Ο χρονος σταματησε. . Ζουμε μια δεύτερη ζωη.
Πως να μην ξεχασεις αυτες τις μερες..πως να μην σε στιγματισουν για το υπολοιπο της ζωης σου; Τραυματιες στο σωμα.. Τραυματιες στη ψυχη…103 ψυχες μακρυα..Αγκαλιασμενοι.. Δεν ειναι αριθμος..
Η φραση συμμεριζομαι το πονο των αγαπημενων τους ειναι πολυ φθηνη..
Δεν ξεχναμε εκεινη τη φρικη.. Συμπονουμε.. Σεβομαστε..
Σαν σχέδιο εξολόθρευσης..
Δε ξεχνω αυτο το τερας που εκαιγε οτι εβρισκε χωρις ιχνος ελεημοσύνης…
Δεν ξεχνω τον πανικό να μείνουμε ζωντανοι..
Δε ξεχνω εκεινη τη σταχτη που εγινε κομματι του εαυτού μας..
Δεν ξεχνω τη μανα που κλαιει το παιδι της..
Δεν ξεχνω τον ηρωισμο των εγκαυματιων που παλευαν μηνες με το θανατο και θα παλευουν για χρονια ακομη..
Δε ξεχνω το κοσμο που εψαχνε τους αγαπημένους τους ακομη και μετα απο μηνες μες τ’ αποκαιδια με την ελπιδα να βρεθουν…
Δε ξεχναμε το κοσμο που εχασε το σπιτι του..Άνθρωποι με αξιοπρεπεια..να ζητανε ενα πιατο φαΐ ..ενα ζευγάρι παπούτσια..Δε ξεχνω ολα αυτα τα αδεια σπιτια.. Το σπιτικο τους.. που δουλευαν απο μικροι με μερακι για να μεγαλώσει η οικογένεια τους..
Δε ξεχνω που δεν ειχαν το στοιχειωδη ανθρωπινο χρονο να κλαψουν η να θρηνησουν απο την ανελέητη γραφειοκρατια..
Δεν ξεχνώ που δεν τους δινεται αδεια ουτε να το ξαναχτισουν.. Ανθρωποι με πρωτη και μονιμη κατοικια.. ακομη στις κατασκηνωσεις.. Δεν ξεχνω την κοροϊδία, τη ψευδοελπιδα για αποκατασταση, την εγκαταλειψη, την αδιαφορια, τη μοναξια, την απανθρωπη αντιμετωπιση…
Δε ξεχνω εκείνη τη σωτήρια θαλασσα……
Το κοσμο που επεσε να σωθει κυνηγημενος και κολυμπούσε 6 ωρες.. Το κοσμο που ο Ποσειδωνας πηρε μαζι του..
Δεν ξεχνω τα γκριζωπα ζωακια που περπατουσαν εντρομα και χαμενα στους δρομους ψαχνοντας τα αφεντικα τους..
Δε ξεχναμε τη μυρωδια του θανατου που μας στοιχειωνει στον ύπνο μας..
Δεν ξεχναμε το επομενο πρωι..
Δεν ξεχναμε που χτυπουσαμε τις πορτες ρωτωντας αν ειναι ζωντανοι μεσα..
Δεν ξεχναμε την εμπολεμη κατασταση που κρατουσε μηνες..Τα hot spot, τα συσσιτια, τα μεσα εξω στα δημαρχεια, κοσμο να δηλωνει εξαφανισεις στο Λιμενικο, το πολιτιστικο κεντρο Μακρης, το κλειστο γηπεδο Ραφήνας, τα σχολεια,.. Δεν ξεχνω τους ηρωες πυροσβεστες, γιατρους, δημοσιογράφους, εθελοντες, φανταρους και ολα τα
Σωματα προστασιας που εχασαν τον υπνο τους για αρκετο καιρο..
Δεν ξεχνω το παθος των αθρωπων να βοηθησουν με οποιον τροπο μπορουν!
Δεν ξεχνω την αϋπνία, την εξάντληση, την προδοσία, την εγκαταλειψη, τη θλιψη..την αλληλεγγύη..
Επαψε ο χρονος.. Ήμαστε ολοι αδερφια.
Δεν ξεχνω τις μασκες ανθρακα, τα μπουκαλακια, τα φτυαρια που πήραμε απ το κηπο μας.. Επαψε ο χρονος..
Ημαστε ολοι μια γροθια. Συντονιζομαστε πιο πολυ απ οτι οι αρμόδιες αρχές..
Ενας χρονος μετα..απ τη πρωτη μερα μεχρι σήμερα είμαστε εδω.. Στην αρχη πιστευα οτι εχασα τον Παραδεισο μου..το μερος που αντλούσα τη δύναμη μου..Ειμαστε παιδια της φυσης..Οταν κλαινε τα δεντρα μας κλαιμε κ εμεις..
Ηταν το μερος που μας προστατευε.. μας γεμιζε γαληνη..
Ομως συνειδητοποιησα οτι τον αγαπαω περισσοτερο απ οτι νομιζα γιατι ηθελα να τον θεραπευσω οπως εκανε σ εμενα τοσα χρονια.. Ειμαστε ακομα εδω και μεγαλωνουμε παρεα με το τερας, με τον φοβο μας, με το τρομαχτικο χειμωνα, με τη μοναξια..με τις εθελοντικές δράσεις..
Θα καταφερουμε μαζι να κανουμε και να δουμε ξανα καταπράσινο το Ματι και τη Ραφηνα…
Η πρωτη παρηγορια της φυσης ηταν οταν εσκασαν τα πρωτα κυκλαμινα.. Μας φώναζε “εδω ειμαι ακομα αρκει να με βοηθησετε”.
Η αισιοδοξια ερχεται οταν βλεπεις ανθρωπους με μεγαλειο ψυχης να θελουν να αλλαξουν τον τοπο..να το παλέυουν μονοι τους.. να ξαναζωντανεψουν τις επιχειρησεις τους, τα σπιτια τους, τις αναμησεις τους… να κανουν ενα βημα μπροστα και να παρασύρουν τους υπόλοιπους.
Θα το ξεπεράσουμε μαζί.
Θερεπευε για να θεραπευτεις.
Δεν ξεχνω 23/7/2018
Καλλή Ντε Μπάκα
