιτάλη, Μανώλης Μητσιάς, Πόλυ Πάνου, Κατερίνα Κούκα, Λίτσα Διαμάντη, Πίτσα Παπαδοπούλου, Μαριώ, αλλά και με τραγουδιστές της γενιάς μου, όπως οι Κώστας Μακεδόνας, Γιάννης Κότσιρας, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Δημήτρης Μπάσης και άλλοι πολλοί και καλοί. Επίσης, με σπουδαίους συνθέτες όπως οι Μίμης Πλέσσας, Μίκης Θεοδωράκης, Χρήστος Νικολόπουλος, Γιώργος Κατσαρός, Θανάσης Πολυκανδριώτης, Μάριος Τόκας, Νότης Μαυρουδής, Τάκης Σούκας και άλλοι…
Η πρώτη σας δισκογραφική δουλειά πότε ήταν;
Το 1993 συμμετείχα στον δίσκο «Πόλεις του Νότου» (Νένα Βενετσάνου-Μπέτυ Κομνηνού) με το τραγούδι «Το μαύρο φόρεμα». Έναν χρόνο μετά, μια ακόμη συμμετοχή στον δίσκο «Όνειρα αυθαίρετα» μου χαρίζει τα πρώτα μου 6 καινούρια τραγούδια σε μουσική Γιάννη Νικολάου και στίχους Γιώργου Κρητικού-Σωτηρίας Μπαβέλου. Το 1997 γεννιέται ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος «Τα πάθη μου τα μυστικά», σε μουσική Γιώργου Ζήκα-Γ. Νικολάου και στίχους Γ. Κρητικού-Β. Ανδρικοπούλου, όπου ξεχώρισε το τραγούδι «Ίχνος». Αρχές του ’99 έρχεται το δεύτερο άλμπουμ με τον τίτλο «Συνταγές για λάθη», σε μουσική Νίκου Παραστατίδη και στίχους Γ. Κρητικού, ενώ στα τέλη του 2000 με παραγωγό τον Μάκη Δελαπόρτα κυκλοφορεί ο δίσκος «Στου παραδείσου τα μπουζούκια». Ευχάριστη έκπληξη του άλμπουμ αποτελούν οι ξεχωριστές συμμετοχές τόσο της Ρένας Κουμιώτη όσο και του «μεγάλου» Μίμη Πλέσσα. Μετά από εκεί ήρθαν το τέταρτο άλμπουμ «Δεν μοιράζεται η αγάπη», ο δίσκος «Η τέχνη της ζωής» και τελευταία δουλειά «Το μετά».
Κυρία Αλκαίου, σας αρέσουν οι πολυτέλειες;
Δεν τις αναζητώ, μου αρέσουν τα απλά πράγματα. Και μέσα από αυτά μπορείς πραγματικά να αισθανθείς ξεχωριστός. Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη πολυτέλειά μου είναι το απέραντο γαλάζιο που αντικρίζω κάθε μέρα από τη βεράντα του σπιτιού μου που είναι στον Πειραιά. Είναι μια εικόνα που με συντροφεύει από τα παιδικά μου χρόνια και δεν την αλλάζω με τίποτα. Είναι μια εικόνα που με ηρεμεί με το χρώμα της και τους ήχους της. Αισθάνομαι καθημερινά ότι ζω στο νησί και όχι στη μεγαλούπολη.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια ο Πειραιάς είχε χάσει την αίγλη του. Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς;
Ναι, είναι αλλιώς. Πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο και αυτό σημαίνει ότι σιγά σιγά ξαναγεννιέται η ομορφιά του πρώτου λιμανιού της χώρας. Το βλέπω αυτό από τις προσπάθειες που γίνονται από τον δήμο και οι οποίες είναι καθημερινές και το σημαντικότερο σοβαρές. Προσπάθειες που γίνονται προκειμένου να καλύψουν κάθε ανάγκη των ανθρώπων που κατοικούν εδώ ή και των επισκεπτών.
Μιας και τραγουδάτε την αγάπη, ποια είναι η μεγαλύτερη αγάπη σας;
Ο γιος μου, που είναι μόλις 3,5 ετών. Μέσα από αυτόν ξαναζώ από την αρχή. Σας έλεγα για την καλύτερη εικόνα που αποκτά ξανά ο Πειραιάς. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν υπήρχαν παιδικές χαρές, αλλά και αυτές που υπήρχαν ήταν άκρως επικίνδυνες. Σήμερα αυτό τείνει να αλλάξει. Αναμορφώνονται οι υπάρχουσες και κτίζονται νέες, όπως δημιουργούνται και καινούργιοι παιδικοί σταθμοί. Είναι πολύ σημαντικό η γυναίκα του σήμερα, που βομβαρδίζεται από υποχρεώσεις, να μπορεί να βρίσκει λύσεις ή επιλογές στις ανάγκες της. Αυτό δείχνει να θέλει να κάνει ο Δήμος Πειραιά και ως τώρα τα καταφέρνει πολύ καλά, αν και έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει για την αναγέννηση της πόλης.
Στα σχέδιά σας έχετε καινούριο δίσκο;
Μετά από αρκετό καιρό πιστεύω ότι θα κυκλοφορήσω νέο δίσκο τον Μάρτιο. Θεωρώ ότι είναι μια πολύ καλή δουλειά και ο δίσκος θα περιλαμβάνει 10 τραγούδια σε μουσική μεταξύ άλλων των Γιάννη Νικολάου και Δ. Λιβανού, ενώ οι στίχοι είναι των Μ. Παπαδάκη, Σ. Σταύρου, Φ. Γράψα και πολλών άλλων.
Ωστόσο, απέχετε από τις μεγάλες πίστες. Γιατί;
Δεν απέχω, απλώς οι εμφανίσεις μου είναι επιλεκτικές. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα με βρει κανείς σε μεγάλες πίστες αλλά σε μικρότερους χώρους, όπως για παράδειγμα οι μουσικές σκηνές. Είναι προσιτοί, όμορφοι χώροι, ο καλλιτέχνης έχει αμεσότητα με το κοινό του και βασιλεύει η ζεστή ατμόσφαιρα της παρέας, στοιχεία που θεωρώ ότι απουσιάζουν από τις μεγάλες πίστες.
Μέσα από όλη αυτή την πορεία στο καλλιτεχνικό στερέωμα τι σας έχει μείνει;
Η πορεία μου χτίστηκε με πολύ αγώνα, αξιοπρέπεια και σεβασμό. Σήμερα νιώθω γεμάτη και παραμένω αυτό που ήθελα να είμαι πάντα… Άμεση, προσιτή, ανθρώπινη. Άλλωστε αυτό που πάντα ήθελα ήταν να μπορώ να επικοινωνώ και να χαρίζω το πολυτιμότερο συναίσθημα που μας ανυψώνει και μας κάνει καλύτερους… ως ανθρώπους, την αγάπη…
Της Δεσπ. Καραγιαννοπούλου
