Ρε συ Θάνο, από εκείνη τη συναυλία στο σχολείο που ήρθες να παίξεις για να πάμε εμείς 5νθημερη, στη συναυλία με το ξύλο και τα Ματ στην Λ.Αλεξάνδρας με το Βασίλη και μετά όλη μας τη νιότη, τις αναζητήσεις, τους έρωτες, τις αμφισβητήσεις, τις απογοητεύσεις, τις νίκες και τις ήττες για 30 τόσα χρόνια παντού, μέχρι τα τελευταία χρόνια που γέλαγες καθε που ο Νικός ο Σάκης , εγώ και οι άλλοι ζηταγαμε το …”κακόηθες” και πάντα έλεγες “όλο αργα το ζητάτε” και γέλαγες και εκλεινες το ματι… και τώρα:
Σε παίρνει για ταξίδι μια σειρήνα
και μια πικρία μας ματώνει ανείπωτη.
Tη σκοτεινή σου μελετάμε πείνα
καχύποπτοι, ανύποποι και ύποπτοι.
Στην Πέργαμο και στη Μπαστιά,
δίδυμα πάνε φορτηγά
κι ένα ιπτάμενο δελφίνι
στον Πόρο και στη Σαντορίνη.
Τα ναύλα μου πώς ν’ αγοράσω
τώρα που απόμεινα στον άσσο.”
Kαι ούτε ένα γειά δεν ήρθα να πω στο Ηρώδειο, γιατί νόμιζα ότι ξόρκιζα το κακό μαζί με χιλιάδες άλλους, και θα τα ξαναλέγαμε σύντομα…
Βάρυνε η ψυχή μας ρε συ Θανο, αυτή που μας ξαλάφρωνες μετά από κάθε μυσταγωγία σου…
Α, ρε Θάνο
Χρήστος Τσεμπέρης
