Είμαι πολύ σίγουρος πως μόλις δουν φίλοι, γνωστοί και μη, της ηλικίας μου πάνω κάτω, -ίσως και λίγο παραπάνω-, αυτές τις φωτογραφίες, θα πουν «τι μου θύμισες τώρα ρε φίλε».
Όλοι οι παλαιότεροι έχουν να διηγηθούν κι από μια ιστορία για το «Αελλώ», το «Ακτή» και το «Άστρον». Τους σινεμάδες των παιδικών χρόνων μας, που κάθε καλοκαίρι βλέπαμε, μπορεί και 50-60 ταινίες. Από Φράνκο Τσίτσο, και Λουί Ντε Φινές μέχρι καουμπόικα, αστυνομικά και… Γιάννη Δαλιανίδη!!!
Από τα τρία σινεμά της Ραφήνας του τότε, Ακτή, Αελλώ, Άστρον, το τελευταίο ήταν το πιο… δυσπρόσιτο, αφού βρισκόταν στην άκρη του οικισμού, στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας στο δρόμο προς το Μπλε Λιμανάκι.
Όμως είχε υπερυψωμένη, αρκετά μεγάλη σκηνή που επέτρεπε την παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων. Στη δεκαετία του 1980 εδώ φιλοξενούνταν οι θίασοι που περιόδευαν στις παραθεριστικές περιοχές της Αττικής. Μου έχει «κολλήσει» πως έφερνε συνήθως ελληνικές ταινίες. Έτσι μου έχει μείνει στο μυαλό…
Πιτσιρικάδες όταν μαζευόμασταν να αποφασίσουμε σε πιο σινεμά θα πάμε και ποια ταινία θα δούμε, λέγαμε: θα πάμε στο «πάνω» (Άστρον) ή στο «κάτω» (Ακτή). Τι παίζει σήμερα το «μεσαίο» (Αελλώ);. Γινόταν μια μίνι σύσκεψη και βουρ μετά την μπάλα στο προαύλιο ου σχολείου, φεύγαμε για σινεμά. Πασατέμπος, ποπ κορν και κόκα κόλα ήταν στο πρόγραμμα. Ακόμα και σήμερα αυτή η συνήθεια δεν μας εγκαταλείπει.
Έτσι είχαμε βαφτίσει τα θερινά σινεμά της Ραφήνας. Και νομίζω όχι μόνο εμείς. Όλος ο κόσμος. Το «μεσαίο» και το «κάτω» έφερναν ξένα έργα. Το Ακτή έφερνε σοβαρές ταινίες του Χόλιγουντ, από αυτές τις κλασσικές που τις βλέπουμε ακόμα και σήμερα.
Εδώ λοιπόν θα σας πω μια ιστορία. Όταν ο πατέρας μου βγήκε στη σύνταξη και εγκαταστάθηκε στη Ραφήνα, του άρεσε μετά την βόλτα την βραδινή, να περνάει από το κάτω σινεμά και τις περισσότερες φορές επειδή η πόρτα μετά το διάλειμμα ήταν ανοιχτή, έμπαινε μέσα καθόταν στην τελευταία σειρά και έβλεπε από τη μέση σχεδόν ως το τέλος την ταινία. Δεν το έκανε για οικονομία, ίσα ίσα που ήταν κιμπάρης τύπος, το έβλεπε σαν ταινία “προσεχώς”! Αν του άρεσε την επόμενη έβλεπε κανονικά όλη την ταινία.
Τα τοπ της εποχής εκείνης ήταν τα καουμπόικα. Κλιντ Ίστγουντ, Τσαρλς Μπρόνσον, Στιβ Μακ Κουίν, Τέλι Σαβάλας, κι όλα τα στέρια του παγκόσμιου κινηματογράφου. Πρώτη σειρά πιάναμε θέση, κι απορώ πραγματικά τώρα, πως βλέπαμε την ταινία και δεν μας έβγαιναν τα μάτια μας. Σκοτωμός γινόταν τότε με την υπόλοιπη πιτσιρικαρία ποιος θα κάτσει πρώτη σειρά.
Τότε η πρώτη σειρά ήταν στο μισό μέτρο από το πανί! Όχι όπως είναι τώρα, μακριά. Φανταστείτε πως καθόμασταν, με τα μάτια προς τον ουρανό. Στο διάλλειμα φεύγαμε σφαιράτοι για να πάρουμε πρώτοι τις προμήθειες για το δεύτερο μέρος. Πετάγαμε και κανένα χαλικάκι από κάτω, έτσι για… αστειάκια!!!
Τα χρόνια πέρασαν. Ο… πάνω πρώτα αν δεν κάνω λάθος και μετά ο… κάτω σινεμάς μας άφησαν χρόνους. Οι μπουλντόζες τα ισοπέδωσαν. Γκρεμίστηκαν για να γίνουν πολυκατοικίες και μαγαζιά. Εμ, άλλαι εποχαί βλέπεις. Του ιντερνετ, του dvd, του Netflix κλπ.
Οι αναμνήσεις όμως δεν φεύγουν ποτέ απ το μυαλό μας. Με τους θερινούς σινεμάδες περνάγαμε τα καλοκαίρια μας και έχουμε να θυμόμαστε…
Βαγγ. Ιωάννου
Υ.Γ: Το Αελλώ, το μεσαίο που λέγαμε, κάθε καλοκαίρι παίζει ταινίες για όλες τις ηλικίες. Για ενήλικες αλλά και για παιδιά. Χώρια τον Καραγκιόζη και τα παιδικά θεατρικά. Ας πηγαίνουμε να βλέπουμε καμιά ταινία. Θαναι κρίμα να χάσουμε και τον μοναδικό κινηματογράφο της Ραφήνας.
